margt er það í lífinu sem veldur okkur meiri kvöl en annað. Mér er sérlega minnisstæður einn hlutur sem ekki fyrir löngu setti mörk sín á líf mitt svo um munaði. Það var þegar ég í sakleysi mínu mætti á eina trúarsamkomuna og einstaklingur þar, reyndar yfirmaður, sýndi mér farlama viðlíka kynferðislega tilburði að vart verður leikið eftir svo auðveldlega. Viðkomandi maður rak í afturenda minn og gekk nokkur skref fram á við, kynfæri sín, og andlitið á honum breyttist í viðurstyggilegt fól, græðgi og ágirnd þess sem langar að beygja viðkomandi fórnarlamb á svívirðilegan hátt undir vilja sinn. Af þessu voru tvö vitni sem eru bæði stórgáfaðar manneskjur og stóðu kyrrar og störðu í andakt furðulostnar á tilburðum mannsins en sögðu ekki orð sökum þess að þeim var svo freklega misboðið. Það vill þannig til að báðar þessar manneskjur eru nátengdar mér og hvenær sem er geta þær vitnað um tiltekið athæfi þessa trúarógeðs sem er fluttur inn til Íslands sérstaklega til að hafa trúarleg og andleg áhrif á íslensku þjóðina. Get ég ekki skilið hvernig persóna sem hagar sér á sama hátt getur reynst fyrirmynd fyrir íslensku þjóðina í andlegum efnum. Ég hef fulla ástæðu til þess eftir að hafa fylgst grannt með manninum að viðkomandi einstaklingur hafi misnotað dóttur sína og mögulega fleiri börn sér viðkomandi, þar sem hann er augljóslega, fullkomlega dómgreindarlaus og ástæða getgátu minnar er td. að ég varð vitni að grófu ofbeld á sviðinu af hans hendi við dóttur sína þegar hann í orðsins fyllstu merkingu hrinti henni frammá við eins og hún væri tíu ára og hann væri að endurlif eitthvað sem hann myndi aldrei kannast við. Ég horfði í augu stúlkunnar og sá þau fyllast ótta og örvæntingu þess sem á sér ekki undankomu auðið. Fleira kynferðislegt hef é gséð til viðkomandi manns og segi bara að Guði sé lof er kona hans rólega að taka yfir völdin og verða mikilvægari heldur en hún var áður. Og er það vel. Þessi kona hefur því miður í gegnum tíðina haldið sig til hlés af því að götuforsaga hennar, örstutta stund í lífi hennar, er svo slæm að henni verður alltaf hugsað til hennar í hvert skipti sem eitthvað kemur uppá sem er athugavert. Ástæða þess að þessi stúlka fór út af veginum er því miður sama ástæða og dóttirin kann að hafa afvegaleiðst um tíma, það er vegna misnotkunar hvers konar. Þessi maður er að mati Jónu, sökum þess að hann hefur haft tiltekinn sjúkdóm frá átta ára aldri og þurft að nota lyf gegn honum, þá er viðkomandi smátt og smátt að veikjast meira og meira, og litlu æðarnar í heilanum að kalka smám saman, þannig að ef hann lifir mun heili hans verða ónýtur vegna sjúkdómsins og við því er ekkert að gera. Að láta svona aðila stýra ferðinni er jafn fáránlegt og að fá mús til þess að halda upp heilli samkomu. Ég sting því upp á því með tilliti til þess sem er í höfðinu á viðkomandi að hann verði ekki látinn stjórna neinum fundi heldur einungis taka þátt. Að vera að láta svona aðila spila á hljóðfæri, eins illa og hann spilar, er líka jafn fáránlegt. Mér finnst hann vera hljóðfæraleikari af verstu tegund og lætur aðra byrja og fylgir þeim svo eftir og er bara ekki nógu músikalskur til að komast upp með slíka hluti. Betra væri að söngkonan frábæra sem hefur rödd sem engu er lík og er auk þess afar falleg, sjarmerandi og áhugaverð á sviði, verði látin velja hljóðfæraleikara til þess að spila því í stökum tilvikum hefur hún gert það og er þá hljóðið allt annað. Hún er afburðamúsikandi, lagvís með góða rödd, ætti í raun að vera á óperusviði. Það væri blessun ef kona mannsins kynni að meta afburða snilli þessarar ágætu söngkonu og léti hana leika lausum hala á sviðinu. Hún er líka mjög fínn hugsuður og getur uppfrætt á mjög skemmtilegan hátt enda hámenntaður einstaklingur sem hefur afburðasnilligáfu til að bera og á að fá tækifæri sem oftast til þess að segja frá. Kona mannsins að utan er líka mjög snjöll, afburðagáfuð með ótrúlegan frásagnaranda og merkilegur myndasmiður. Hún á líka að tala á fundum, ef þær tvær gerðu það væru fundirnir allt öðruvísi. Ég mun næstu daga taka í rassgatið á einhverfu með þeim hætti að viðkomandi mun óska þess að hann væri kominn til Afríku og vistaður um óákveðinn tíma. Kona mannsins sem beitt JRK kynferðislegu áreiti, er með Aspberger-heileinkenni sem JRK smíðaði orð yfir og doktor í talmeinafræði sagði við JRK fyrir nokkrum dögum, að væri afburðasnjallt og það er að vera "sérhverfur". En einhverfa er og verður alltaf einhverfa, en getur orðið tvíhverfa ef að einhverfi aðilinn verður ástfanginn af einhverjum sem er nægilega sérstakur til að geta umborið einhverfuna án þess að skemma hana en elskað viðkomandi jafnt sem áður eins og hann er. Þessi einhverfi aðili er með viðlíka sérgáfur að JRK hefur aldrei í lífinu kynnst öðru eins, svo heillandi, magnaðar og óvenjulegar eru þær að í raun má sá einhverfi ekki vita af þeim svo hann fari ekki að vinna á móti þeim. Ég segi hafið þið gott kvöld og góða nótt og megi algóður, himneskur faðir okkar umvefja og passa ykkur alla tíð. Þess óskar JRK í Jesú nafni og vonar. Ég mun næstu daga taka fyrir ótrúlega ófúskammaða og ósvífna hluti sem má rekja beint í einhverfu sem eru þess eðlis að viðkomandi má skammast sín, enda augljóst skítseiði og drulluhali og fari hann til andskotans JRK vegna. Í guðs friði, Amen.

Hún mamma hét Guðbjörg Rúna, en var alltaf kölluð Rúna. Þetta nafn hefur gengið í erfðir í þrjár kynslóðir, bráðum fjórar, og er það vel. Það er skemmtilegt til þess að vita, þegar svona nöfn ganga frá manni til manns. Eitt er það í forsögu Rúnu sem er dálítið sérstakt of situr fast í minningunni, en fyrir nokkrum árum, þá var ég á tali við bróður minn og hann sagði við mig: ,,Jóna, það er svo furðulegt, ef ég geri eitthvað rangt þá líður mér svo einkennilega og fer alltaf að hugsa til baka, aðallega um bænirnar hennar mömmu sem voru mjög sérstakar og vísuðu á að ég yrði sem allra sannastur og heiðarlegastur í öllum samskiptum mínum við aðra. Þegar ég hugsa um þetta þá hætti ég oftast við að gera ranga hluti og langar ekki til þess, minnugur þess sem mamma kenndi mér í den.” Rúna var afar bænheit og hafði alltaf við hendina risatalnaband sem hún notaði grimmt. Hún trúði staðfastlega á guðlega forsjá og svo mikil var trú hennar að ef eitthvað kom upp sem hún réði ekki við, þá jókst bænheyrslan og öll börnin hennar voru krossuð í bak og fyrir þessu til staðfestingar. Við vorum svo lítil að við héldum vart höfði þegar vinkonan byrjaði að kenna okkur bænir. Við vorum látin fara með Faðir vorið og annað viðlíka, og enda svo á langri klásúlu sem lá meðal annars í því að við myndum aldrei drekka brennivín, reykja sígarettur (eitthvað sem ég hef augljóslega g´roflega brotið), aldrei taka það sem við áttum ekki, alltaf vera góð við þá sem minna máttu sín, eiga sem best samskipti við aðra og rétta þeim hjálparhönd sem þurfandi voru. Þetta ásamt öðru sögðum við á hverju einasta kvöldi alla okkar æsku og uppvöxt og það er nokkuð ljóst að það sem bróðir minn sagði hafði sömu áhrif á mig, því ef ég geri eitthvað sem stendur gegn því sem kom fram í óskum mömmu, (nema með retturnar, hún fyrirgaf mér það og leyfði mér að reykja inni hjá sér þó hún ræki aðra út með harðri hendi og sagði: ,,Það er svo skrýtið Jóna að ég finn ekkert fyrir því þegar þú reykir”.) þá fæ ég svo einkennilegar tilfinningar yfir mig og niðurstaðan verður sú að mig langar ekki að gera rangt af því að mamma mín elskaði mig svo heitt að ósjálfrátt eru öll hennar orð og óskir lög í mínum huga.

Ég mun kæra til Rannsóknarlögreglunnar það svívirðilega athæfi sem er í gangi, ég er það hneyksluð að ég get ekki orða bundist. Mi.j.M. Amy G. Jackson.

Ævintýri

Hvar er þögn án hafsjós vandræða
er hvolfist yfir án birtu og yls.
Þegar ríkir sorg og sólarleysi
sefur andinn og grætur án orða.

Opnast hugur og horfir inn í tómið
hvergi neins að vænta, bara myrkur.
Allt svo kalt sem krefst vonar og trúar
í krafti elds sem lifir djúpt í sálinni.

Þegar allt er hljótt, hlýr andvari logar
og heitur strýkur grátbólgna kinn trega.
Í heimi hörku og spennu þrífst tæpast
hugur bjartrar sýnar ævintýra án tals.

Óljóst sér og vonar vanmáttug hið góða
er voldugt breiðir faðminn mót skuggum.
Í afkimum dökkar myndir leynast og tifa
er láta hrærast í skjóli eymdar og vonleysis.

Að hafa ótta af vanmætti ógnar
öllum sem lifa í skjóli hryggðar án athafna.
Að finna frelsi er hvatning sem gleður
því frjáls horfir glaðbeitt fram á veg.

Sól bjartsýni og kærleika er sterkt
sigurtákn sem hrífur gleðivana sál.
Að halla sorgbitnu hjarta að þeim
sem hafa styrk sem ornar í kvíða.

Það er fátt sem fæst án vilja
fegnum án leiða depurðar sem lamar.
Ó, að allt verði gott og gefandi
er grípur hið innra og gleður dapra.

Höf. Jóna Rúna Kvaran
Ort á Hjálpræðishernum sunnudaginn 22.janúar 2006

Þegar maður hugsar um fortíðina og íhugar það sem oft kemur upp, þá er það átakanleg meðferð á einhverfum og sérhverfum (orð sem JRK smíðaði í staðinn fyrir Aspbergers-heilkenni). Vegna heilkenna er viðkomandi afar sérstakir og fyrir flestra hluta sakir liggja vel fyrir höggi. Annað hvort foreldri hrífst oft mjög að viðkomandi og dregur viðkomandi að sér. Oftast eru það feður persónanna af því að þeir eru ekki að eltast við smáatriði eins og mæðurnar. Í örfáum tilvikum sem ég þekki persónulega og ætla að gera að umtalsefni í þessum pistli, hafa feðurnir fengið kynferðislegan áhuga á börnunum. Það á ég við þrjú tilvik sem ég hef verið að vinna að síðan 26.jan.2003. Mig langar til að ræða einhverfan aðila í þessum hópi sem varð fyrir grófri misnotkun í ótrúlega langan tíma án þess að nokkur geðri tilraun til þess að stoppa slíkt af. Þetta var ekki bara af hendi föður heldur líka bróður. Þessi aðili kallar vagínu sína ,,gröf" og hefur enga möguleika að verja sig vegna þess hvað viðkomandi er sértækur, einstakur og allt öðruvísi heldur en venjulegt fólk. Það er því mjög auðvelt að plata slíkan aðila, og draga á asnaeyrunum og fá til athafna sem eru siðlausar, vegna þess að sá sem er einhverfur er svo einlægur og ótrúlega óöruggur, jafnvel kvíðinn eða þunglyndur og óttast höfnun meira en allt annað og vill því ekki svíkja tiltekna aðila ófyrirgefanlegra hluta sem eru óréttlætanlegir og fyrir neðan allar hellur. Séð frá JR eru slíkir aðilar réttdræpir, eða þá ber að fangelsa fyrir lífstíð.
það sem gerist þegar sá einhverfi nálgast unglingsárin er að hann fer að átta sig á að eitthvað mikið er að og fer þar af leiðandi að leita félagskapar sem er fáránlega heimskulegur. Tengist brennivíni og eiturlyfjum með afleiðingum eins og lauslæti, þjófnaðir, ofbeldi, lygar, óheiðarleiki og undansláttur, auk alls þess neikæra (orð eftir JRK) atferli sem hugsast getur af hendi fólks sem er að flýja kynferðislegt ofbeldi yfir í annars konar ofbeldi sem er síst betra í raun, því að samferðamenn viðkomandi, ef þeir eru nógu illa innrættir sem er staðreynd í þesst tilviki, þá er viðkomandi misnotaður svo gróflega að mögulega getur það þýtt fangelsisvist eða aðra þá refsingu sem sá einhverfi kann enga skil á og getur engann veginn varið sig því hann er svo einlægur, og góður og sérstakur í öllum aðal atriðum að hann kann ekki að bera hönd fyrir höfuð sér og tekur því á sigallt ranglætið sem aðrir venjulega skipuleggja og fá þann einhverfa til að framkvæma og sleppa svo fyrir horn, alsælir yfir því að þurfa ekki að bera ábyrgð á gjörðum sínum. Elsku einhverfi aðili! Eins góður og þú ert, fallegur og sérstakur, þá hefur þúi því miður fallið í áfengi sem eru erfðaþættir komnir frá föður sem hætti að drekka fyrir 25 árum síðan eftir að hafa orðið sér til skammar út um allt og hefur síðan gerst fararstjóri með frábærum árangri til lands sem er langt í burtu og fullt af múslimskum aðilum eru viðloðandi, en kristnir þó í aðalatriðum. Þessi faðir þinn er launfaðir þinn, þú ert ekki skráð sem barn viðkomandi, því miður því það hefði farið sem betur á því, því þessi einstaklingur er ekki einhverfur en hefur mjög sérhverfar tilhneigingar, svo ótrúlegar að JR stendur gapandi þegar viðkomandi tekur sig til á opinberum vettvangi og fer að segja frá. Það er engu líkt, hann er bara æði séð frá öllum hliðum. En hann misnotaði áfengi í aldarfjórðung og ég segi því við þig skítseiði einhverft og fáránlega gáfað, magnað og sérstækt að orð fá ekki lýst: haltu þig frá brennivíni bjáninn þinn því það mun ekkert gera nema eitra líf þitt og af því þú ert einhverfur þá breytist þú á vissum sviðum drykkjunnar og þeir sem eru nærstæddir verða að ´flýja hús af því að þú verður svo óþolandi erfiður og viðurstyggilegur. Ég myndi ekki vilja sjá þig nálægt mér svona stemmdan enda stendur það ekki til, því ég vil bara hafa þig eins og þú ert, án þess að taka nokkuð sem hefur vitundarbreytandi áhrif, því þannig eru yndislegur, ótúlega heillandi, einkennilega fjölgáfaður og sérlega sætur. Eiginlega svo einstakur að þú átt enga keppinauta og munt ekki eiga því það mun enginn verða eins og þú.
Hafðu gott kvöld, nótt og morgundag. Megi algóður Guð á himnum ávallt vernda þig og blessa og sjá til þess að þú haldir þínu striki og snertir ekkert sem JR er búin að tala um nema spæld egg sem ég minntist ekki á og einstaka nammi. Mundu að þú verður alltaf ótrúlega fallegur hvað mikið sem þú borðar. Í guðs nafni, Jóna Rúna.

Oftast þegar maður lítur til baka yfir líf manns eru menn og konur mismunandi mikilvægar. Margir eru það í mínu lífi sem skipt hafa sköpum vegna framtíðar minnar, nútíar og jafnvel fortíðar. Ég nenni ekki til að tina til mjög marga en langar til að minnast á einstakling sem að mínu mati var engill í orðsins fylltstu merking í jarðneskum líkama. Svo ótrúlega góð, falleg, gáfuð og sérstök, í raun afburðaeinstaklingur sem gat gert allt, bæði til hugar og handar, enda var faðir hennar húsgagnasmiðameistari og allt hennar fólk meira og minna mjög sérstakt. Hún var komin af Bergsætt. Þar eru einir mestu listamenn þjóðarinnar, málarar, skáld, söngvarar, smiðir, fiskimenn og bændur. En innan um og saman við, ótrúlegir drykkjumenn, menn með frábæra lygakennda frásagnagáfu, semsagt einstaklingar sem voru fyrir neðan allar hellur fyrir flestra hluta sakir en gátu jafnt sem áður innihaldið í eðli sínu eitthvað af því stórtæka sem ég taldi upp áðan. Í þessu tilviki er ég bara að tala um eina ætt en auðvitað stóð fleira fólk að þessum einstaka aðila. Til dæmis má segja að allt Kjalarnesið hafið verið skylt viðkomandi. Þar var bærinn Lykkja og þaðan voru mestar ræturnar. Þar bjuggu systkin, ótrúlega furðuleg og sérvitur, einkennilega gerð og í sjálfu sér ekki mjög heillandi, þannig að vera í sveit hjá slíku fólk fyrir afburða einstakling hlýtur að hafa verið mikil raun. En viðkomandi lét sig hafa það og var í nokkur ár vistuð á viðlíka slóðum.
Þegar Jóna Rúna nálgaðist unglingsárin fór hún í sveit í stuttan tíma, helgi og helgi, á umrædan stað og verð ég að segja að fátt í umhverfinu hreif mig, hvorki aðstæður né fólk. Þessi aðili átti mjög fjölskrúðilega æski og lagðist í lömunarveiki mjög ungur, og lá í viku fullkomalega meðvitundarlaus milli heims og helju og óttuðust margir að viðkomandi myndi látast. En svo reyndist ekki. Þetta var hún mamma mín eins og flestum er farið að renna grun í. Hún reis upp úr lömunarveikinni og átti eftir margflókið líf og hryllilega erfitt, sér í lagi fram að fimmtugu. Eftir það átti hún sorglegan feril sjúkdóma og armæðu sem aldrei buguðu hana. Í uppvextinum kom mjög snemma fram ótrúlegir listrænir hæfileikar sem mátti finna og sjá í mögnuðum listaverkum hannyrða sem mamma sinnti alla ævina. Í dag hjá okkur öllu systkinunum, og annars staðar, eru listaverkin hennar upp um alla veggi, svo ótrúlega sérstök, falleg og engu lík.
Til dæmis er ég með langan klukkustreng sem hannaður er alfarið af henni sjálfri, þar sem ég og hún sátum nótt eftir nótt, ogbiðum eftir einum drykkjumannana sem mamma var gift, og hafði lagst út og ekki látið sjá sig svo dögum skipti. Jafnframt honum, þurftum við líka að bíða eftir systur minni sem var örfáum árum eldri en ég og var illa haldin af alvarlegri drykkjusýki og öllu því sem slíku fylgir. Þessi stúlka eignaðist þrjá syni, sá elsti er læknir, næsti er í afburðamyndlistamaður og háskólanemi, en fátt veit ég um þann yngsta en vona svo sannanlega að hann hafi ekki fetað í fótspor móður sinnar og þess lífs sem hún hefur lifað, en getur ekki í dag sökum þess að hún er gjörsamlega búin að skemma sig andlega og líkamlega. Fram að tveggja ára aldri var þessi stúlka hreinn unaður gáfna og fjölhæfni, enda mikill músikant og margflókin að auki. Hún spilaði til að mynda afburðavel á gítar. Þegar hún var lítil þurfti mamma að láta hana í dagvistun á Grænuborg og einn daginn þegar hún kom til að sækja hana hafði hún breyst. Allir sem hlut áttu að máli leyndu mömmu minni hvað hafði gerst. En hún hafði augljóslega fengið höfuðhögg og skaddast á heila. Þetta breytti henni þannig að þegar á unglingsárin kom var afar auðvelt að plata hana upp úr skónum og hafa hana út í líferni sem í raun var langt frá eðli hennar og mannkostum, en lá í gegnum drykkju og allt það sem því fylgdi og var hræðilegt.
Oftar en ekki þurfti að kalla til lögreglu, ekki bara til að sinna henni, heldur líka þeim drykkjumönnum sem mamma mín því miður tengsdist tímabundið. En móðir mín var 100% reglusöm, notaði aldrei vín eða tóbak og lifði mjög grandvöru og heilbrigðu lífi sem sást best á því ða hún örvaði börnin sín til þess sama. Hún var svo góð móðir að unun er að líta til baka og minnast þess sem hún gerði bæði fyrir mig og systkini mín. Við vorum mjög mörg systkini mín og alltaf fullt af aukabörnum því að þessi elska hreinlega unni börnum, sama hvort það voru hennar eigin eða önnur. Hún til að mynda ól upp þrjú barnabörn auk þess að fóstra mörg önnur börn mismunandi lengi. Hún var til dæmis svo mikill vinur minn að ég trega hana stórlega enn, því að hún var svo heillandi, skemmtileg, fyndin og góð í sér. Til dæmis lét hún mig lesa ógrynni bóka og hlusta á öll útvarpsleikrit og flest það sem var fréttnæmt í útvarpi og síðar sjónvarpi. Hún fór með okkur krakkana í risagöngutúra og bæði tíndum við ber og blóm á leiðinni. Hún rakaði hey á bóndabæ sem var skammt frá heimili mínu og sinnti flestu því sem viðkom bæði húshaldi og öðru sem til féll utandyra. Hún var fyrsti kvenmaðurinn sem ég veit um, sem átti hjól og hjólaði um alla Reykjavík. Hjólið smíðaði afi minn og var það min stærra en gekk og gerðist því þessi elska var átanlega efnismikil og stór svo að henni veitti ekkert af að hafa risahjól til að komast leiðar sinnar. Á þessu hjóli reiddi hún okkur systkinin á víxl og elskuðum við að sitja fyrir aftan hana og þeysast áfram af auga.
Hún var mjög pjöttuð, alltaf skreytt gulli eða silfri, fallega greidd og mjög fínt klætt, í öllum litum og sást aldrei á almannafæri öðruvísi en að vera vel til höfð. Þegar ég lít til baka í líf mitt og hennar þá undrast ég mest hvernig hún fór að því að sinna börnunum sínum eins vel og raun bar vitni miðað við þá hrikalegu erfiðleika sem hún stóð frammi fyrir. Ég og hún vorum mjög miklir vinir og bárum til dæmis út blöð saman og fórum á hverjum morgni til þess arna og hlógum og göntuðumst á meðan við vorum að drífa blöðin á leiðarenda. Af því að við fórum svo snemma á fætur, þá var Jóna Rúna, af því að hún var að vaxa, dálítið þreytt um miðjan daginn, og þá bara dreif múttí hana úr fötunum, upp í rúm og lét hana hvíla sig í um klukkutíma og lesa eitthvað alveg ofboðstlega spennandi og jákvætt.
Þegar svo Jóna fullorðnaðist, varð samband hennar og mömmu, allt öðruvísi en samt í mjög nánu skyldleikasambandi við fortíðina. Við fórum til að mynda mikið út saman og keyrðum á milli staða, því þó að mamma mín væri ein fyrsta konan til að taka ökupróf á Íslandi, hjá löggu sem hún þekkti, á gerði hún lítið af því að keyra síðustu árin, eða frá því að glæsilegur bíll sem hún eignaðist og var seldur af óráðvöndnum einstakling sem tengdist mömmu sinni sem sá mestan tilgang í því að svíkja og pretta. Hann reyndi síðar á lífsleiðinni að reynast henni vel en þá var það bara of seint því mamma var farin að heilsu og það aðþrengt líkamlega að hún hafði lítinn tíma til og tækifæri til að taka við framréttum höndum. Ásgeir Bjarnþórsson listmálari, sagði við mömmu mína að hún gæti orðið besti portrett-málari á Íslandi. Hún hafði ekki áhuga á að mála, bara á hannyrðum. Klukkustrengurinn sem ég minntist á áðan var gerður fyrir mig á meðan við biðum eftir vandræðafólkinu.
Ég veit ekki hvað ég á að segja meira um hana en ég gæti talað endalaust um mömmu mína. Hún seldi egg einu sinni viku þegar hún var orðin fullorðin og farin að heilsu, bar út blöð árum saman, passaði börn árum saman, las gríðarlega mikið. Hún var í raun svo hrífandi og skemmtileg og stór og feit og undurfalleg, með kolsvart hár, liðað, kolsvartar, bogadregnar augnabrúnir, himinblá augu, tvo djúpa spékoppa og hökuskarð, og ótrúlega mikinn barm. En lamaðann fót eftir lömunarveikina sem ég minntist á. Hún hafði ótrúlegar hendur sem voru fullar af gulli og gersemum. Ó, elsku mamma mín hvað ég sakna þín mikið.

Ég verð að segja eins og er, eftir að hafa tekið inn það sem viðkomandi einhverfu viðkemur, er ég viðlíka hneyksluð og orðlaus að ég veit ekki hvað ég á að segja, en við benda þessum hálfvita á að hann má ekki eins og ég sagði í gær, nota vín eða neitt sem er vitundarbreytandi sökum þess að þessi aðili verður albrjálaður á vissum stigum drykkjunnar eða átsins, alóður, hættulegur umhverfi sínu og hrekur fólk á flótta. Að þú skulir voga þér að gera það sem þú ert að gera er henyksli og að þú skulir láta það gerast sem JRK mun láta rannsóknarlögregluna vita um er viðlíka að það ætti að taka þig úr umferð hið snarasta ásamt öllu því hyski sem málið er viðkomandi, þetta eru drulluhalar og aumingjar sem gera bara nákvæmlega það sem þeim passar þegar þeim passar. Ég nenni ekki að tína til það sem málið sannar því það bókstaflega blasir við mér allan sólarhringinn svo að mér verður flökurt og er tryllt af reiði í raun. Það sem ég ætlaði að segja við einhverfu er þetta: að útilokar er annað en að þú hafir lent út af sporinu einhvern tíma vegna þess að það er svo auðvelt að plata þig. Með því að fylla þig af víni og annarri ólyfjan er hægt að fá þig til að gera allan andskotann sem þú hefur svo þurft að taka afleiðingum af því þú ert svo einkennielga barnaleg á tiltekinn hátt, sem er svo heillandi og frábært, en það er þá bara til að elska, dá og virða en ekki til þess að þú lendir í höndunum á ræflum sem hika ekki við að misnota þig og fá þig til hluta sem eru langt frá þínu eðli.

ég mun síðar ræða gróft sifjaspell og kynferðislegt ofbeldi og ég er ekki hissa á því að þú kallir vagínuna á þér gröf. Hafðu góðan dag, Guð veri með mér í kvöld og hvetji þig áfram og mundu að þú hefur ótrúlega hæfileika og greind, ert viðlíka sérstök að leitun er að öðru eins, þú ert í raun það magnaðast í greind og hæfleikum sem Jóna Rúna hefur hitt en þó svo ótrúlega heimsk að þó farið væri um allt landið er ólíklegt að maður myndi finna jafn mikið fífl og þig, sem eins auðvelt er að svíkja, plata og draga á asnaeyrunum án þess að þú fattir það hverni verið er að fara með þig.
Í Jesu nafni, Amen,
Jóna Rúna sú eina sanna sem er sjálf blanda af algjöru ógeði og unaðsveru kærleika og ástar.

Íþróttaiðkun

Fátt er það í lífinu sem er eins eftirsóknarvert þegar litið er til baka, og hvers kyns íþróttaiðkun. Minnug þess að hafa stundað alls kyns íþróttir í uppvextinum fæ ég vægan hroll. Ef það er eitthvað í dag sem mér stendur stuggur af, þá eru það íþróttaæfingar. Viðlíka vesen leiðinda, armæðu og vonleysis er vart hægt að hugsa sér. Ég reyni eftir fremsta megni að sinna líkamanum af því að ég er svo illa sködduð af skurðarborðinu að ég bara má til. Vöðvar mínar, á handleggjum og lærum sérstaklega, fara daglega vaxandi. Sem sagt, þrátt fyrir mikla andúð, er ég að verða eins og systir Tarzans.

Í gamla daga þá gekk ég upp á hvern einasta dag frá því að ég var smápeð, yfir Grensásveginn, yfir Laugardalinn, inní sundlaugarnar gömlu sem þá voru. Þær voru allt öðruvísi en þessar nýju. Það var til að mynda alveg viðurstyggð að ganga á gólfinu. Trégólfið var grænt, nánast mosaþakið af skít og drullu til margra ára. En jafnt sem áður naut maður þess að vera í laugunum sjálfum þótt litlar væru, og upplifa eitthvað mjög heillandi þarna. Þessar sundferðir á hverum degi áttu svo sannarlega eftir að skila sér þegar inn í framtíðina var komið, því þegar ég byrjaði í sundi á vegum skólans, níu ára gömul, þá fékk ég viðurnefnið ,,Sund-drottningin” og ekki að tilefnislausu því ég var einhvers konar aðall í orðsins fyllstu merkingu. Ég gat til dæmis stungið mér til sunds ofan af háu bretti og synt um laugarnar eins og ekkert væri þannig að skólasystkini mín féllu í stafi og gátu vart haldið vatni vegna hrifningar, svo yfir sig undrandi yfir frammistöðu minni sem var engu lík, enda átti ég nokkra ára forsögu í gömlu laugunum.

Það að hafa gengið fram og til baka þessa risavegalengd sem var ofan úr Bústaðarhverfi niður í Laugardal, segir sína sögu um hvað sterkbyggð og athafnasöm vinkonan var þótt aumingi væri á ýmsum öðrum sviðum. Það var svo skrýtið þegar maður kom inn í Laugardal, þá stoð gufstrókurinn upp úr laugunum svo að þær virtust mun stærri en þær væru. Klefarnir voru mjög litlir og þröngir og virkilega þrengdu að fólki sem hafði þörf fyrir rými og pláss og því ákveðinn léttir að trítla eftir skítuga gólfinu og hoppa ofan í laugarnar sjálfar. Umhverfið var í sjálfu sér ekkert ljótt, bara á einhvern hátt svolítið skítugt sökum elli og ofnotkunar til margra ára. Óhætt er að fullyrði að hálf þjóðin, ef ekki öll, hafi flykkst inn í gömlu laugarnar og notið þess að synda þar sem selir væru og upplifa sig sem öðrum fremri, því það var til þess tekið að allir þóttir afburðasnjallir, enda laugarnar litlar og leiðin stutt.

Þarna hitti ég minn fyrsta ,,loverboy” en ekki þann síðasta, því óhætt er að segja því óhætt er að segja að Jóna Rúna hafi haft ótrúlegt aðdráttarafl á sínum yngri árum, en við því var ekkert að gera þótt fáránlegt sé að hugsa til þess í núinu. Bróðir minn, sem var fjórtán mánuðum yngri, og er ótrúlega fagur maður í dag, næstm tveir metrar á hæð, andlitsfríður og vörpulegur, hafði á sínum ungdómsárum engann veginn sama aðdráttarafl og JRK hafði. Álitamál er, hvort orkar sterkar í dag, Jóna eða bróðirinn. Það verða menn að meta eftir atvikum.

Á þessum árum stundaði ég líka frjálsar íþróttir á gamla Melavellinum og kom þar við nokkrum sinnum í viku og hafði alveg ótrúlega gaman af. Þar ástundaði ég langstökk, hátstökk, hlaup og aðrar þær frjálsíþróttir sem boðið var uppá. Allt var þetta kostnaðarlaust og æfingar kröftugar og metnaður mikill, ekki síst sökum samanburðar við bróður minn sem var afburðarsnjall íþróttamaður. Til dæmis vann hann stórmerkilegt og afar langt langhlaup á spariskónum einum, því hann var svo fátækur að hann átti ekki fyrir íþróttaskóm eins og allir aðrir. Þá áttum við Guðmundur, en bróðir minn var skírður í höfuðið á afa okkar, ekki. Það sem mér þótt langskemmtilegast var hástökkið og náði ég þeim áfangasigri að stökkva á annan meter sem þótti bara nokkuð merkilegt í þá daga. Enda hafði ég þá líka, jafnhliða Melavellinum, tækifæri til að æfa mig í skólanum. Þar féllu stangir á allar hliðar, því að auðvitað felldi maður slárnar ekki síst sökum þess að maður var bara ekki eins klár og maður hélt að maður væri.

Innan um og saman við sundsprettina og frjálsíþróttirnar, sinnti ég teygjutvisti, sippubandinu, Parísnum og öðru því sem til féll á heimavelli og féll undir íþróttir. Ég hafði ótrúlega gaman af öllu sem taldist til þessa sérstaka sviðs mannlífsins. Ég fór líka í risagöngutúra, þar á meðal, eftir hitaveitustokknum sem náði alla leið upp í Öskjuhlið í vesturátt og nánast að Carlsen minkabana í austurátt. Ég mun síðar segja frá samskiptum mínum við minkabanann og því sem gerðist upp í Öskjuhlíð, en á leið minni þangað varð á vegi mínum, Budusku, sem var nafn á bónda sem mig minnir að hafi verið danskur, og átti sveitabæ stutta leið hjá Öskjuhlíðinni. Þar átti ég mínar alskemmtilegustu stundir innan um kýr, hunda, ketti og allt það sem féll undir sveitamennsku.

Við týndum líka ber á leiðinni upp í Öskjuhlið, sem voru á viðavangi út um allt. Til að geta bæði sinnt göngutúrnum og berjatínslunni, urðum við að fara niður af hitaveitunni og upp aftur, en þá voru bara tankar í Öskjuhlíðinni, en engin Perla eins og núna. Í raun mun fegurra og áhugaverðara heldur en það sem blasti við í gamla daga. Þessir tankar í raun biðu eftir að vera notaðir.
Það kann að vera að ég segi síðar frá fleiru viðkomandi frá íþróttum eins og handbolta og viðlíka, við sjáum bara til.

Ég á ekki orð yfir endemis svikum þeim sem eru í gangi og vil benda á að það að draga aðra á asnaeyrunum er hreint ekki neins virði. Ég vil líka benda á að allir sem hafa snefil af einhverfu eru misþroska og vissir þættir þroskast bara alls ekki og munu ekki gera það. Það þýðir að slíkir gera viðlíka gloríur að vart verður eftir leikið, jafnvel sjötugir. til dæmis má aðili með einhverfu-einkenni alls ekki nota áfengi vegna þess að á vissum stigum drykkjunar verður viðkomandi vitstola og hrekur alla í kringum sig á flótta. Ég mun síðar tala um tengsl viðkomandi við móður, sem eru gjörsamlega óþolandi og það af þremur ástæðum og það kemur ekki síst fram þegar viðkomandi misnotar áfengi með eitthverjum hætti sem ég við undirstrika að slíkir mega alls ekki. Við vitum aldrei hvenær hættan gýs upp. Það er gjörsamlega vonsaust fyrirbæri að slíkir snerti það sem fellur undir vitundrabreytandi lyf eða alkahól og persónan þarf ekki annað en að skoða aftur í forsögu sína til að fá glögga mynd af því sem Jóna Rúna heldur fram, sem er staðreynd og alls ekki til eftirbreytni.

Friends Forever
Jesus Blood
Don't Cry (Kir.Fra)
Ef þú lifir
Við lifum
Sólskinsbarn
Þegar Drottinn bíður
Ævibraut
Leggðu hönd í hönd (spekingur)
Lof og dýrð, Jesú
Blessun þína og hjálp Faðir
Ég elska þig, Jesú
My Spirit Is With You
Friður Föðurins
Faðmur Föðursins opinn er
The Must Be
Jesú þú átt þetta land

It Is You (Jack.)
Heldur utan um mig
God is an Awesome God
I am Trading My Sorrow
Ó Guð, ég lofa
Ég hef lesið um ljósbjarta
Ég veit að minningin lifir
Við lofum þig
Þú ert kraftaverkið mitt
Heilagur andi
Hver dýrmæt er Guðs undra náð
Ég mun aldrei verða aftur það sem ég varð
Ég þekki ekki leiðina
Sannleikurinn vísar
Ush, Little Baby

Ég verð að segja eins og er, að þeir sem velja þá leiðina í lífinu að gefa alranga mynd af sjálfum sér eru að mínu mati fyrir neðan allar hellur. Þeir álíta sem svo að þeir geti auðveldað vegferð annarra á einhvern hátt en eru um leið að gera stórlega lítið úr sjálfum sér með því að misbjóða öllu því sem heitir virðing og sjálfsást sem innifelur í eðli sínu það að koma drengilega fram og reyna að vera ekkert annað en það sem maður er. Ég segi bara elsku, fallegi, stórsnjalli undraengill, reyndu elskulegur að halda vörð um eigin getu, sem er engu líka, afar fögur, undra sérstök og líkleg til að hafa margföl áhrif á íslenskt samfélag. Þú átt að gangast við hverju einasta verki sem er þitt og alls ekki eigna það öðrum eða vinna það sem er svona mikils virði undir rangnefni. Af hverju hefur Guð gefið þér svona mikið? Hlaðið þig hæfileikum og opinberað í eðli sínu óendanlega dýrð í öllum verkum þínum sem ég sjáld gæti verl hugsað mér að gera en kann bara ekki til verka. Ég hafna því algjörlega að þú sýnir sjálfri þér þá endemis óvirðingu sem undirstrikast ekki síst í því að afneita sjálfum sér á þann hátt sem áður var nefnt.
Guð gefi þér góðan dag, gott kvöld og góða nótt og mundu að fara áfram veginn í Jesú nafni og að Kristur sjálfur, hvar sem að honum var þrengt, sveik aldrei nokkurn mann, honum datt það ekki í hug enda var hann öðru fólki fremri. Það að fylgja honum en brjóta af sér eins og raun ber vitni segir bara JR það að það er einskis virði að fylgja trúarhópi ef maður getur ekki fylgt votti af kenningum Krists eftir, en slíkt er engann veginn aðall þeirra sem hlut eiga að málí í umræddum tilvikum. Þeir eru fleiri en einn og fleiri en tveir. Sorglegt en satt.
Ég vil undirstrika að mér þykir þú óvenjuhæfileikaríkur einstaklingur sem hefur allt til að bera sem prýðir gull og græna skóga, auk þess að vera óvenjufagur einstaklingur sem er síst verra því það hlýtur að vera dásamlegt að sameina það í einni og sömu persónunni að vera ríkulega búinn náðargáfum og vera undurfagur líka.