Kæri Drottinn,
við biðjum þig að hjálpa okkur að öðlast frið í hjarta og huga. Sendu hverju og einu okkar engill sem umvefur okkur með himneskri áru sinni og hjúpar okkur inn í guðdómalegan faðm sinn þannig að við finnum vernd Þína og umhyggju nærri sálu okkar. Hjálpaði okkur að reyna að feta á fótspor sonar þíns og verða friðarberar í þínu nafni hvert sem við förum, þannig að við megum skilja eftir okkur arfleifð elsku og kærleika.
Amen.
Jóna Rúna Kvaran

BÆN
Elskulegi Drottinn. Heyr bænir okkar sem áköllum þig af einlægni. Við biðjum þig um að styrkja okkur í öllum raunum og veita okkur aukna trú á tilvist vonarinnar. Við biðjum þig um að hjálpa okkur að verða að betri mönnum sem verða þeim sem minnimáttar eru til framdráttar. Hjálpa þú okkur að láta gott af okkur leiða og leið huga okkar frá sjálfhverfum hugsunarhætti og áhyggjum vegna þess sem er ekki á okkar færi að breyta. Umvefðu okkur hvítri Kristsorku sem myndar andlegan verndarhjúp okkur til stuðnings. Hjálpaðu okkur að elska nágranna okkar eins og við elskum sjálf okkur en líka læra að elska okkur sjálf án fordóma og niðurrifs.

Kæri Drottinn,
vaktu yfir okkur allar stundir og leyf okkur að framkvæma þannig að þú getir horft á okkur með velþóknun. Við biðjum þessa í einlægni og kærleika. Amen.

PRAYER
Dear Lord.
Here our prayers. We conceive them in our hearts most sincere. Help us to improve as human beings and be of positive use to others in Your sacred name. Please help us to help those that need help so desperately. Bring Your wisdom and guidance into our lives so we may expand and spread the Word to others. Send Your christal-clear energy to those that need spiritual nourishment. Please Dear Lord, hear our prayers.
Amen.
NRK



Tónlistarskólinn í Reykjavík

Barokktónlist
Kennari: Guðrún Óskarsdóttir


Sönglist barokktímans og nútímans

Nína Rúna Kvaran
16.nóvember 1999

Klassísk nútímatónlist er að flestu leyti byggð á tónlistariðkun 19.aldarinnar, í þeim skilningi að tónlist frá þeim tíma hefur verið flutt óslitið fram á okkar daga og menn hafa lagt sig fram við að skilja hana og læra af henni. Af þessum ástæðum eru túlkun og flutningur tónverka 19.aldar tónskálda í dag, að mestum líkindum nokkuð nálæg uppruna sínum.
Barokktónlist hefur aftur á móti átt í tilvistarkreppu og var í lengri tíma hreinlega lögð til hliðar sökum þess viðhorfs manna að barokkið væri úrelt og úr sér gengið. Ekki viðeigandi á tímum nýrra tónlistarstefna, annars konar tónsmíða, öðruvísi hljóðfæra, annars konar túlkunar og áherslna. Það var ekki fyrr en að Mendelssohn ,,endurvakti” barokkið með því að flytja Matteusarpassíu J.S.Bachs árið 1829, að þessi tónlist fór að fá uppreisn æru og vekja verðskuldaðan áhuga tónlistarfólks.
En vegna þess tíma sem barokktónlistin lá í gleymsku höfum við í dag ekki neina lifandi hefð fyrir því hvernig hún var samin, flutt, túlkuð eða ,,brúkuð” á annan hátt almennt. Hefur deilan um hvað sé ,,rangt og rétt” í þessum málum lifað góðu lífi í fjölda ára og enn hafa menn ekki komist að sameiginlegri niðurstöðu. En þó eru ákveðin atriði sem hægt er að geta sér til um með góðri samvisku, að hafi verið gerð á tiltekna vegu, því að þónokkrar heimildir hafa varðveist í formi kennslubóka, nótnahandrita og jafnvel spiladósa.
Í ritgerð þessari mun verður fjallað um sönglist nútímans í samanburði við sönglist barokktímans og reynt að sjá hvað hefur tekið breytingum og hvað hefur haldist óbreytt fram á okkar daga.

Tengsl texta og tóna eru að sjálfsögðu alltaf mikilvæg og skiptir þá engu máli frá hvaða tímum tónverkið er. Það er nauðsynlegt að tónskáldið hafi tilfinningu fyrir mikilvægi innihalds þess texta sem tónlistin er samin við, enda sýnir sú staðreynd að tónlistin er yfirleitt samin á eftir orðunum, vægi textans í öllum flutningi og túlkun. Tónskáldið Hugo Wolf hélt því statt og stöðugt fram að textinn væri tónlistinni ætíð æðri og undirstrikaði þá skoðun sína með því að hafa nafn ljóðskáldsins fyrir ofan sitt eigið á nótnablöðum sínum. Það skal látið ósagt hvort að tónskáld barokktímans hefðu verið þessu sammála, en það er þó nokkuð ljóst að undantekningalítið fóru menn eftir ákveðnum reglum í samtvinni texta og tóna sem núna í dag eru langt frá því að vera í eins föstum skorðum. Það verður hverjum manni ljóst sem skoðar söngtónlist frá barokktímanum að raddsviðið er mikið notað til þess að túlka breyttar aðstæður eða hugarfar. Thomas Morley skrifaði árið 1597 að þegar innihald texta vísaði til þess sorglega, jarðbundna, dimma o.s.frv. bæri tónskáldinu að láta laglínuna að sama skapi falla niður á dýpri svið raddarinnar. Ef um fegurð, ljós, gleði, guðdómleika o.s.frv. væri að ræða ætti laglínan að leita upp á við. Þessar andstæður sjást greinilega í nánast öllum söngverkum frá barokktímanum, hvort sem um kór-eða einsöng er að ræða (sjá fylgiblað I og II). Þessi regla er kannski ekki eins alráðandi í dag og hún var, en það er samt ekki hægt að segja annað en að hún eigi enn við. Að láta laglínu hækka eða lækka eftir innihaldi og lýsingum textans er okkur náttúrulegt, enda notum við hugtökin hátt og lágt, dimmt og bjart um svo margt sem við kemur okkar lífi og þá sérstaklega hughrifum okkar og geðbrigðum. Þessi andstæðunotkun var eitt af megin viðfangsefnum margra listamanna barokktímans, hvort sem það voru tónlistarmenn eða myndlistarmenn sem nýttu sér mismun ljóss og skugga. (sbr. Rembrandt). Einnig voru ómstríður oft notaðar til að leggja sérstaka áherslu á t.d. tilfinningar eins og angist eða örvæntingu (sjá fylgiblað I).
Af þessum sökum er hægt að ímynda sér hvort að það hafi ekki verið enn mikilvægara fyrir söngvara barokktímans að búa yfir miklu raddsviði heldur en söngvara í dag. Miðað við þessar áherslur er ekki erfitt að skilja að geldingasöngvarar hafi verið vinsælir á vissum tímabilum, enda gátu söngvarar eins og Farinelli náð hinu karlmannlega brjósttónasviði raddarinnar, hinu kvenlega efra sviði og hinum háu, klingjandi höfuðtónum.
Í dag nota tónskáld styrkleikamerki sem segja söngvaranum hvar dramatískar áherslur verksins eru, í mun meiri mæli en tíðkaðist á barokktímanum. Að öðru leyti þarf ekkert endilega að vera sýnilegt samhengi í lagrænni framvindu laglínunnar, hún getur jafnvel verið ,,atónal” ef mönnum sýnist svo. En á barokktímanum var það nokkuð fastskorðað að tónskáldið mótaði hendingar sínar og laglínu með það í huga að ná dramatískum hápunkti á viðeigandi stað miðað við textainnihald (sjá fylgiblað III). Hápunktur þessi var þá mjög oft einnig hæsta nóta laglínunnar (að sjálfsögðu eru undantekningar frá þessari reglu). Með þessu er ekki verið að reyna að halda því fram að nútímatónlist hafi engann hápunkt, það er hápunktur í allri tónlist þó að hann sé ekki endilega að hæsta skrifaða nótan. En burtséð frá því hvort að hápunkturinn var endilega hæsta nótan eða ekki, þá er það nokkuð ljóst að á eftir hápunkti kemur alltaf spennufall og erum við þá aftur komin að áðurnefndum andstæðum í barokk- tónlistinni. Notkun spennu og slökunar var afar mikilvæg og þá skipti engu hvort um söng eða aðra tónlist var að ræða.
Í barokknótnahandritum er frekar lítið um athugasemdir frá tónskáldunum sjálfum miðað við þau ósköp af merkingum, lýsingum og leiðbeiningum sem mörg seinni tíma tónskáld rita í nótur sínar. Menn hafa komist að þeirri niðurstöðu eftir áralangar rannsóknir og vangaveltur að nótur hafi yfirleitt ekki verið spilaðar mjög bundið nema að tónskáldið hafi sett sérstaklega bogamerkingar við þær. Einnig efast menn stórlega um að ,,vibrato” hafi verið notað í eins auknum mæli og í dag gerist hjá t.d. strengjaleikurum og söngvurum, heldur hafi það helst verið notað til skrauts. Það getur vel verið að þessar niðurstöður séu réttar enda ekkert vandamál fyrir hljóðfæraleikara að spila ,,non legato”. Öðru máli gegnir um söngvara. Það væri hreint fáránlegt að halda því fram að söngvarar barokktímans hafi sungið allar nótur aðskildar, nema með örfáum undantekningum þegar bogar eru skrifaðir inn. Tilhugsunin um að heyra söngvara syngja á þann veg er hryllileg enda yrði það mjög ómúsíkalskur tónlistarflutningur. Söngröddin er og verður aldrei annað en söngrödd og þrátt fyrir að vissulega hafi söngtækni-og stíll breyst í aldanna rás, þá hefur mannsröddin væntanlega ekki tekið sömu stakkaskiptum og hljóðfæri hafa gert að gæðum og hljómi. Það er óhugsandi annað en að söngvarar barokktímans hafi sungið öðruvísi en með náttúrulegu og eðlilegu ,,legato” mannsraddarinnar, nema að sérstaklega hafi verið merkt inn á nóturnar að þær hafi átt að syngja með ,,staccato” eða litlum þögnum. Það er þá líklegast að þegar bogar hafa verið merktir inn í sönglaglínu hafi söngvarinn lagt áherslu á fyrstu nótuna með því að lengja hana örlítið og stytta þær sem á eftir komu hlutfallslega.
Í sambandi við ,,vibrato”notkun þá er ekki ólíklegt að hún hafi breyst í gegnum aldanna rás hjá söngvurum eins og strengjahljóðfæraleikurum. Nútíma óperu- söngvarar eru þekktir fyrir að syngja oft með miklu ,,vibrato” til þess að auka á ýmsar dramatískar áherslur enda er ekkert athugavert við það, óperustíllinn einkennist af mjög breiðum og leikrænum söng. Mörgum finnst reyndar nokkuð óhóf vera í þessum málum en það verður ekki reifað nánar hér. En að heyra þessa sömu óperusöngvara vinda kvæði sínu í kross og syngja t.d trúarlegar aríur frá barokktímanum, getur oft verið truflandi. Það virðist einhvern veginn ekki eiga heima í barokktónlistinni að nota mikið ,,vibrato”. Barokkhljóðfærin voru viðkvæmari og hljómminni en hljóðfæri í dag og það hefur væntanlega heyrst á tónlistarflutningnum. Það er líklegt að það sama hafi átt við um söngvara og strengjaleikara, að ,,vibrato” hafi notast sem skraut eins og í t.d. trillum. Þessarar staðreyndar verða nútímasöngvarar að taka tillit til með því að gæta hófs í söng sínum án þess að bæla niður túlkunargleðina. Það er óþarfi að syngja með kynþokkalausum en hreinum tón kontratenórsins (nema viðkomandi sé kontratenór) en einnig óþarfi að syngja með útsprengdu ,,vibrato” marga óperu- og ljóðasöngvara. Þetta er erfitt viðfangs og þess vegna ekkert skrýtið að margir söngvarar hreinlega sérhæfi sig í hinum ,,tæra” barokksöng (t.d. Emma Kirkby).
Í tímans rás hefur söngtækni karlraddarinnar breyst og þá er sérstaklega átt við tenórröddina. Í barokktónlist var ekkert eðlilegra en það að tenórsöngvari syngi sitt háa-c í falsettu, enda í raun óeðlilegt karlmannsröddinni að syngja svo hátt uppi. Í dag er tenórsöngvari ekki talinn ,,alvöru hetjutenór” nema að hann fari upp á háa-c á brjósttónunum, sem er nokkuð afrek fyrir karlmannsröddina. Slíkur tónn getur óneitanlega verið magnaður sé hann vel sunginn, en hitt er annað mál að þessi ,,hetjutenórsþráhyggja” nútíma óperuheimsins hefur valdið því að sumir tenórar fá hreinlega borgað bara fyrir að ná þessum háu tónum, og fá hvert aðalhlutverkið á fætur öðru þrátt fyrir að gæði leiks þeirra, sviðsframkomu og almennrar söngtækni sé oft stórlega ábótavant.
Margir kaflar úr tónverkum frá barokktímanum krefjast gífurlegrar öndunartækni. Þá er átt við t.d. hina ýmsu kóleratúrskala sem geta oft verið ansi hraðir og langir og gera ekki ráð fyrir neinni öndun (sjá fylgiblað IV). Stundum ná þeir hreinlega yfir heila síðu og það er gífurlega erfitt að ráða við suma þeirra án þess að anda inn á milli. Það er spurning hvort að barokksöngvarar hafi haft einhver stórkostleg öndunarleyndarmál sem gerðu þeim kleift að syngja langar hendingar án þess að anda. Sumir halda því fram að fólk á þessum tíma hafi almennt andað ,,réttar” heldur en við gerum í dag. Við sitjum oft daglangt við vinnu okkar, streitan getur verið mikil og hraðinn í samfélaginu líka. Aðalsfólki hér áður fyrr var kennt að bera sig vel og sitja hnarrreist og það er vitað mál að ef maður réttir úr sér og er beinn í baki verður öndunin ósjálfrátt betri. En líklegri skýring er kannski sú að söngvarar hafi ekki hugsað eins mikið um öndunina og gert er í dag. Söngkennsla í dag er mikið byggð á hinum ýmsu æfingum og öndunin skiptir þar miklu máli. Það má vel vera að öll þessi úthugsaða þindar-og öndunartækni sé komin út í öfgar og afleiðingarnar verði öfugar við það sem upphaflega var ætlast til. Stundum er bara betra að hugsa ekki of mikið um hlutina og þá koma þeir af sjálfum sér á náttúrulegan hátt.

Af ofangreindum íhugunum má sjá að það er margt sem hefur breyst í söngnum á undangengnum öldum. Söngurinn hefur eins og allt annað sköpunarverk mannsins, breyst, þroskast og þróast. Ýmsar tískusveiflur hafa haft áhrif á söngtæknina og söngvarar nútímans syngja á gífurlega fjölbreytilegan hátt, allt frá samanklemmdri raddbeitingu popp- og dægurlagasöngvara, til hins opna flæðis lærðra söngvara. Um þessa miklu söngflóru er ekkert nema gott að segja, söngurinn er eitthvað sem við eigum öll sameiginlegt og getum öll notið í einhverju formi. Hæfileikinn til þess að tjá hugsanir okkar með röddinni er mestu forréttindi sem okkur mönnunum hefur hlotnast og söngurinn er ekkert annað en hið talaða mál hafið upp í æðra veldi.


HEIMILDASKRÁ


Ingemar von Heijne, René Jacobs, Gunno Klingfors og Anders Öhrwall. Barockboken. Ab Carls Gerhmans Musikförlag. Stokkhólmi. 1985. Bls.13-80.

Glósur skrifaðar í barokktímum Guðrúnar Óskarsdóttur.

Nína Rúna Kvaran

Tolkien Nína Rúna Kvaran
Professors: Matthew Whelpton
and Terry Gunnell

The Nature and Role
of
Gollum


December 8th 2003
When speaking of nature, whether it be the natural elements of the earth, the universe or the nature of man, there are certain keywords that cannot be avoided. Of those, balance and harmony are perhaps the most important. Life is a perpetual cycle of processes that depend desperately on carefully balanced harmony in order to run smoothly. The exquisite perception of this importance of how things, elements and creatures are interlinked, as shown by the mastery of Tolkien’s novel, The Lord of the Rings, is without a doubt largely the reason why his fantasy world has managed to capture so many readers into total fascination. The articulate way in which Tolkien slowly but surely created Middle-earth with its complex network of geography, languages, mythology and creatures, is evidence enough of his immense imagination and creative ability, but more importantly his sense of a whole coming together, unified in all its diversity. Each forest, each language and each creature within the Tolkien’s world has its own distinct role that eventually serves the whole for better or for worse. The hapless creature Gollum or Sméagol is no exception from this rule and his nature and role within the story, will be the topic of the following speculations.

When reading a book, watching a movie or indeed, participating in real life, there seems to linger a persistent tendency in most of us to label characters or persons, as good or evil, or at any rate either sympathetic or not. When evaluating characters such as Gollum, some readers come to an almost moral dilemma because they cannot help liking the wretched creature in some way. At first glance it seems obvious that such a creature deserves nothing but the readers contempt and even hate, as vile and horrible as he is by most depictions in the books. The evidence of Gollum's monstrous nature is clear when Gandalf repeats the Woodmen’s fearful description of a “…new terror abroad, a ghost that drank blood. It climbed trees to find nests; it crept into holes to find the young; it slipped through windows to find cradles.” This disgusting cannibal can hardly be worthy of any sympathies? But why then are so many of Tolkien’s readers moved to an almost compassion with Gollum?
Firstly, as Gollum’s history is revealed by Gandalf, we learn that he was not always so. He used to be a hobbit-like creature, living with his family, having friends and his own name, Sméagol. He is even said to have been “…the most inquisitive and curious-minded” of his family. Surely the knowledge of his rather lovely origins, so similar to those of Frodo and Sam, make the sad state he succumbs to a rich soil to plant seeds of pity in the reader’s mind.
Secondly, Gollum suffers greatly at the hands of others. Whether he deserves it or not is another thing but certainly he does suffer maltreatment several times in the story. Sauron’s forces capture him and in the wizard’s dark demesnes Gollum is tormented until he confesses everything that has happened to him. Later he is captured by Aragorn who admits at the Council of Elrond to have not been “gentle” with him. Interrogated by Gandalf, who uses the “fear of fire” on him, the luckless creature is again forced to speak against his will. Obviously, Aragorn’s and Gandalf’s treatment of Gollum cannot be compared to that of Sauron’s, but the way in which he is hated, despised and used by others, be it for good or evil, and how he weeps under Gandalf’s scrutiny, does evoke some feelings of pity for him.
Thirdly, the manner in which Gollum behaves is so incredibly pathetic that even though one might feel utter contempt for him at times, he also evokes feelings of compassion through the shear misery of his being. After being captured by Frodo and Sam and made to serve their purpose, his behaviour is depicted as such:
“…but he was friendly, and indeed pitifully anxious to please. He would cackle
with laughter and caper, if any jest was made, or even if Frodo spoke kindly to
him, and weep if Frodo rebuked him.”
These descriptions are as of an insecure child that is over-eager to please and surely, even the most cold-hearted of readers cannot avoid feeling slightly sorry for him even though he might very well deserve this humiliation. In the movie The Lord of the Rings: The Two Towers, his constant grovelling before the hobbits and secret confrontations with himself, even provide comic relief that no character truly hated by its reader or viewer could ever do.
Fourthly, Gandalf’s comments about how, despite there being very little hope for Gollum’s rehabilitation, he is not completely a lost cause, encourage the reader to view him as not wholly evil. A character that has “…a little corner of his mind that was still his own…” with, as Gandalf further explains “…a light coming through it…” cannot be completely dismissed as pure scum. This description of a once hobbit-like creature and its slow and agonising decay into evil is very sorrowful and makes the reader anxious to know whether Gollum really could be morally saved or whether it is just a matter of time before the tiny part of him that is still capable of good, disappears forever.
After having speculated thus briefly on Gollum’s nature it might be of interest to look further into his role within the story. What purpose exactly does he serve in the development of the plot of The Lord of the Rings? Seeing that this is a long story filled with different places, things and characters, it can be difficult to see clearly what function each individual has, that might affect the progress of the story. Some say that certain characters are there only to make a point without really being necessary for the plot itself and that other characters serve a much more direct purpose in bringing the plot together. Personally, I do not agree with this since I find a great loss in characters such as Tom Bombadil, even though he was successfully cut out of the movies without it seeming to harm the plot. This refers back to the point made before about how each element, thing or character introduced by Tolkien has a place and purpose within the story since a good story is not solely based on a good plot but a number of other elements that make it credible. In this way, Gollum has two functions within the story. He is a very important character when looking at the development of the plot and his own personal story and development as a character serves a universal point of its own because it brings a message to the reader.
When looking at the plot it is rather obvious that Gollum serves a repeated point in its development. He is absolutely a key character in the plot, appearing several times exactly at a crucial point where he can make a difference relevant to the entire progression of the story. In The Hobbit, Bilbo would never have found the ring had Gollum not originally brought it to the Misty Mountains and been careless enough to leave it unprotected. Had Bilbo not been moved to pity as he watched the creature from his secure invisibility and spared Gollum’s life, the whole order of events that was to take place in The Lord of the Rings would have been completely altered. As Gandalf told Frodo:
“My heart tells me he has some part to play yet, for good or ill, before the end;
and when that comes, the pity of Bilbo may rule the fate of many—yours not
least.”
Had Sauron’s forces not captured Gollum, Sauron would likely not have discovered the whereabouts of the ring or the existence of the Shire. Without Gollum’s lead, Frodo and Sam would not have found their way into Mordor and last, but not least, without Gollum’s participation, the ring would never have been destroyed. These events are evidence enough in themselves as to how Gollum affects the story and do not need further proving. Certainly, there might be other aspects to Gollum’s importance in the plot but these particular instances are some of the most obvious cornerstones of his importance. These incidents all seem to be coincidences at first but by looking at the way in which Gollum has a repeated impact on the fate of the ring, it becomes more and more clear that his destiny lies with it. Gandalf’s eerie way of prophesising what is to come emphasis the fact that Gollum’s certainly unwilling part in the destruction of the ring is foreordained:
“He must do what he will. But he may play a part yet that neither he nor Sauron have foreseen.”
Regarding the more vague, universal role of Gollum, it might be said, that aside from serving an obviously important point in the story plot, Gollum represents with his own pitiful existence, larger themes that lie deep within the roots of The Lord of the Rings. One of these themes is the seemingly endless struggle between good and evil. This theme has omnipresence in the story and Gollum’s struggle with himself, so humorously depicted in the abovementioned movie, can be seen as symbolic for the conflicts between good and evil as represented in the books and also within every one of us in our daily lives. Gollum is an awful example of a person ruined. He fell under the spell of the ring and became corrupted by its power just as both Middle-earth and indeed almost every single being living there, is at risk of being corrupted by the lure of power. Perhaps this underlying theme of corruption also offers one more explanation of why Gollum’s character has fascinated so many readers. He represents something in us. He is an example of the moral decay that can so easily devour us if we let our guard down. This is made abundantly clear in Gandalf’s reply to Frodo’s disgust of Gollum:
“I think it is a sad story…and it might have happened to others, even to some hobbits that I have known.”
In her article Moral Vision in The Lord of the Rings, Rose A. Zimbardo talks of the problem of “the All versus the self in human consciousness.” She explains how evil in the romance vision is a perversion of human will. By perversion of will she is referring to when a man uses his will first and foremost to service himself instead of the whole, or the All. Selfish deeds therefore lead to lack of morality and in the end, total corruption. As Zimbardo says, had Frodo not been unselfish enough to spare Gollum’s life, he would have lost his own life later and in the process ruined many others. By this I am referring to the scene in Mount Doom where Frodo cannot destroy the ring but since Gollum attacks him and falls into the abyss while holding the ring, he saves Frodo from the spell of the ring and prevents him from making a fundamental error in judgement. Yet another service that Gollum unwittingly provides.
Zimbardo describes the All as being a chain, perhaps a chain of life of some sorts in which all creatures have their own place, providing harmony similar to what I mentioned before. But as each creature has its place within the complex network of the world of Middle-earth, it also has an evil counterpart, if not personally then as a species. So that for the beautiful and noble elves there exist the hideous and decadent orcs, good Men are counter-parted by the evil Ringwraiths, Gandalf has an evil counterpart in Saruman’s treacherous character and last but not least, Frodo has his evil counterpart in Gollum who is the opposite of everything in the least bit hobbit-like. This all leads us to yet another one of Gollum’s very important roles within the story. Frodo knows every detail about Gollum’s miserable life. He knows how Gollum came to possess the ring through murder and then how he became consumed by it as the years went slowly by, as if being eaten alive. This knowledge and then Frodo’s personal relations with Gollum, both serve as a stern reminder for him. A reminder of what could easily be his fate if he falls under the power of the ring and a reminder of the extreme importance of the success of the task he has been entrusted to fulfil. As Zimbardo says:
“Frodo must conquer his own dark counterpart, the Ring bearer must prevail
over his own image turned Ringwraith, before the destruction of that image, and
with it the destruction of the Ring, can be accomplished.”
The conclusion therefore is, that Gollum is Frodo’s alter ego of sorts, providing Frodo with a horrifying mirror image that could easily become reality if he caves in to the awful temptation of the ring.

It is true that many critics do not like the idea of interpreting a moral message from the works of authors, especially not by claiming that that is exactly the intention that the author had in mind as he wrote his work. As a general rule, I tend to agree because as a reader, I do not appreciate a preachy tone in a narration. It can at times make the story seem awkward and the narration somehow too conscious of itself. But nevertheless, there are some moral lessons to be learnt from life since mostly, incidents and happenings tend to follow a pattern. In the same manner, The Lord of the Rings, although it has first and foremost a wonderful tone and sense of storytelling, does have an undertone of morality and the importance of making the right kind of decisions. Although obviously, Sauron and his ring are the ultimate symbols of moral corruption they are impersonal and therefore difficult to associate with anything remotely human. But Gollum is not. His depressing fate not only has a profound effect on the story, making him one of the most important characters, but also on the reader because he is a reminder of the power and ruin of corruption. He represents, in fact, what could have been the fate of Bilbo, Frodo, Gandalf and numerous other characters tempted by the awesome power of the ring, had they not been saved from such a gruesome destiny. The power of evil is a prominent theme within the story and according to Cliffs Notes on The Lord of the Ring, Frodo’s ignorance of his “shadow self”, that being Gollum of course, causes him too easily pass judgement on Gollum, but as his experience accumulates he later is moved to pity. Gollum multi-sided personality furthermore serves as a testimony to the author’s mastery in character construction. The genius with which Tolkien constructs Gollum by his behaviour and by how his story is told in bits and pieces, starting in The Hobbit and coming to a bitter end in The Lord of the Rings, brings the reader into the same kind of love-hate relationship with Gollum as Gollum in fact has with himself and the ring.




Bibliography

Hardy, Gene B. Cliffs Notes on Tolkien’s The Lord of the Rings and the Hobbitt.
Lincoln, Nebraska. Cliffs Notes, Inc. 1998. Page 60.

Tolkien, J. R. R. The Hobbit or There and Back Again. London. Grafton (An Imprint
Of HarperCollinsPublishers). 1991.

- - -. Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, The Two Towers and
The Return of the King. London. HarperCollinsPublishers. 1999.

Zimbardo, Rose A. Tolkien’s Moral Vision in The Lord of the Rings, from Tolkien
and the Critics: Essay’s on J. R. R. Tolkien’s The Lord of the Rings. Ed. Neil
D. Isaacs and Rose A. Zimbardo. London. 1968. Pages 100-108.

Movies Referred to

The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring. Director Peter Jackson. Actors
Elijah Wood, Ian McKellen, Viggo Mortensen and others. New Line Cinema.
2001.

The Lord of the Rings: The Two Towers. Director Peter Jackson. Actors Elijah Wood,
Ian McKellen, Viggo Mortensen, Liv Tylor and others. New Line Cinema.
2002.

Poema XI

Me embarga la soledad
Día tras día.
Y en la distancia queda
Mi corazón lleno de
Profunda melancolía.

Me llevo tus recuerdos
Como grabación adhesiva
Por aquel amor tan confuso
Que con mucha idolatría
Toda mi vida lo ocultaría.

A pesar de tus contundentes rechazos
Te esperaré toda mi vida
Para unirnos el uno al otro
Con la coraza del amor que te idolatro.

En mis sueños veo reflejar
Toda la belleza y hermosura
De tu encanto
Bañándome las venas de
Fuego ardiente e inconsumible
Por la beldad que irradia
Todo tu cuerpo.

Un mar de amor nos espera
Para saciar la sed de nuestras vidas.
Un mar de amor de inmenso fuego
Para disfrutar de la unión de nuestros cuerpos.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna