Of the Prayer

We have all at one time or another heard this sentence: ”Life is a school.” Doubtless true but the problem is that we sometimes tend to forget what the purpose of our life is. At times like that it is a comfort to keep in mind that this earthly life of ours is also a preparation for that which inevitably waits us after death. With our behaviour and treatment of others we are not only doing others good or bad. We are also creating a future for ourselves in the next life. All prophets of all religions have in fact brought us the same fundamental truth: ”Nurture the charity in you and all will be well.” Therefore it´s a necessity to make a habit of showing kindness to all the people we interact with.

The most beautiful act of charity we can demonstrate is to pray in sincerity for those who are in trouble. We most never forget that the entire Mankind is a whole, a unit. All religious people have long since realized that a prayer aimed at others, has great and sometimes even divine power in it. The best spiritual doctors of the world have first and foremost achieved their sometimes incredible results, through the act of praying. The more people praying for the same thing, the stronger and effective the prayer seems to become. This is something that Christian congregations have felt all over the world. It has for example become a common gesture with some American congregations to practise communal praying for someone either outside or inside of the parish who might be seriously ill or in need of support.

Parents don´t need to be told to nurse their child when it becomes ill or has an accident. Parents do that without a moment’s hesitation, for they love their child. We should in the exact same manner try to make a habit out of demonstrating love towards others who might need it, as we would with our own children. Use the power of love through intense praying for those who are in need. Experience tells us that our prayers will be heard. Remember that all the children of the world are our children and all adults are our brothers and sisters. Keep that in your minds, always.
jrk

Markmið með miðlungsávinningum

Þegar litið er til baka og hugsað af einlægni um liðið ár, þá verður ekki beint sagt að maður geti hoppað hæð sína yfir árangri allra þeirra markmiða sem maður setti sjálfum sér áramótin á undan. Á áætlun var að gera þetta og hitt, standa sig gagnvart þessum og hinum og standa sig helst þannig að ekki bara blóðtengdir heldur aðrir myndu hoppa hæð sína af gleði að hafa haft tækifæri til að auka við mann samskipti. Hvað mig snertir, sökum vinnuslyss og í kjölfarið annars konar slyss, þá er fáum stórsigrum til að dreifa varðandi áætluð markmið, því þegar þetta tímabil er skoðað kemur í ljós að undirrituð náði þeim áfangasigri helst að sitja á sama stólnum með litlum frávikum, vegna örkumlunar og góðu markmiðin fóru fyrir lítið. Málið er nefnilega að þegar við gerum markmið þá hættir okkur flestum til þess að gera þau miðað við þær hugmyndir okkar um sjálf okkur þar sem við erum sterkust og best en ekki aumkunarverðust og sem mest háð öðrum.

Núna eru nýju áramótin gengin yfir og enn er spekingurinn að gera áætlanir. Núna er ég ekki að hanga í því sem ég þekkti áður heldur miða ég við það ástand sem augljóslega er staðreyndasannleikur í mínu lífi. Breyttar forsendur, breyttar aðstæður, breytt líkamlegt ástandi og annars konar andlegt ástand. Það sem mér þótti mikilvægt í sammannlegum samskiptum fyrir fötlun, það skiptir ekki svo miklu máli í dag. Það sem ég kannski leit ekki á né setti inn á markmiðalistann, fær meira svigrúm núna heldur en áður, vegna þessara ofangreindu breytinga. Það er nefnilega svolítið öðruvísi að setja sér markmið heilbrigður og setja sér markmið t.d. lamaður eins og ég, stamandi og bara nefndu það. Þegar þú ert komin í það ástandi að þurfa að sitja í hjólastól ef þig langar í leikhús, nota göngugrind ef þú vilt gefa brabra og stafi ef þú ætlar að skjótast út í sjoppu, þá verður afstaða þín til markmiða eðlilega allt önnur heldur en áður. Markmið mín fyrir rúmum tveimur árum voru til dæmis að reyna að vera kurteisari á almannafæri, reyna að efla og bæta samskipti við mína nánustu, örva sjálfa mig til dáða varðandi hvers kyns vanrækslusyndir tengdum störfum og samskiptum og kynna mér þetta og hitt sem að ég hafði langað til en ekki haft tíma til vegna lífsbaráttunnar sem var auðvitað jafnhörð hjá mér eins og flestum almúgamönnum á Íslandi.

Þegar svo er komið eins og um þessi áramót og þau þar á undan að ekkert er eftir nema viljinn, trúin og allt það í innra lífi þínu sem krefst ekki líkamlegs heldur andlegs þróttar, þá ósjálfrátt verða markmiðin allt önnur. Í dag þegar ég hugsa um nýgengin áramót, ganga mín markmið aðallega út á það að leggja grundvallaráherslu á að halda sér til, svo ég vanda eðlilega bæði hárgreiðslu og hverskyns fatnað og er mjög hörð á því sem ég borða og þeim samskiptum sem ég á við aðra, að þau séu meira hvetjandi en letjandi. En raunverulegt markmið mitt er samt sem áður að ég er ekki sú Jóna sem ég var, göngulega, athafnalega né tækifærislega, heldur fötluð Jóna sem verður að læra að lifa á nýjum og breyttum forsendum í samskiptum við sjálfa sig og sína nánustu. Það kemur í ljós að þó maður sé ákveðinn í að lifa af nýjar aðstæður og breyttar lífsforsendur miðað við fötlun, þá má maður passa sig, sem er tilhneigingin ósjálfrátt, að gera ekki sömu kröfur til þeirra sem eru í kringum mann og maður verður að gera til sjálfs síns til þess að geta lifað af breytt ástand og þróað sig áfram með ný lífsmarkmið í farteskinu.

Því voru markmið mín núna um áramótin meðal annars þessi: að vera kurteis og prúð við sem flestar aðstæður, skiljandi það að ég þarf að lifa af meira klapp á kollinn, meiri ábendingar, fleiri ástæður og samskipti sem miða við það að, að mati annarra þá er það ég sem á að vera háð öðrum en ekki þeir mér. Ég skil það vel þegar fólk sér mann í sömu aðstæðum en við kjörbreyttar lífsforsendur, að það kjósi að hvetja mann áfram hvert með sínum hætti. En sannleikurinn er sá að þegar svo er komið fyrir manni að maður þarf að snúa lífi sínu öllu upp á endann og læra að lifa af upp á nýtt, þá er ágætt að aðrir vilji hvetja mann áfram , en ég held að maður sjálfur verði að vera sinn eigin gæfusmiður. Svo að mín markmið þessi áramót gengu út á það að láta allt það í lífi mínu sem í eðli sínu er jákvætt blómstra, kynna mér kirfilega þá möguleika sem búa í þeim sem hafa annars vegar fagþekkingu til þess að hvetja mig óbeint áfram og hafa hins vegar þurft að takast á við svipaða reynslu og ég.

Þegar ég lít í kringum mig til þeirra sem með einhverjum hætti hafa misst eitthvað þá átta ég mig fljótt á því að margur hefur það mun verra heldur en ég, aðrir hafa það betra, en best hafa þeir það sem hafa óskerta heilsu. Þar sem ég var í þeim flokki fyrir 2 árum þá fæ ég hroll þegar ég hugsa til þeirra markmiða sem ég gerði á meðan ég var heilbrigð því að þau voru meira og minna lituð af eigingirni og hroka þess sem sér lífið í takmörkuðu skyni eigin möguleika á að ná langt, af því það er svo fátt sem heftir hann eins og hvers kyns líkamleg áþján gerir. Nýju markmiðin eru alls öðruvísi og kröfurnar allt annars konar. Nú langar mig mest til að vinna markvisst af því að geta verið laus við eitthvað af þeim hjálpartækjum sem ég er þó blessunarlega þakklát fyrir þrátt fyrir allt, en langar ekki ef ég get komist hjá því að nota deginum lengur en þörf er á. Hluti markmiðanna er líka að fara reglulega innan um fólk, þrátt fyrir að geta ekki gert það eins áður heldur í aðstæðum sem gefa tilefni til spurninga hvers kyns yfirheyrslna og jafnvel athugasemdum um hvernig afi eða amma viðkomandi hafi nú verið í þessum aðstæðum og komist ágætlega af með því að taka sjálfa sig ögn öðrum tökum og missa ekki trúna á eigin framvindu þrátt fyrir breyttar aðstæður.

Auðvitað er gott að slíka hvatningu en sannleikurinn er að þegar svona er komið þá verður sú hvatning sem kemur innan frá langmikilvægust. Ég veit hvað ég verð að hafa fyrir lífinu, hef samanburðinn frá því sem áður var, og þess vegna mun mín aðstaða verða sá skilningur á nýrri framvindu sem verður langmikilvægastur. Það sem gerir mér kannski erfiðara heldur en fólk áttar sig á er að ég var áður heilbrigð og þekkti það ástand í hálfa öld. Ef ég á eftir aðra hálfa öld þá þýðir ekkert fyrir mig að hugsa: Þú varst svona og hinsegin heldur þú ert svona og það þýðir ekkert að lifa í því sem var og miða núið við það, heldur við að ef þú lærir á breyttar forsendur án þeirra fortíðarfjötra, þá eru margfalt sinnum meiri líkur á að þér takist á mun skemmri tíma að byggja þig upp frá annars konar forsendum og ná að lifa jafnvel betra lífi á tilteknum sviðum fatlaður en þú gerðir áður án þess sjálfur að hafa verið í þannig aðstæðum eða vera að velta þér uppúr því hvernig aðrir lifðu af. Nú snýst málið um að duga eða drepast, sjá allt það góða sem ég hef að þakka fyrir og hætt að vera að ergja sjálfa mig á því að miða nútíðina og vanmátt hennar á líkamlegum sviðum við fortíðina sem var allt önnur. Ég bið Guð um að gefa mér trú á allt það í sjálfri mér sem áður var og notast mér fatlaðri en hlífa mér við að vera að svekkja sjálfa mig og nærstadda á því að minnast þess sem ég gat áður og hinsvegar að nýta mér það sem ekki er fyrir hendi lengur.

Markmiðin eru því þessi: Að brosa við tilverunni. Þakka algóðum Guði fyrir að ekki fór verr, og trúa því að það sé jafnmikil þörf á því í íslensku samfélagi að þeir sem eru skertir með einhverjum hætti séu virkir og ekki sé gert lítið úr vilja þeirra til lífsins sem eru núna eins og ég var áður. Við þurfum kannski pínulítið á stuðingi annarra að halda, til að aðlagast breyttum lífshvata en ég vil minna á, að þrátt fyrir að líkaminn láti undan, ef andinn er heill og hugsunin óbrengluð og viljinn jafnsterkur og reynsla þess liðna margflókin, þá má ekki horfa á útlitið og hugsa: ,,Þessi getur ekki neitt”, heldur segja við sjálfan sig: ,,Hvernig get ég farið framhjá því ytra og komist að hinu innra og haft gagn og gaman að því og tryggt mig fyrir því að ég geri ekki lítið úr lífsvilja og athafnaþrá þess fatlaða, þrátt fyrir að veruleikinn sé kannski hjólastóll eða annað?”

Ef einhver vill kynna sér mín markmið á þessu ári þá liggja þau meðal annars í þessum lyfseðli: ég ætlað að hafa gaman af lífinu og ekki láta breytt ástand brjóta mig niður heldur efla alla þá hæfileika sem innra með mér eru en krefjast ekki líkamlegs heldur andlegs þreks og nota tímann meira en áður til þess að hvetja áfram þá þætti í sjálfri mér sem ég kannski sá ekki, nýtti ekki og hafði ekki áhuga fyrir að örva hér áður. Þegar ég hef eðlilega miklu meiri tíma í fyrsta skipti fyrir sjálfa mig, þó ekki væri nema til að hugsa, þá dugar ekkert annað en að koma sér upp nýrri stundatöflu. Sannleikurinn er sá að allt sem ég hafði áður hið innra virðist eins og ósjálfrátt, kannski vegna sjálfsvarnar minnar, eins og að mála, skrifa, hugsa og taka lífið inn eins og fylgjast með þjóðlífi og fréttum og tónlist, hefur stóreflst. Auk þess hef ég núna alls konar svigrúm til að velta mér upp úr þjóðlífsþönkum, fréttaefni og sakamálasögum sem mér hefur alltaf þótt spennandi frá barnsaldri og get núna bókstaflega velt mér upp úr sögu liðinna alda með tilliti til þess að af því má læra og þroska sjálfan sig. Svo að þið sjáið að þó ég eigi bágt þá er mér engin vorkunn því að markmiðalistinn í ár er miklu lengri en hann hefur verið á undangegnum 50 árum og mun áhugaverðari. Ég vona að allar mínar þrár, draumar og langanir verði miklu meiri og fái að njóta sín miklu betur en nokkurn tímann áður.
jrk

“I’m an Overprotective Mother”
Jóna Rúna answers an Icelandic Mother’s Worried Letter
Letter:
“Dear Jóna Rúna,
I always read what you write and I think you’re great. I figured I might as well write to you about something that is really burdening me, in the hope that you might, dear Jóna Rúna, help me through your insight. The thing is that I have a boy that went through an awful lot of trouble to be born and I had to go through tremendous efforts so that his birth would be a success. He truly is a miracle, probably due to all the praying that went on for our behalf when we went through this ordeal. I thank God that he is beautiful, intelligent, healthy and completely wonderful. For various reasons I’m highly unlikely to be able to have more children and I think that the root of my problem lies in that fact. I went through this difficult process regarding his birth and since that time I have gone through a few things that were ment to increase my chances of having another child, but the results have not been good. Because of all of this I’m highly overprotective when it comes to my child. If I can’t see him, I become completely hysterical and I go to search for him. He’s not allowed to go anywhere alone except for a few streets and areas, but the children he plays with have much more freedom and sometimes I feel that their parents must be careless and bad, even though I know that they are not. I realise that my behaviour is bad for him and can make him dependant and naïve. I just can’t help myself. I just go catatonic at the thought of loosing him. I often wallow in such thoughts. What if this happens or if that happens? Before I know it my heartbeat is raising and I’m shivering with fear. The child’s father is completely free of everything like this and he just makes fun of me. I literally live for the child and I want to give him the absolute best of everything, especially the things that I didn’t have myself as a child. Dear Jóna Rúna, could you please tell me your opinion of this situation. I thank you in advance and hope that everything will work for you. Would you please make sure that I won’t be recognised by my letter. That would be really embarrassing.
Regards,
Snúlla.”
Jóna Rúna’s answer:
“Dear Snúlla,
My sincere thanks for your encouraging words. I’m very happy that you like my writing. As you can see, I had to both shorten and change your letter, but without altering the purpose of it and I hope that you approve of my changes. Your letter is very sweet and I think that a healthy common sense shines through it even though you are overwhelmed by the current situation. I will most certainly share with you my ideas and take a close look at the situation that burdens you so greatly. The advice and guidance I might give to you and others in a similar situation will never solve anything for you. My advise can rather be used as something to use along with some other more traditional forms of support that you might choose. What I mean is that I can only use my own personal wisdom, experience and insight in this answer and not any professional knowledge.
The Grace of God
Despite the fact that sometimes, medical science with all of it’s advanced technology has failed to help, some children manage to get born into this world though all the odds are against them from the start. I think it is only natural to assume after reading your letter that your boy’s existence can be accounted for because of both biological facts and the grace of God. Since he was not expected to live in the beginning there is no wonder that you feel a frightful insecurity regarding his development on this earth. You remember so clearly just how small and frivolous his chances was both during the pregnancy and after. This fear you had that was directly connected to his weak chance of life has carved itself a permanent place in your mind and you have let this fear involve everything concerning the boy’s existence in a way that is hurting both of you.
The Role of the Future
If you consider the fact that God is great and that he gave this little boy the power to survive even though all odds were against him, you’ll probably see that he might have some important role in the future that you just don’t know at this very moment. Grace is something that happens when things that by all likelihood should be impossible happen anyway and grace is what happened when this boy was born and my guess is because fate has a special plan for him.
Fear keeps You Down
If you are constantly doubting the child’s safety and life expectancy in any given circumstances, you are also doubting the purpose of the Lord when He in His infinite mercy gave that child his life and all the years he has lived so far and given you joy. You say that he is ‘beautiful, intelligent, healthy and completely wonderful’. This description of the child does not indicate that he is in any particular danger of him self or any others reasons as you of course know. It’s also means that he has a better chance than some people to cope and handle different situations. If you are sure that this description of yours is truly your comprehension of this child, then you should seriously reconsider all behaviour in your self that might undermine the fulfilment of his true potential. If he is hounded by your fears all his chances of a healthy and happy future life can be destroyed.
Overprotection is Damaging
As you point out yourself, you are possibly causing your child distress and emotional damage that might never be rectified, by your constant fear for his wellbeing. Our children must be free to find their own strength as soon as possible because the sooner they realize the choices they have in making their own fortune, the better. There is no wonder that you tend to spread your protective wing over your boy in an effort to shield him from all the things that might happen to him, because you suffered from great insecurity during your pregnancy and after the birth and you realized that you probably won’t have any more children,. My point is that it doesn’t matter how much we protect ourselves or our children, we are not the authors of life and therefore we can’t control everything that life might bring our children or ourselves. Of course there are things that we can be on the lookout for and certainly we must give our children an upbringing that is Christian, decent and peaceful but we are only able to control but a fraction of the things that happen to us on this earth. That means that we can’t insure every situation for those whom we love, no matter how clever and foresighted we might be.
We have a Choice
I have only this to say to your claims that you’re not able to control this pattern of fear you are trapped in: if we are fortunate enough to realize ourselves that our behaviour and attitude towards our children is making them both naïve and dependant as you state yourself, we must deal with and terminate that problem. You also state that this is beyond your control and that you can’t help it. If that is true, what you’re really saying is that you can’t learn to handle this problem without help or support. You turn to me, which in it self is quite all right but I think that isn’t enough even though it might perhaps be good to some extent. Because this situation has been going on for several years now and you are not even always aware of your behaviour, which is quite neurotic and obsessive, I think it’s time for you to seek some professional help. A professional can help you eliminate this fear that concerns your little miracle boy, a fear that is normal in part but abnormal if it is given the opportunity to grow and blossom and spread further through your soul and your boy’s as well.
Psychologists and Misery
The experience that you have gone through concerning the boy has for the time being weakened your psychological and emotional existence and so that you can overcome these faults and misery that follows, you should definitely go to a psychologist that is understanding and wise. That kind of professional will surely open a way for you to change the current situation. Therapy with a psychologist is a good way for healthy, normal people to deal with issues that they can’t manage by themselves because of fear. That’s what psychologists are for and nobody should let the prejudice and sarcasm of others stop him/her from using the professional service provided by therapists.
We must Nourish Ourselves
When our whole existence evolves around our children and loved-ones, it can often be at the expense of ourselves. You were not put on this earth to take the role of some controlling martyr in the life of your child. Alongside the duty’s you have concerning the boy you also have duties to yourself and those duties will be forgotten and neglected if you are obsessed with making sure that nothing bad happens to your child. If you are paralysed with fear and insecurity most days and are never or rarely able to relax, chances are that when your little boy really needs your help that you will be to exhausted and tired to help him because years of living in fear has smothered your willpower, sensibility and resistance. So, if you want the best for your child then seek some support. If your fear rubs over on your child it will cause him problems that all overprotective and controlled individuals have, problems that just might be to much for him to cope with later in life.
Tired Nerves are Not Funny
Your boy has his own life and he only has the time with you which God intended and there is no reason to think that that time won’t be happy and even longer than you and I both could have expected. At least the boy is here now and many dangers await him as they do for us all. Some are easy to prevent and others are impossible to plan for because fate has ment for us to tackle them and somehow work our way through them. We have to except the things that we can’t affect anyway, work our way through the things we can change and try with all our might to distinguish the difference between the two. You have to respect your difficult and negative feelings and not let other people get away with mocking them because even though they are hard to deal with and unpractical they are rooted in a very deep neurotic exhaustion. These feelings won’t be eliminated unless they are respected for what they are and tackled with sensibility, patience and understanding, both from you and others that might be or get involved. Just remember that a state of fearful thoughts that are directed at somebody else will eventually have a negative effect on that person, not to mention ourselves.

Or as the negative mother once said when she was nearly collapsing from being on duty twenty four hours a day: “Darlings, to give birth to you and raise you, to love you and stimulate is one thing. But to think for you and make you dependant will surely diminish your possibilities when you are alone and have to take responsibility for your own lives and actions. So, dear children, just be yourselves and I’ll be there to guide you and support whenever you want and when I can use my maturity to help you avoid trouble. There nothing more can do without getting lost myself and to whom can I be useful if that happens? Not even my self, let alone you.”
May God give you the strength to overcome your fears and relate with your child with ease in your mind and heart. Then you will involuntary enhance his well being in most circumstances but not vice versa.
Yours sincerely,
Jóna Rúna.”

Interesting people
We are born into this world with different possibilities for action and being successful in life. Most of us are both mentally and physically of normal proportions and structure. Then there are some people who are in some way physically handicapped and therefore have to fight a much harder battle in life then those of us who are not disabled. Lack of hearing is one of the things some people have to deal with. If a deaf person is going to lead a life that comes so much easier to others, that person must learn how to speak with much more difficulty than most people, learn sign-language and how to read lips. Learning how to read is also a bigger struggle for the deaf then for the hearing. Therefore it is sure that the deaf person has to work much harder for things that the rest of us take for granted.
There certainly is not enough consideration towards this particular group of people, that not only have to deal with their disability but also a difficult and rigid system. People rarely think about the real efforts of this minority group which also has it´s rights and should be exposed to much more understanding and respect from those of us who are free of the obvious limits that are set for the deaf. Despite the odds, most of them seem to be able to really make something of themselves with hard work and courage.
The same applies to the blind and the multi-handicapped. People who are mentally intact but physically disabled can easily be assisted to overcome many obstacles if the people around them would not focus so much on their handicap but rather the possibilities they have. We sometimes do not even notice that the very existence and accomplishments of these people require great efforts. These people are obvious rolemodels for the rest of us.
Children who are in someway disabled are often picked out by their peers who don´t realise the strain they are under and therefore increase their problems. Perhaps because us adults don´t enlighten them of the importance of tolerance and understanding towards those who are different. Many children have been filled with despair and self-loathing because of the rejection they have expirienced from other children.
It is a great privilege to be born healthy and we must never forget that. It is also much easier to obtain certain things for those of us who are born healthy into this strange world, where people are blessed with different things at birth. Let us also not forget that those who are physically handicapped often suffer even more for their condition than those who are mentally handicapped. Of course there are exceptions to this as with everything else.
Us adults should talk to our children about this large group of people with an attitude of eqalitiy, so that our children will think it natural to include disabled kids in their games. It is a clear fact that there is much to learn from these courageous individuals. Let´s try to be worthy comrades to these fine men and women who refuse to let their disabilities lessen their chances for an interesting and successful life. We are always telling eachother how all minorities are so important. Live up to our talk.
It´s also fair to remind us of the simple fact that the parents of handicapped children often have to fight incredible battles for their children´s rights. There are often loopholes in the system that literally work against their good intentions. On top of that these parents often have to dry the tears from their children´s faces when they have been scorned by their peers because they can´t always do everything the other kids can.
Behaviour that hurts and encourages the making of low self-esteem in those who are handicapped is dishonourable and dangerous. If those of us who are older realised that life is the most precious thing every individual has, we would surely try our best so that people can live without others jugding them unfairly.
Finally I want to say this: an underdog is a person who refuses to live the life God has given him, even though that person is perfectly healthy, not a person who has learnt to make the best of his disability through faith and undaunted spirit and become a useful citizen despite his handicap.
Or as the wise psychologist once said: Our interest in other people should always be centered around the humanity of the person and not their outer appearences.”
jrk

Stríðni

Við komumst vart hjá því að aðrir og misvandaðir áreiti okkur eða erti okkur á einhvern hátt. Eðlilega tökum við stríðni og kerskni misjafnlega. Við sem bregðumst ókvæða við blekkingum og gabbi erum oft hlaðin smæðarkennd og vanmati. Þess vegna förum við í vörn við áreiti og reynum af veikum mætti að verjast áleitni annarra. Oft er það erfitt af því að við erum haldin óöryggi og óvissu um eigið ágæti.

Venjulega liggja ástæður glettni og gabbs í meðvitaðri eða ómeðvitaðri þörf stríðandans til þess að koma einhverjum geðhrifum af stað hjá þeim sem stríðnin beinist að. Ástæðurnar bak við það að við glettumst við aðra þurfa ekki að vera neigjarnar eða persónulegar þó stundum mætti ætla það. Trúlega er oftar um að ræða vanhugsaðan ásetning og fljótfærni eða jafnvel eigin vanlíðan þegar við bregðumst við hvert öðru á þennan hátt.

Best er að fara varlega í að hrella aðra vegna þess að ef við erum ekki því mun varkárari getum við auðveldlega sært og skapraunað þeim sem fyrir gabbi okkar verða. Við eigum aldrei að stríða þeim sem minna mega sín eða geta ekki borið hönd yfir höfuð sér. Ágætt er að við íhugum vel og vandlega hvort réttmætt sé að svekkja aðra og draga tilgangslaust dár að þeim sem án þess að við athugum mögulegar afleiðingar þannig áreitis fyrir fórnarlambið.

Líklega er óþægilegust sú tegund stríðni sem liggur í að gert er lítið úr okkur á ómildan hátt. Þá er engu líkara en að stríðandinn sé að reyna í gegnum illkvittni og ágang að upphefja sjálfan sig á kostnað okkar sem fyrir verðum. Hyggilegt er að við sem viljum efla jákær samskipti verðum ekki til þess að gera öðrum gramt í geði með neigirni og óvarkárni í þessum efnum. „Aðgát skal höfð í nærveru sálar.“

Það er vanvirðandi og óviðeigandi að íþyngja öðrum með óþarfa kerskni. Háðsk ertni sem dregur dár að þeim sem fyrir verða er hvimleið og heftandi. Auðvelt er að koma okkur úr jafnvægi með því að hæðast að okkur og því sem okkur er kært. Við sem erum viðkvæm fyrir stríðni gerum okkur grein fyrir því að ef hún á sér stað fyrir framan aðra erum við helmingi meðvitaðri um áhrifamátt hennar og galla. Sanngjarnt er og raunhæft jafnframt að við séum ekki að þreyta og íþyngja hvert öðru með vanhugsuðum og óviðkunnanlegum glettum. Við getum látið eftir okkur og boðið hvert öðru upp á þá glettni sem er góðgjörn og mild. Sama sjónarmið gildir ekki um glettni sem er meiðandi og vanvirðandi. Hún á aldrei við.

Ekkert okkar er svo öruggt með sig að við getum sætt okkur við það að verið sé að gera lítið úr okkur í viðurvist annarra. Viturlegt er að við höfnum ómannúðlegri og vanhugsaðri stríðni en ýtum frekar undir kímni og glettur í samskiptum sem eru líklegar til að færa okkur hvert að öðru á jálægan og viðfeldinn hátt. Stríðni á rétt á sér ef hún er skemmtileg og jágjörn í eðli sínu og uppbyggingu.
JRK

OBSTACLES

Mental and physical obstacles are a part of the lives of many of us. If we have decided to succeed in something, it can feel quite unfair and limiting to experience that our actions and progress are being hindered for no apparent reason.

We can try to object to this and decide to carry on, despite our chains of limitation. Of course it can become extremely difficult and hindering when obvious limitations and distractions stand in the way of our plans and expectations. In such circumstances it is crucial that we stay positive and courageous and that we choose to overcome our obstacles instead of succumbing to limitations and giving up.

Among other things, we must appreciate the true value of our actions and be sure that they are worth fighting for. We can never be absolutely positive that the things we want to grow and cherish, will do so without some sort of difficulties and problems arising. Usually we have to be assertive and goal-centered if we want to expirience desirable results from our plans and expectations.

It can not be denied that difficulties and obstractions can and will increase our experience and maturity. Obstacles are a challenge to overcome and there is nothing constructive about achieving all our goals with a minimum effort on our part. Those of us who really want to earn our share in life´s abundance know that projects that take a lot of hard work and sacrifice will grow and develope in our hands, eventually giving us a real reason to be proud of ourselves.

Obstacles vary and more often than not they are predecessors to good and interesting achievements. That is why it is essential to look at obstacles in a positive rather than a negative manner, even though they may be temporarily both prohibiting and limiting. It is neccessary that we strenghten our believe in the importance of not polluting our chances at being winners with depressive and morbid thoughts in times of obstacles and hinderings. Those of us who want to accomplish victory in as many a field as possible, must be determined not to let obvious obstacles drain our competitive will or our believe in the importance of what we are working at each time.

It is good to remind ourselves of the fact that those of us who are assertive and determined have a much better chance of overcoming obstacles and distractions than those of us who are weak and self-indulgent. It is wise that we remain hopeful and powerful when complexities and problems surround our goals and desires. That is why we should all completely reject obstacles as a hindering and enslavering force in our lives and existence. Look at a difficult situation as a challenging and victorious force-giver rather than demolishing and negative roadblock that will be hard to get pass and overcome, despite all good intentions.

JRK

Elskulegi Einhverfur,

ég lít ekki við giftum mönnum og mun aldrei gera slíkt. Það er algjörlega gegn Guði, brot á öllum lögmálum Krists og Guði vanþóknanlegt. Reyndu að standa þig skíthæll, fáránlingur og´fáviti, viturlegra væri fyrir viðíka asna eins og þíg að velta þér upp úr eigin velfreð og hlúa að sjálfum þér á réttan hátt heldur en að eyða tím a í að hugsa um hvort ég er með þessum eða hinum. þú ert aumingi, lygari og ógeð og ég vil ekki sjá slíka náægt mér. Farvel Frans
Guð veri með þér,
Þín JRK

Stríðni

Við komumst vart hjá því að aðrir og misvandaðir áreiti okkur eða erti okkur á einhvern hátt. Eðlilega tökum við stríðni og kerskni misjafnlega. Við sem bregðumst ókvæða við blekkingum og gabbi erum oft hlaðin smæðarkennd og vanmati. Þess vegna förum við í vörn við áreiti og reynum af veikum mætti að verjast áleitni annarra. Oft er það erfitt af því að við erum haldin óöryggi og óvissu um eigið ágæti.

Venjulega liggja ástæður glettni og gabbs í meðvitaðri eða ómeðvitaðri þörf stríðandans til þess að koma einhverjum geðhrifum af stað hjá þeim sem stríðnin beinist að. Ástæðurnar bak við það að við glettumst við aðra þurfa ekki að vera neigjarnar eða persónulegar þó stundum mætti ætla það. Trúlega er oftar um að ræða vanhugsaðan ásetning og fljótfærni eða jafnvel eigin vanlíðan þegar við bregðumst við hvert öðru á þennan hátt.

Best er að fara varlega í að hrella aðra vegna þess að ef við erum ekki því mun varkárari getum við auðveldlega sært og skapraunað þeim sem fyrir gabbi okkar verða. Við eigum aldrei að stríða þeim sem minna mega sín eða geta ekki borið hönd yfir höfuð sér. Ágætt er að við íhugum vel og vandlega hvort réttmætt sé að svekkja aðra og draga tilgangslaust dár að þeim sem án þess að við athugum mögulegar afleiðingar þannig áreitis fyrir fórnarlambið.

Líklega er óþægilegust sú tegund stríðni sem liggur í að gert er lítið úr okkur á ómildan hátt. Þá er engu líkara en að stríðandinn sé að reyna í gegnum illkvittni og ágang að upphefja sjálfan sig á kostnað okkar sem fyrir verðum. Hyggilegt er að við sem viljum efla jákær samskipti verðum ekki til þess að gera öðrum gramt í geði með neigirni og óvarkárni í þessum efnum. „Aðgát skal höfð í nærveru sálar.“

Það er vanvirðandi og óviðeigandi að íþyngja öðrum með óþarfa kerskni. Háðsk ertni sem dregur dár að þeim sem fyrir verða er hvimleið og heftandi. Auðvelt er að koma okkur úr jafnvægi með því að hæðast að okkur og því sem okkur er kært. Við sem erum viðkvæm fyrir stríðni gerum okkur grein fyrir því að ef hún á sér stað fyrir framan aðra erum við helmingi meðvitaðri um áhrifamátt hennar og galla. Sanngjarnt er og raunhæft jafnframt að við séum ekki að þreyta og íþyngja hvert öðru með vanhugsuðum og óviðkunnanlegum glettum. Við getum látið eftir okkur og boðið hvert öðru upp á þá glettni sem er góðgjörn og mild. Sama sjónarmið gildir ekki um glettni sem er meiðandi og vanvirðandi. Hún á aldrei við.

Ekkert okkar er svo öruggt með sig að við getum sætt okkur við það að verið sé að gera lítið úr okkur í viðurvist annarra. Viturlegt er að við höfnum ómannúðlegri og vanhugsaðri stríðni en ýtum frekar undir kímni og glettur í samskiptum sem eru líklegar til að færa okkur hvert að öðru á jálægan og viðfeldinn hátt. Stríðni á rétt á sér ef hún er skemmtileg og jágjörn í eðli sínu og uppbyggingu.
JRK

Ort vegna hryðjuverkaárása þriðjudaginn 11.september 2001

Heimurinn syrgir og sárt er að sjá
sannleik svo ljótan og myrkan.
Harmakvein heyrast og vöknar Guðs brá
því horfin er sólin og birtan.

Dapurt er útlit og framtíð er dimm
dauðans er logandi bál.
Alsaklaus hlutu þau örlög svo grimm
og verðskulda öll okkar tár.

Harður er heimur og versnandi fer
heiftin vill allsstaðar ríkja.
Varnarlaus erum gegn illskunnar her
hatrið það verður að víkja.

Guð elskar alla og öll erum við
einmana, ráfandi sauðir.
Syndugum sýni hann miskunn og grið
er samvisku voru svo snauðir.

Biðjum nú bræður og systur sem eitt
að mennirnir hætti að berjast.
Biturra fordóma sverðið er beitt
í bardaga verður að verjast.

Sorgleg var árásin, siðspillt og kæn,
sem alþjóðasálina snart.
Lútum öll höfði og leiðumst í bæn
að frelsisins ljós skíni bjart.

Nína Rúna Kvaran
15.september 2001





















Inspired by the Terrorist Attacks Tuesday 9th September 2001

The world is so weary and so full of pain,
The truth is so ugly and vile.
The living, they languish in outpours of rain,
Lost is the Sun with her smile.

Darkness is looming and death is around,
Dreadful the fuel-filled spears.
Sorrowful souls that so cruelly were bound,
Surely deserve all our tears.

Around us the world, it goes steadily wrong,
Vengeance is easily spread.
Hatred is human kind’s ancient old curse,
Wounds of the harmless have bled.

God’s love is endless an all of us are,
Alone and yet of His sheep.
For many a sinner His arm stretches far,
Souls of the lost may He keep.

Sisters and brothers shall ask of the Lord
That clamor of weapons be ceased.
Prejudice’s force is a powerful sword,
Pain keeps the Devil most pleased.

Evil and awesome a blasphemous scheme,
Astounded the world lives in fright.
Father forgive those who had such a dream,
The fires of freedom be bright.


By Nína Rúna Kvaran
15th September 2001

Hugarórar Hallgerðar
Hallgerður rústar veislu
Það er alveg rosalegt álag á mér þessa dagana, reyndar er nokkuð ljóst, að ég er rólega að geðbilast. Málið er að ég var sett í meiriháttar straff, þegar ég ropaði skyndi­lega, reyndar rosalega, í einni af mörgu laxaveislunum, sem gengið hérna heima hélt á dögunum. Pælið í því, maður er klæddur upp í föt og fínt, til að þóknast þessu ruglaða liði og má ekki einu sinni við matarborðið láta búkinn tala. Mamma er búin að grenja og grenja svo svakalega síðan þetta gerðist og er alveg með það á beru, að við séum búin að tapa öllum tengslum við um tíu toppa í þjóðfélaginu vegna þessa atviks. Það eru alla vega tvær vikur síðan nokkur minkapelsgella eða kjólfatapinni hafa hringt og boðið okkur í lax. Maður getur ælt þessum ofdekurs­veislum sem maður verður að sitja stífur í eins og hrífuskaft og brosa í allar áttir, þó maður hafi nóg, að gera með brosið þess á milli. Hvernig á ég t.d. að redda snarlega eins og fimm geisladiskum í safnið, ef ég lamast í kjálka við þetta álag. Hugsið ykkur og allt bara af því að ég er neydd til að brosa við liði sem er, hvort sem er, er ekkert nema frekjan og tilætlunarsemin. Það er sko alveg greinilegt eftir svona áfall, að ég brosi ekki fimmtán sinnum í röð fyrir afa á Grandanum í von um að sá gamli opni aldamótabudduna sína, til að redda þessu með diskana. Það er ekki hægt að safna sjálfur fyrir öllu. Ég er svo innilega búin. Ég meina, það eru takmörk fyrir því hvað hægt er að leggja á ungling sem er svo greinilega miður sín af þreytu og sennilega rétt við það að lognast bara útaf, eins og sést svo innilega. Ég finn ekki betur en þeim sé svo sama, þó ég breytist bara rólega í spegilmynd mína og hreinlega svífi hér um húsið eins og vofa. Bara af því að liðinu finnst svo sjálfsagt að nota mig nánast eins og borð­skraut, hvenær sem þetta sett hefur boð fyrir fólk sem varla getur talað fyrir flottheitum og fínum andlits­kippum. Það sést svo greinilega að þetta gengi er farið að sjúskast. Þoli ég þetta pakk? Nei! Og þá meina ég NO! Glæta að gefa þessum krumpuðu kroppum meiri tíma. Ég hef aldrei séð svona uppáþrengjandi og ofdekrað laxalið. Glansmyndagengi sem ræður ekki við græðgina í sér og sem betur fer ropaði ég framan í það með það sama. Áttu þau það skilið? Já, og það er á tæru. Við skulum bara athuga það, að þegar ég ráðlagði Jóu vinkonu að ropa svona innilega í einni veislunni heima hjá henni, þá gekk allt snarlega upp með það sama. Jóa þurfti þetta sama kvöld að díla smá peysu skipti við ellefu manna lið og varð að losna á innan við tíu mínútum við þetta " big mama borðhald" og það tókst. Hún bara ropaði til hægri og vinstri stanslaust í sirka fimm mínútur. Eða rólega, má segja, þangað til allir fengu sæmilega góða velgju og pabbi hennar sagði mjög smeðjulega:" Jóa þarf að fara, vonandi er öllum sama." Glætan eða þannig. Vonandi verð ég uppgvötuð fljótlega .
JRK

Manngæska
Eins og við vitum er eðli okkar mannanna mismunandi og eitt af því sem prýðir einstaka mann er manngæska. Það er vitanlega enginn vandi að vera slæmur og neilægur en það getur verið flókið og fyrirhafnarmikið að vera góðgjarn og réttsýnn.
Hjartagæska kemur meðal annars fram í því að vilja öðrum vel við allar aðstæður. Gæska í öllum myndum telst uppbyggilegur, andlegur aflvaki og ætti því að efla járæn og heilbrigð samskipti. Það er mikilvægt að vera öðrum góður. Ekkert launungarmál er að við sem erum þannig innstillt andlega finnum fyrir vellíðan og friði í samskiptum við aðra. Líknarlundin er mannkær og óeigingjörn atferlisstefna sem finnur venjulega sinn vitjunartíma. Hún verður þeim sem njóta hennar venjulega til blessunar og ávinnings. Veglyndi getur verið margs konar en telst þó fyrst og fremst tengjast kærleikshvetjandi, jágjörnum lífsviðhorfum.
Við verðum sjálf að rækta upp og hlúa að þeim eðlisþáttum í innra lífi okkar sem okkur þykja eftirsóknarverðir og heppilegir til að göfga og fága. Góðsemi verður ekki til fyrir tilviljun eða af sjálfu sér. Það þarf að rækta hana og efla eins og annað. Hún fær þó frekar líf í hugskoti okkar og athöfnum ef við skiljum mögulegan tilgang hennar og teljum hana eftirsóknarverðan aflvaka og mikilvægan í samskiptum. Það verður enginn veraldlega ríkur af því einu að ausa aðra kærleika en viðkomandi eignast þess í stað hugþýðan og hamingjuríkan innri auð sem hvorki ryð né mölur fær grandað.
Ágætt er, ef við erum ósátt við aðra, að reyna eftir megni að hugsa fremur jákvætt en neikvætt til viðkomandi. Hyggilegt er að við mildum vísvitandi neigjarna afstöðu til þeirra sem við eigum í erjum við og þá helst með heppilegu, góðgjörnu hugarþeli. Ástúð getur aldrei misst marks þótt að skilyrði einstaka fólks til að meðtaka hana séu óviðunandi. Það að verða mannkær og jágjarn hlýtur að vera eftirsóknanlegt keppikefli fyrir þá sem vilja efla gæskuna í sjálfum sér og öðrum. Við vitum að það er enginn vandi að vera góður við þann sem er elskulegur og viðmótsþýður. Við vitum líka að það þarf heilbrigða, andlega lífssýn til að sætta sig við og hlúa að þeim sem eru óbilgjarnir og neikærir. Göfgi og manngæska ættu að auka líkur á fullkomnari samskiptum vegna þess að þannig afstaða til lífsins og annarra ýta undir það besta sem innra með okkur býr.
Best er að byggja upp og rækta af kostgæfni það andlega atferli í samskiptum sem er gæskuríkt og göfugt en ekki það sem tengist andlegum nöturleika og annarri álíka ógerð. Manngæskan tengist hugfáguðum og hamingjuhvetjandi lífsstíl. Hún eflir okkur sem góðar manneskjur og þess vegna er vel þess virði að rækta hana upp í innra lífi okkar, sé hún af skornum skammti. Það er mikilvægt að vera mannkær og jásýnn; vera þess megnugur að ylja öðrum og þurfandi, af mannúðlegri mýkt og andlegri reisn.
JRK

Þýtt og endursagt af Nínu Rúnu Kvaran

Afhjúpun lygarans:
Listin að koma upp um lygalaupa

Í kvikmyndinni ,,True Romance”, rétt áður en Christopher Walken skýtur Dennis Hopper í höfuðið fyrir að skrökva, þá heldur hinn illi Walken fyrirlestur yfir fórnarlambi sínu um hinar 17 aðferðir Sikileyinga til þess að sjá hvort að maður er að ljúga. Hvort þetta er sikileysk staðreynd eða aðeins uppspuni handritshöfundarins Tarantino skiptir kannski ekki sköpum, en það er aftur á móti staðreynd að það er hægt að koma upp um lygalaupa.
Fylgist með handahreyfingum
,,Lygarar reyna alltaf að leggja áherslu á orð sín með ýktum handahreyfingum. Það dregur athyglina frá andlitinu og gerir orðin áhrifameiri”, segir David Taylor sálfræðilegur ráðgjafi. ,,Þetta er ósjálfrátt varnarkerfi sem á að vinna gegn því að upp um fólk komist en er í raun mjög uppljóstrandi ef menn eru meðvitaðir um það.”
Hlustið á takt orðræðunnar
Þegar fólk lýgur þá afbakar það vanalega á einn eða annan hátt sína eigin vanalegu orðræðu. ,,Setningar sem leiða að lyginni eru oft sagðar í flýti þar sem fólk er oftast óþreyjufullt að koma sér að sjálfri lyginni”, segir Diane Kingsley talmeinafræðingur. ,,Að lyginni lokinni fellur taktur orðræðunnar aftur í eðlilegt horf.”
Prófið minnið
,,Tilgangur lyganna er að koma fólki úr vandræðum og þegar lygin er sögð þá á hún það til að falla fljótt í gleymsku”, segir þjónustufulltrúinn Alice Mulcahy. ,,Ef mig grunar að fólk sé að ljúga í viðtölum hjá mér, þá legg ég atvikið á minnið og varpa því síðan fram seinna og bið fólk að segja mér nánar frá því. Ef viðkomandi var að ljúga þá man hann oftast ekkert eftir því sem ég er að tala um.”
Hlustið á raddblæinn
Diane Kingsley talmeinafræðingur segir enn fremur: ,,Þegar fólk lýgur þá er því hættara við að vera meðvitað um sína eigin rödd og þá er sterk tilhneiging fyrir því að raddblærinn breyti um tónhæð, þó ekki sé nema í sekúndubrot. Það að tala er okkur vanalega svo eðlislægt að við tökum ekkert eftir því, en augnabliksálag með þurrk í munni og örari hjartslátt getur haft djúpstæð áhrif á röddina og valdið því að hún titrar örlítið eða brotnar jafnvel alveg.”
Leiddu lygarann í gildru
,,Við beitum okkar eigin blekkingum”, segir Simon Newman. ,,Þegar ég var í Devon & Cornwall lögreglunni þá þurftum við stundum að eiga við náunga sem komu frá London til þess að selja fíkniefni. Ef við tókum þá niður á stöð tiil yfirheyrslu þá áttu þeir það til að gefa okkur fölsk heimilisföng í nágrenninu til þess að sleppa. Þá sögðum við stundum: ,,Já, ég veit hvar þetta er, þarna rétt hjá keiluhöllinni?” Og þeir sögðu: ,,Já, einmitt” og vissu náttúrulega ekki að það var engin keiluhöll í bænum.”
Fylgist með augnsambandi
Það er óvenjulegt þegar fólk á í samræðum við einhvern og myndar ekki augnsamband, jafnvel þó ekki sé nema af og til og það staðfestir toll-og landamæravörður nokkur sem er orðinn gamall í hettunni: ,,Það er alltaf tilefni til tortryggni ef fólk myndar ekki augnsamband. Einu sinni lenti ég í því að maður sem ætlaði að keyra sendibíl í gegnum hliðin hjá okkur, bara myndaði alls ekkert augnsamband þegar ég talaði við hann. Hann virtist undrandi þegar við stoppuðum hann og báðum hann að fylgja okkur inn í tollskýlið en þegar málið var rannsakað frekar þá fundum við heilan farm af kössum fullum af tequila í bílnum”.
Varist flóttalegt augnaráð
,,Mitt starf felst mikið í því að hlusta á lygarnar í fólki”, segir einkaspæjarinn Tony Barnes, ,,en ég er með nánast 100% öruggt próf til að koma upp um það. Um leið og menn fara að skjóta augunum til vinstri þá veit ég að þeir ljúga. Fólk reynir að þykjast vera upptekið við að horfa á eitthvað en í raun er það bara að koma upp um sig.”
Hlustið eftir óhóflegum smáatriðum og staðreyndum
Simon Jodrell lögreglusálfræðingur hefur þetta að segja um málið: ,,Undir venjulegum kringumstæðum þá flæða staðreyndir eins og nöfn og staðarheiti eðlilega og hóflega fram í samtali. En í samræðum sem byggjast á blekkingum þá ræður lygarinn ekki við þörfina til þess að skreyta frásögn sína með einhverjum áþreifanlegum staðreyndum. Þannig að það sem þú heyrir er oft algjörlega ofskreytt og fullt af ónauðsynlegum upplýsingum sem troðið er inn í lygina til þess að gefa henni raunveruleikablæ.
Varist ofnotkun orðatiltækja
Með þessu er átt við að menn ættu að taka eftir mikilli notkun orðatiltækja eins og : ,,Þú veist hvað ég meina”, ,,sko” og ,,eða þannig”. Þau eru notuð til þess að fylla upp í þá þögn sem getur myndast þegar lygarinn tapar þræðinum vegna truflana eða skorts á þekkingu á því sem hann lýgur um. Þegar fólk lýgur og bullar þá vantar það oft þann grunn sem liggur í því að segja sannleikann og þarfnast tíma til þess að hugsa upp lygina og þann tíma fyllir það upp með tilgangslausum orðatiltækjum.

Óvirðing

Við sem höfum verið smáð og vanvirt á auðmýkjandi hátt vitum hvað það er óviðkunnalegt og ósanngjarnt að verða bitbein fávísra athafna og ósmekklegs framferðis.

Lítillækkandi og vanvirðandi afstaða til annarra er ósæmileg og óréttmæt, alveg sama hver á í hlut. Það er ódrengilegt og vansæmandi að temja sér að gera lítið úr öðrum. Hugsanlega eigum við sem venjum okkur á slíkt framferði í einhverjum örðugleikum með okkur sjálf. Ef svo væri ekki myndum við fremur velja að sýna öðrum tillitsemi og velvilja en óvarkárni og dónaskap.

Best er að hnjóta ekki um þá tálma í samskiptum sem liggja í ókurteisi og heflunarvanköntum. Lítilsvirðandi athafnir veikja vaxtarbrodda mannúðlegra viðmiða í samskiptum. Það á ekki að efla og ýta undir þannig viðhorf manna á milli. Ágætt er að við íhugum gaumgæfilega hvernig við viljum bregðast hvert við öðru. Viturlegt er líka að við venjum okkur á að vanvirða ekki sjónarmið og kringumstæður þeirra sem við umgöngumst heima og að heiman.

Manngildissjónarmið eru verndandi í samskiptum af því að þeim fylgir engin tilhneiging til að gera lítið úr annara manna hlut. Við sem virðum manngildi fólks meira en stöðutákn og aðstæður eigum auðvelt með að sýna öðrum virðingu og jáúð. Það er einmitt vegna þess að við horfum frekar á innri verðmæti fólks en ytri aðstæður. Við gerum okkur líka grein fyrir því að við eigum að reyna að gleðja og örva hvert annað frekar en að rífa niður og vanvirða.

Hyggilegt er að við forðumst eftir fremsta megni að niðurlægja og hrella þá sem treysta okkur og þurfa á okkur að halda. Sama sjónarmið er rétt að hafa í huga gagnvart öðrum og ókunnugum. Einlæg og drengræn sjónarmið í samskiptum eru bætandi fyrir mannlífið en neilæg og öfugsnúin viðmið eru niðurdrepandi og nöturleg.

Við sem viljum efla jásöm samskipti kjósum að vera þægileg og sanngjörn við aðra. Við höfnum því að vera óprúttin og neigjörn, enda sjáum við ekki sýnilegan tilgang í slíkri framkomu og fasi. Við eigum ekki að auðmýkja eða fyrirlíta hvert annað. Eðlilegt er að við ögum og örvum innra líf okkar á siðfágaðan og einlægan hátt. Það er mannbætandi og jákvætt og þannig innstillt erum við að eflast og þroskast sem manneskjur.

Misvirðing veldur vondepurð og reiði en hugfágað og prúðmannlegt fas og framkoma virkar göfgandi á hvern þann sem því mætir. Okkur þykir mikið til þess koma þegar við finnum að tekið er tillit til okkar á nærfærinn og jágjarnan hátt. Höfnum því öllum neisömum og lítilsvirðandi viðhorfum í samskiptum. Verum einlæg og ákveðin og eflum þannig framkomu sem örvar jákær og ylrík samskipti. Farsælt er að við sýnum hvert öðru sem oftast virðingu og sóma.

Stríðni Við komumst vart hjá því að aðrir og misvandaðir áreiti okkur eða erti okkur á einhvern hátt. Eðlilega tökum við stríðni og kerskni misjafnlega. Við sem bregðumst ókvæða við blekkingum og gabbi erum oft hlaðin smæðarkennd og vanmati. Þess vegna förum við í vörn við áreiti og reynum af veikum mætti að verjast áleitni annarra. Oft er það erfitt af því að við erum haldin óöryggi og óvissu um eigið ágæti. Venjulega liggja ástæður glettni og gabbs í meðvitaðri eða ómeðvitaðri þörf stríðandans til þess að koma einhverjum geðhrifum af stað hjá þeim sem stríðnin beinist að. Ástæðurnar bak við það að við glettumst við aðra þurfa ekki að vera neigjarnar eða persónulegar þó stundum mætti ætla það. Trúlega er oftar um að ræða vanhugsaðan ásetning og fljótfærni eða jafnvel eigin vanlíðan þegar við bregðumst við hvert öðru á þennan hátt. Best er að fara varlega í að hrella aðra vegna þess að ef við erum ekki því mun varkárari getum við auðveldlega sært og skapraunað þeim sem fyrir gabbi okkar verða. Við eigum aldrei að stríða þeim sem minna mega sín eða geta ekki borið hönd yfir höfuð sér. Ágætt er að við íhugum vel og vandlega hvort réttmætt sé að svekkja aðra og draga tilgangslaust dár að þeim sem án þess að við athugum mögulegar afleiðingar þannig áreitis fyrir fórnarlambið. Líklega er óþægilegust sú tegund stríðni sem liggur í að gert er lítið úr okkur á ómildan hátt. Þá er engu líkara en að stríðandinn sé að reyna í gegnum illkvittni og ágang að upphefja sjálfan sig á kostnað okkar sem fyrir verðum. Hyggilegt er að við sem viljum efla jákær samskipti verðum ekki til þess að gera öðrum gramt í geði með neigirni og óvarkárni í þessum efnum. „Aðgát skal höfð í nærveru sálar.“ Það er vanvirðandi og óviðeigandi að íþyngja öðrum með óþarfa kerskni. Háðsk ertni sem dregur dár að þeim sem fyrir verða er hvimleið og heftandi. Auðvelt er að koma okkur úr jafnvægi með því að hæðast að okkur og því sem okkur er kært. Við sem erum viðkvæm fyrir stríðni gerum okkur grein fyrir því að ef hún á sér stað fyrir framan aðra erum við helmingi meðvitaðri um áhrifamátt hennar og galla. Sanngjarnt er og raunhæft jafnframt að við séum ekki að þreyta og íþyngja hvert öðru með vanhugsuðum og óviðkunnanlegum glettum. Við getum látið eftir okkur og boðið hvert öðru upp á þá glettni sem er góðgjörn og mild. Sama sjónarmið gildir ekki um glettni sem er meiðandi og vanvirðandi. Hún á aldrei við. Ekkert okkar er svo öruggt með sig að við getum sætt okkur við það að verið sé að gera lítið úr okkur í viðurvist annarra. Viturlegt er að við höfnum ómannúðlegri og vanhugsaðri stríðni en ýtum frekar undir kímni og glettur í samskiptum sem eru líklegar til að færa okkur hvert að öðru á jálægan og viðfeldinn hátt. Stríðni á rétt á sér ef hún er skemmtileg og jágjörn í eðli sínu og uppbyggingu.
JRK

Of the Prayer We have all at one time or another heard this sentence: ”Life is a school.” Doubtless true but the problem is that we sometimes tend to forget what the purpose of our life is. At times like that it is a comfort to keep in mind that this earthly life of ours is also a preparation for that which inevitably waits us after death. With our behaviour and treatment of others we are not only doing others good or bad. We are also creating a future for ourselves in the next life. All prophets of all religions have in fact brought us the same fundamental truth: ”Nurture the charity in you and all will be well.” Therefore it´s a necessity to make a habit of showing kindness to all the people we interact with. The most beautiful act of charity we can demonstrate is to pray in sincerity for those who are in trouble. We most never forget that the entire Mankind is a whole, a unit. All religious people have long since realized that a prayer aimed at others, has great and sometimes even divine power in it. The best spiritual doctors of the world have first and foremost achieved their sometimes incredible results, through the act of praying. The more people praying for the same thing, the stronger and effective the prayer seems to become. This is something that Christian congregations have felt all over the world. It has for example become a common gesture with some American congregations to practise communal praying for someone either outside or inside of the parish who might be seriously ill or in need of support. Parents don´t need to be told to nurse their child when it becomes ill or has an accident. Parents do that without a moment’s hesitation, for they love their child. We should in the exact same manner try to make a habit out of demonstrating love towards others who might need it, as we would with our own children. Use the power of love through intense praying for those who are in need. Experience tells us that our prayers will be heard. Remember that all the children of the world are our children and all adults are our brothers and sisters. Keep that in your minds, always.
JRK