Stríðni Við komumst vart hjá því að aðrir og misvandaðir áreiti okkur eða erti okkur á einhvern hátt. Eðlilega tökum við stríðni og kerskni misjafnlega. Við sem bregðumst ókvæða við blekkingum og gabbi erum oft hlaðin smæðarkennd og vanmati. Þess vegna förum við í vörn við áreiti og reynum af veikum mætti að verjast áleitni annarra. Oft er það erfitt af því að við erum haldin óöryggi og óvissu um eigið ágæti. Venjulega liggja ástæður glettni og gabbs í meðvitaðri eða ómeðvitaðri þörf stríðandans til þess að koma einhverjum geðhrifum af stað hjá þeim sem stríðnin beinist að. Ástæðurnar bak við það að við glettumst við aðra þurfa ekki að vera neigjarnar eða persónulegar þó stundum mætti ætla það. Trúlega er oftar um að ræða vanhugsaðan ásetning og fljótfærni eða jafnvel eigin vanlíðan þegar við bregðumst við hvert öðru á þennan hátt. Best er að fara varlega í að hrella aðra vegna þess að ef við erum ekki því mun varkárari getum við auðveldlega sært og skapraunað þeim sem fyrir gabbi okkar verða. Við eigum aldrei að stríða þeim sem minna mega sín eða geta ekki borið hönd yfir höfuð sér. Ágætt er að við íhugum vel og vandlega hvort réttmætt sé að svekkja aðra og draga tilgangslaust dár að þeim sem án þess að við athugum mögulegar afleiðingar þannig áreitis fyrir fórnarlambið. Líklega er óþægilegust sú tegund stríðni sem liggur í að gert er lítið úr okkur á ómildan hátt. Þá er engu líkara en að stríðandinn sé að reyna í gegnum illkvittni og ágang að upphefja sjálfan sig á kostnað okkar sem fyrir verðum. Hyggilegt er að við sem viljum efla jákær samskipti verðum ekki til þess að gera öðrum gramt í geði með neigirni og óvarkárni í þessum efnum. „Aðgát skal höfð í nærveru sálar.“ Það er vanvirðandi og óviðeigandi að íþyngja öðrum með óþarfa kerskni. Háðsk ertni sem dregur dár að þeim sem fyrir verða er hvimleið og heftandi. Auðvelt er að koma okkur úr jafnvægi með því að hæðast að okkur og því sem okkur er kært. Við sem erum viðkvæm fyrir stríðni gerum okkur grein fyrir því að ef hún á sér stað fyrir framan aðra erum við helmingi meðvitaðri um áhrifamátt hennar og galla. Sanngjarnt er og raunhæft jafnframt að við séum ekki að þreyta og íþyngja hvert öðru með vanhugsuðum og óviðkunnanlegum glettum. Við getum látið eftir okkur og boðið hvert öðru upp á þá glettni sem er góðgjörn og mild. Sama sjónarmið gildir ekki um glettni sem er meiðandi og vanvirðandi. Hún á aldrei við. Ekkert okkar er svo öruggt með sig að við getum sætt okkur við það að verið sé að gera lítið úr okkur í viðurvist annarra. Viturlegt er að við höfnum ómannúðlegri og vanhugsaðri stríðni en ýtum frekar undir kímni og glettur í samskiptum sem eru líklegar til að færa okkur hvert að öðru á jálægan og viðfeldinn hátt. Stríðni á rétt á sér ef hún er skemmtileg og jágjörn í eðli sínu og uppbyggingu.
JRK

Of the Prayer We have all at one time or another heard this sentence: ”Life is a school.” Doubtless true but the problem is that we sometimes tend to forget what the purpose of our life is. At times like that it is a comfort to keep in mind that this earthly life of ours is also a preparation for that which inevitably waits us after death. With our behaviour and treatment of others we are not only doing others good or bad. We are also creating a future for ourselves in the next life. All prophets of all religions have in fact brought us the same fundamental truth: ”Nurture the charity in you and all will be well.” Therefore it´s a necessity to make a habit of showing kindness to all the people we interact with. The most beautiful act of charity we can demonstrate is to pray in sincerity for those who are in trouble. We most never forget that the entire Mankind is a whole, a unit. All religious people have long since realized that a prayer aimed at others, has great and sometimes even divine power in it. The best spiritual doctors of the world have first and foremost achieved their sometimes incredible results, through the act of praying. The more people praying for the same thing, the stronger and effective the prayer seems to become. This is something that Christian congregations have felt all over the world. It has for example become a common gesture with some American congregations to practise communal praying for someone either outside or inside of the parish who might be seriously ill or in need of support. Parents don´t need to be told to nurse their child when it becomes ill or has an accident. Parents do that without a moment’s hesitation, for they love their child. We should in the exact same manner try to make a habit out of demonstrating love towards others who might need it, as we would with our own children. Use the power of love through intense praying for those who are in need. Experience tells us that our prayers will be heard. Remember that all the children of the world are our children and all adults are our brothers and sisters. Keep that in your minds, always.
JRK