Íþróttaiðkun

Fátt er það í lífinu sem er eins eftirsóknarvert þegar litið er til baka, og hvers kyns íþróttaiðkun. Minnug þess að hafa stundað alls kyns íþróttir í uppvextinum fæ ég vægan hroll. Ef það er eitthvað í dag sem mér stendur stuggur af, þá eru það íþróttaæfingar. Viðlíka vesen leiðinda, armæðu og vonleysis er vart hægt að hugsa sér. Ég reyni eftir fremsta megni að sinna líkamanum af því að ég er svo illa sködduð af skurðarborðinu að ég bara má til. Vöðvar mínar, á handleggjum og lærum sérstaklega, fara daglega vaxandi. Sem sagt, þrátt fyrir mikla andúð, er ég að verða eins og systir Tarzans.

Í gamla daga þá gekk ég upp á hvern einasta dag frá því að ég var smápeð, yfir Grensásveginn, yfir Laugardalinn, inní sundlaugarnar gömlu sem þá voru. Þær voru allt öðruvísi en þessar nýju. Það var til að mynda alveg viðurstyggð að ganga á gólfinu. Trégólfið var grænt, nánast mosaþakið af skít og drullu til margra ára. En jafnt sem áður naut maður þess að vera í laugunum sjálfum þótt litlar væru, og upplifa eitthvað mjög heillandi þarna. Þessar sundferðir á hverum degi áttu svo sannarlega eftir að skila sér þegar inn í framtíðina var komið, því þegar ég byrjaði í sundi á vegum skólans, níu ára gömul, þá fékk ég viðurnefnið ,,Sund-drottningin” og ekki að tilefnislausu því ég var einhvers konar aðall í orðsins fyllstu merkingu. Ég gat til dæmis stungið mér til sunds ofan af háu bretti og synt um laugarnar eins og ekkert væri þannig að skólasystkini mín féllu í stafi og gátu vart haldið vatni vegna hrifningar, svo yfir sig undrandi yfir frammistöðu minni sem var engu lík, enda átti ég nokkra ára forsögu í gömlu laugunum.

Það að hafa gengið fram og til baka þessa risavegalengd sem var ofan úr Bústaðarhverfi niður í Laugardal, segir sína sögu um hvað sterkbyggð og athafnasöm vinkonan var þótt aumingi væri á ýmsum öðrum sviðum. Það var svo skrýtið þegar maður kom inn í Laugardal, þá stoð gufstrókurinn upp úr laugunum svo að þær virtust mun stærri en þær væru. Klefarnir voru mjög litlir og þröngir og virkilega þrengdu að fólki sem hafði þörf fyrir rými og pláss og því ákveðinn léttir að trítla eftir skítuga gólfinu og hoppa ofan í laugarnar sjálfar. Umhverfið var í sjálfu sér ekkert ljótt, bara á einhvern hátt svolítið skítugt sökum elli og ofnotkunar til margra ára. Óhætt er að fullyrði að hálf þjóðin, ef ekki öll, hafi flykkst inn í gömlu laugarnar og notið þess að synda þar sem selir væru og upplifa sig sem öðrum fremri, því það var til þess tekið að allir þóttir afburðasnjallir, enda laugarnar litlar og leiðin stutt.

Þarna hitti ég minn fyrsta ,,loverboy” en ekki þann síðasta, því óhætt er að segja því óhætt er að segja að Jóna Rúna hafi haft ótrúlegt aðdráttarafl á sínum yngri árum, en við því var ekkert að gera þótt fáránlegt sé að hugsa til þess í núinu. Bróðir minn, sem var fjórtán mánuðum yngri, og er ótrúlega fagur maður í dag, næstm tveir metrar á hæð, andlitsfríður og vörpulegur, hafði á sínum ungdómsárum engann veginn sama aðdráttarafl og JRK hafði. Álitamál er, hvort orkar sterkar í dag, Jóna eða bróðirinn. Það verða menn að meta eftir atvikum.

Á þessum árum stundaði ég líka frjálsar íþróttir á gamla Melavellinum og kom þar við nokkrum sinnum í viku og hafði alveg ótrúlega gaman af. Þar ástundaði ég langstökk, hátstökk, hlaup og aðrar þær frjálsíþróttir sem boðið var uppá. Allt var þetta kostnaðarlaust og æfingar kröftugar og metnaður mikill, ekki síst sökum samanburðar við bróður minn sem var afburðarsnjall íþróttamaður. Til dæmis vann hann stórmerkilegt og afar langt langhlaup á spariskónum einum, því hann var svo fátækur að hann átti ekki fyrir íþróttaskóm eins og allir aðrir. Þá áttum við Guðmundur, en bróðir minn var skírður í höfuðið á afa okkar, ekki. Það sem mér þótt langskemmtilegast var hástökkið og náði ég þeim áfangasigri að stökkva á annan meter sem þótti bara nokkuð merkilegt í þá daga. Enda hafði ég þá líka, jafnhliða Melavellinum, tækifæri til að æfa mig í skólanum. Þar féllu stangir á allar hliðar, því að auðvitað felldi maður slárnar ekki síst sökum þess að maður var bara ekki eins klár og maður hélt að maður væri.

Innan um og saman við sundsprettina og frjálsíþróttirnar, sinnti ég teygjutvisti, sippubandinu, Parísnum og öðru því sem til féll á heimavelli og féll undir íþróttir. Ég hafði ótrúlega gaman af öllu sem taldist til þessa sérstaka sviðs mannlífsins. Ég fór líka í risagöngutúra, þar á meðal, eftir hitaveitustokknum sem náði alla leið upp í Öskjuhlið í vesturátt og nánast að Carlsen minkabana í austurátt. Ég mun síðar segja frá samskiptum mínum við minkabanann og því sem gerðist upp í Öskjuhlíð, en á leið minni þangað varð á vegi mínum, Budusku, sem var nafn á bónda sem mig minnir að hafi verið danskur, og átti sveitabæ stutta leið hjá Öskjuhlíðinni. Þar átti ég mínar alskemmtilegustu stundir innan um kýr, hunda, ketti og allt það sem féll undir sveitamennsku.

Við týndum líka ber á leiðinni upp í Öskjuhlið, sem voru á viðavangi út um allt. Til að geta bæði sinnt göngutúrnum og berjatínslunni, urðum við að fara niður af hitaveitunni og upp aftur, en þá voru bara tankar í Öskjuhlíðinni, en engin Perla eins og núna. Í raun mun fegurra og áhugaverðara heldur en það sem blasti við í gamla daga. Þessir tankar í raun biðu eftir að vera notaðir.
Það kann að vera að ég segi síðar frá fleiru viðkomandi frá íþróttum eins og handbolta og viðlíka, við sjáum bara til.

Ég á ekki orð yfir endemis svikum þeim sem eru í gangi og vil benda á að það að draga aðra á asnaeyrunum er hreint ekki neins virði. Ég vil líka benda á að allir sem hafa snefil af einhverfu eru misþroska og vissir þættir þroskast bara alls ekki og munu ekki gera það. Það þýðir að slíkir gera viðlíka gloríur að vart verður eftir leikið, jafnvel sjötugir. til dæmis má aðili með einhverfu-einkenni alls ekki nota áfengi vegna þess að á vissum stigum drykkjunar verður viðkomandi vitstola og hrekur alla í kringum sig á flótta. Ég mun síðar tala um tengsl viðkomandi við móður, sem eru gjörsamlega óþolandi og það af þremur ástæðum og það kemur ekki síst fram þegar viðkomandi misnotar áfengi með eitthverjum hætti sem ég við undirstrika að slíkir mega alls ekki. Við vitum aldrei hvenær hættan gýs upp. Það er gjörsamlega vonsaust fyrirbæri að slíkir snerti það sem fellur undir vitundrabreytandi lyf eða alkahól og persónan þarf ekki annað en að skoða aftur í forsögu sína til að fá glögga mynd af því sem Jóna Rúna heldur fram, sem er staðreynd og alls ekki til eftirbreytni.

Friends Forever
Jesus Blood
Don't Cry (Kir.Fra)
Ef þú lifir
Við lifum
Sólskinsbarn
Þegar Drottinn bíður
Ævibraut
Leggðu hönd í hönd (spekingur)
Lof og dýrð, Jesú
Blessun þína og hjálp Faðir
Ég elska þig, Jesú
My Spirit Is With You
Friður Föðurins
Faðmur Föðursins opinn er
The Must Be
Jesú þú átt þetta land

It Is You (Jack.)
Heldur utan um mig
God is an Awesome God
I am Trading My Sorrow
Ó Guð, ég lofa
Ég hef lesið um ljósbjarta
Ég veit að minningin lifir
Við lofum þig
Þú ert kraftaverkið mitt
Heilagur andi
Hver dýrmæt er Guðs undra náð
Ég mun aldrei verða aftur það sem ég varð
Ég þekki ekki leiðina
Sannleikurinn vísar
Ush, Little Baby

Ég verð að segja eins og er, að þeir sem velja þá leiðina í lífinu að gefa alranga mynd af sjálfum sér eru að mínu mati fyrir neðan allar hellur. Þeir álíta sem svo að þeir geti auðveldað vegferð annarra á einhvern hátt en eru um leið að gera stórlega lítið úr sjálfum sér með því að misbjóða öllu því sem heitir virðing og sjálfsást sem innifelur í eðli sínu það að koma drengilega fram og reyna að vera ekkert annað en það sem maður er. Ég segi bara elsku, fallegi, stórsnjalli undraengill, reyndu elskulegur að halda vörð um eigin getu, sem er engu líka, afar fögur, undra sérstök og líkleg til að hafa margföl áhrif á íslenskt samfélag. Þú átt að gangast við hverju einasta verki sem er þitt og alls ekki eigna það öðrum eða vinna það sem er svona mikils virði undir rangnefni. Af hverju hefur Guð gefið þér svona mikið? Hlaðið þig hæfileikum og opinberað í eðli sínu óendanlega dýrð í öllum verkum þínum sem ég sjáld gæti verl hugsað mér að gera en kann bara ekki til verka. Ég hafna því algjörlega að þú sýnir sjálfri þér þá endemis óvirðingu sem undirstrikast ekki síst í því að afneita sjálfum sér á þann hátt sem áður var nefnt.
Guð gefi þér góðan dag, gott kvöld og góða nótt og mundu að fara áfram veginn í Jesú nafni og að Kristur sjálfur, hvar sem að honum var þrengt, sveik aldrei nokkurn mann, honum datt það ekki í hug enda var hann öðru fólki fremri. Það að fylgja honum en brjóta af sér eins og raun ber vitni segir bara JR það að það er einskis virði að fylgja trúarhópi ef maður getur ekki fylgt votti af kenningum Krists eftir, en slíkt er engann veginn aðall þeirra sem hlut eiga að málí í umræddum tilvikum. Þeir eru fleiri en einn og fleiri en tveir. Sorglegt en satt.
Ég vil undirstrika að mér þykir þú óvenjuhæfileikaríkur einstaklingur sem hefur allt til að bera sem prýðir gull og græna skóga, auk þess að vera óvenjufagur einstaklingur sem er síst verra því það hlýtur að vera dásamlegt að sameina það í einni og sömu persónunni að vera ríkulega búinn náðargáfum og vera undurfagur líka.