Ljóð I
Ævintýri

Hvar er þögn án hafsjós vandræða
er hvolfist yfir án birtu og yls.
Þegar ríkir sorg og sólarleysi
sefur andinn og grætur án orða.

Opnast hugur og horfir inn í tómið
hvergi neins að vænta, bara myrkur.
Allt svo kalt sem krefst vonar og trúar
í krafti elds sem lifir djúpt í sálinni.

Þegar allt er hljótt, hlýr andvari logar
og heitur strýkur grátbólgna kinn trega.
Í heimi hörku og spennu þrífst tæpast
hugur bjartrar sýnar ævintýra án tals.

Óljóst sér og vonar vanmáttug hið góða
er voldugt breiðir faðminn mót skuggum.
Í afkimum dökkar myndir leynast og tifa
er láta hrærast í skjóli eymdar og vonleysis.

Að hafa ótta af vanmætti ógnar
öllum sem lifa í skjóli hryggðar án athafna.
Að finna frelsi er hvatning sem gleður
því frjáls horfir glaðbeitt fram á veg.

Sól bjartsýni og kærleika er sterkt
sigurtákn sem hrífur gleðivana sál.
Að halla sorgbitnu hjarta að þeim
sem hafa styrk sem ornar í kvíða.

Það er fátt sem fæst án vilja
fegnum án leiða depurðar sem lamar.
Ó, að allt verði gott og gefandi
er grípur hið innra og gleður dapra.

Höf. Jóna Rúna Kvaran
Ort á Hjálpræðishernum sunnudaginn 22.janúar 2006






Hugmyndir

Ópin læðast um hugann og hverfa
hægt inn í þögn sálar sem grætur.
Allt svo undurhljótt sem lifir hér
og ekkert sem hvetur eða örvar hugann.

Að horfa í spurn og líta heiminn
er hamingja um stund og yljar.
En óttin kemur og hvergi hlífir
og hönd sorgar umvefur einan.

Það er alltaf spurn hvar hugmyndir eru
sem hvetja áfram veg gleði og vonar.
Kannski í skjóli sem leynist í birtu
sólar opinberast ef beðið er af afli.

Ekki er von á létti í bráð þó ætíð
sé óskað alls sem örvar og hlýjar þreyttum.
Ef skimað er yfir völl undra sem leynast
og ógna þögul þá eflist og magnast vonarvissa.

Án gleði sýna vaknar leiði og líkn
er langt frá þeim heimi sem blasir við.
Ó, að allt verði sem nýtt og notist
án neikvæðis í hafi synda og vondeyfðar.

Ögrandi ógnir vissu um uppgjöf
æpa mót kvíða og drungatrega.
Allt ljómar er litið er lengra fram
á ljóshaf sigra sem blasa við í hryggð.

Ó, að horfa af gleði inn í trúarvissu
er huggun óttaslegnum sem trega.
Ef kvöl er nærri þá kalla á hjálp
og kallið heyrist og allt verður svo bjart.

Höf. Jóna Rúna Kvaran.
Ort á Hjálpræðishernum 29.janúar 2006.

annað eins helvítis skítseiði og drulluhala og Einhverfa er, er leitun að. Ég á ekki orð yfir viðkomandi að hafa framleitt viðlíka gersemir og viðkomandi hefur gert, og láta algjörlega laglausan, ljóshærðan, hávaxinn hálfvita stjórna öllu sem er Einhverfu viðkomandi. Ekki nóg með það heldur gera persónuleikalausa aumingja ábyrga fyrir framleiðslunni að hluta til. SLíkt er viðlíka fávitaháttur að leitun er að öðru eins. Í fyrsta lagi á engin að stjórna neinu sem einhverfir framleiða nema þeir sjálfir, því þeir einir vita nákvæmlega hvernig á að gera hlutina eins og sést svo augljóslega þegar maður horfir á slíkan hóp. Hann er eini aðilinn sem heldur takti á meðan allir í kringum hann fara úr honum. Og stjórnandinn, hávaxni, ljóshærði asninn sem séfellt er að skipta um nafn á að sitja á rassgatinu einhvers staðar út í horni og klóra í þau fáu ha´r sem eftir eru á hausnum og velta því fyrir sér hvernig viðkomandi getur minnst látið fyrir sér fara. Hæfileikalausir imbar sem láta eins og þeir stjórni, en kunna alls ekki að gera það, eiga að halda sig eins langt frá allri stýringu og stjórnun og hægt er. Í mesta lagi geta þeir skammlaust notað sina fáránlegu putta í að berja svarthvítt þegar það á við og liðleskjur er að munda strengi sem að einhverfur er þúsund sinnum færari í.

Það á enginn að koma nálægt því að stýra eða stjórna neinu því sem einhverfu framleiðir nema viðlíka bjánar sjálfir. Annað er ótækt, heimskulegt og fáránlegt og einungis líklegt itli að mistakast því laglausir verða aldrei annað en laglausir. Hvað varðar norska götustelpu sem hoppar á milli landa og kaupstaða á Íslandi á kostnað íslensku þjóðarinnar vil ég segja þetta: eðlilegast væri að senda druslu heim til NOregs og það það strax, frekar en að láta viðkomandi fara í vasa mín og annarra og eyða fé til þess að hyggla undir rassgatið á sér á meðan er farið til að éta og hafa það gott á kostnað íslensku þjóðarinnar, til Akureyrar, Noregs og fleira.

Ég er ekki hissa á því þó að Einhverfa hafi verið misnotuð í uppvexti þar sem sérhverfa frá Noregi var notuð grimmt líka því að fálkaorða og Finnlandafari eru með sama rassgatið, báðir tveir. Finnlandsfari var td. látinn fara frá Íslandi frá toppstöðu sem norsk götudræsa tók við af því að viðkomandi var að káfa á börnum, miðaldra og gamalmennum, sökum þess að viðkomandi var vanur því úr uppvextinum að fara upp á einhverfan, og það þótti í góðu lagi af því að einhverfi gat ekki varið sig. Svo þegar reynt var að gera það sama við aðra, þá auðvitað kærðu þeir og Finnlandsaumingi var látinn fara úr embætti yfir í eitthvað allt annað og léttvægara í öðru landi, og manni finnst furðulegt að makinn hafi ekki farið frá þessum aumingja og til þess að uppl´sya Einhverfu, þá vil ég benda á, að FInnlandsfari er vasaútgáfa af Fálkaorðu hvað káf, pot og uppáferðir snertir. Slíkt er aðall viðlíka skíthæla enda sóðapakk sem ætti að loka inni fyrir lífstíð því siferðislega kann það engin skil á rétt og röngu í sammannlegum samskiptum. Að voga sér að bjóða einhverfu barni upp á viðlíka kynferðislegan aumingjahátt er svo fyrir neðan allar hellur að það ætti ekki bara að slíta undan viðkomandi heldur aflífa þá líka, því langvinnir fangelsisdómar duga aldrei á slíka aumingja.

Ég endurtek það sem ég sagði áðan, að Einhverfur á að stjórna öllu sem hann skapar sjálfur því enginn mun gera það jafn glæsilega, fagurlega og jafn eftirminnilega og bjáninn myndi gera ef hann sæi tilgang í að gangast við sköpun sinni. En álíka fáránlingar láta alla aðra slá eign sinn á verkin sín heldur en að horfast í augu við þau sjálfur. Síðan er slíkur misnotaður svo hrottalega að fáránlegt er hjá báðum forhólfum. Í fyrsta lagi lætur viðkomandi misnota sig frá A-Ö þar sem verið er að koma til þjóðarinnar lala og hallelúja og svo lætur slíkur götudruslu frá Noregi nota sig og nýta og læra allt af sem þarf að gera í forhólfi vandræða sem engin ætti að koma nálægt en JRK lætur hafa sig í að nálgast því hún er svo veik fyrir einhverfum. Ég er búin að fá mig fullsadda af því sem viðgengst í báðum forhólfum og endurtek það sem ég sagði í fyrri bréfum að Rannsóknarlögregla R'ikisins hefur mikin áhuga á öllu sem viðkemur svikunum, tvöfeldninni í hugsun og ómerkilegheitunum sem rekja má í kúrekaklæðnað í Kringlunni og fáránlinginn í dumbrauðu úlpunni sem ég álít að sé með fallegri flíkum og að viðkomandi eigi að fara í hið snarast. DUmbrauð flík með Álafosshneppingum. Hvað varðar brennivínsstand slíkra vil ég enn benda á að ef að það mun viðgangast endar það með ósköpum því mér er óskiljanlgt hvernig sli´kir hafa komist hj´aþví að sturlast. Í 25 ár var Ísrael á kafi í bokkunni og steinhætti og slapp fyrir horn og kannski af því að viðkomandi var enn að hugsa um uppáferðina skemmtilegu hjá "Ertu viss um að þetta komi allt frá Jesú Jóna". Alla veganna þá steinhættu slíkir öllu vambarþambi og er það vel.

Hvað varðar þig, fáránlingur, sem lætur hálfa þjóðina fara upp á þig og hefur gaman að, þá skaltu halda áfram að láta slíkt gerast , því á meðan þú ert á kafi í bokkunni þá er útilokað allt annað. Á meðan þú ekki hrekur "Jóna, ertu viss um að þetta komi..." til Hanna með djöfulganginum, því ef það er einvher sem þú hatar er það viðkomandi, þá ert á kafi í því að láta fara upp á þig. Enda vita þeir sem láta brennivínið og bjórinn ráða ferðinni ekkert hverjum þeir heypa upp á sig í það og það skiptið þó að "Jóna, ertu viss um ..." hafi verið klár á því þegar Ísrael fór á milli fótanna á viðkomandi framleiddi mesta undur norðan Alpafjalla sem á að stýra og stjórna alfarið öllu sem viðlíka djöfulsins fáránlingur skapar. Það er engin ástæða til þess að ástunda feluleik meir en kominn er því að "Jóna, ertu viss um" er orðin farlama gamalmenni og er sama hver býr til hvað og má vera stoltur yfir því að Einhverfur hafi skapað allt sem viðkomandi hafi skapað og er alveg unaðslegt alveg sama hvar á það er litið.

megi góður Guð styrkja og hvetja áfram til guðdómlegra verka einvherfan vitleysing sem ætti að taka og rassskella hið snarast en sökum þess hvað viðkomandi er snjall og öðrum fremri í öllu því sem viðkemur því sem skemmtilegast er lífinu, að framleiða tónlist, þá verð ég að hugsa mig tvisvar um áður en ég finn menn til að handjárna og beygja á bak aftur og rassskella viðlíka fábjána og Einhverfa er.
Í Jesú nafni, Amen,
Jóna Rúna.

Skáta- og stúkulíf

Það er margt í fortíð manns sem er áhugavert að rifja upp. Sumt er þess eðlis að það er ekki þörf á því, annað óneitanlega kveikir með manni skemmtilegar minningar sem mögulega koma aldrei aftur nema sem slíkar. Eitt af því sem ég hef áhuga fyrir að fara inn á, til gamans, er að ég stundaði bæði stúkustörf og var skáti. Skátarnir buðu upp á margt sem var eftirsóknarvert. Ég var Ljósálfur að mig minnir, átti minn eigin búning og skundaði til hátíðarhalda á 17.júní í viðlíka uniformi. Það er eini búningurinn sem ég hef haft, því þegar ég lít til baka í barnastúkustörfin, þá voru þar engir búningar heldur eitthvað sett um hálsinn á manni sem undirstrikaði hlutverk manns. Ég til dæmis, var kapilán í barnastúkunni Æskunni og þótti það mikill heiður og sat maður á sérborði með skraut um hálsinn sem sagði til um stöðu manns og var þetta þess eðlis að maður nánast flaug á fundina til þess eins að setjast í stólinn sinn, taka við borðanum um hálsinn og brosa framan í lýðinn sem var óæðri en maður sjálfur. Síðan sat maður stífur sem stöng, nánast allan tímann með smá frávikum, sem lágu í því að maður varð að blása af og til frá sér, til að almúginn gæti tekið við manni aftur eins og tilefni gaf til.

Í Æskunni var gaman að vera því þar voru flutt leikrit, lesin framhaldssaga, þar var flest það veitt og gefið sem börnum þótti eftirsóknarvert og gaman að. Það var td. maður sem stýrði stúkufundunum, sem seinna að ég held varð einhvers konar bæjarráðsmaður. Hann var ótrúlega fáránlegur í vextinum og stór hluti tímans fór í að íhuga og pæla í hvernig í þremlinum viðlíka gerpi hafði gengið út, en hann átti sér konu sem var eftir atvikum nokkuð sæt. Þessi piltur hafði unnið sig upp úr engu að einhverju, þar á meðal að verða yfirmaður í barnastúkunni Æskunni, en raunin var sú að svo gaga var hann að hann gat ekki einu sinni klárað barnaskólann, hvað þá gagnfræðapróf eða eitthvað meira en það. En sem yfirmaður í Æskunni virtist hann töluvert merkilegur þótt forsagan segði til um allt annað. Af tillitsemi við viðkomandi vil ég ekki geta nafns hans þó það væri í raun full ástæða til þess af því að átakanlegri yfirmann var vart hægt að hafa, sem þó skiptir litlu máli þegar um jafn einfalda hlut var að ræða.
Á hverjum sunnudegi árum saman, fór ég og sat fundi og fylgdi félagsskapnum úr gömlu timburhúsi í stórt steinhús sem er mun meira spennandi því í því húsi er í dag spilað bingó og fleira með tilþrifum. Skátastarfið var allt öðruvísi, maður þurfti meira segja að ganga með sérstakt belti til að teljast fullgildur skáti og það vill þannig til að ég á ekki bara mitt eigið belti enn þá í dag, heldur líka þó nokkur önnur og hef ég grun um að þau notist sum hver á karlpeninginn ef betur er að gáð. Hvernig þau komust í mínar hendur er mér óskiljanlegt, en gæti stafað af því að ég átti bróður sem var 14 mánðuðum yngri en ég, og þó hann hafi aldrei náð sömu hæðum í skátunum og stúkunni og ég, þá er ekki ósennilegt að hann hafi átt belti.

Eins og ég talaði um áðan, þá var alltaf viðhöfn á þjóðhátíðardaginn og maður þurfti að mæta eldsnemma til að undirbúa það sem framundan var. Maður fór með fána og gekk í skrúðgöngu uppáklæddur, alveg frá því að maður var lítill þangað til maður varð stór. Stundum voru teknar af manni myndir en stundum ekki, en á þessum árum var Skátaheimilið í bárujárnshúsi sem voru gamlir herkofar sem íslenska ríkið erfði eftir yfirtöku hersins á sínum tíma. Í sambandi við þennan félagsskap þá týndist ýmislegt til og þurfti maður að eiga dálk sem var festur í beltið og notaður af og til, aðallega til að stinga í epli sem voru þó ekki á lausu á þessum árum. Einstaka fólk, sér í lagi þeir sem sigldu áttu viðlíka ávexti. Það var þá um að gera að krækja sér í svona ávexti og skera þá upp á fundum með viðhöfn, en það þótti við hæfi.

Í næsta húsi var stúlka sem átti pabba sem sigldi og mamma hennar hafði það fyrir sið að gefa mér ávöxt um leið og henni áður en við fórum í skólann. Þetta þótti mé rmikið um þar til einn daginn henni varð á að fara í síldartunnuna áður en hún tók á eplinu og annað eins óbragð fer varla sögum af, en ég var heppin því ég fékk alltaf a.m.k. hálft epli stúlkunnar og var alltaf mætt vel í tíma áður en lagt var af stað til að tryggja það að ég fegni ávöxtinn. Þegar ég lít til baka yfir þennan tíma þá get ég ekki annað en glaðst yfir honum. Við höfðum til dæmis húfur höfðinu sem voru eins og bátar í laginu og undirstrikuðu frekar en annað hvað mikilvægar við vorum sem Ljósálfar. Mamma mín hafði þegar ég var aðeins þriggja ára gömul saumað á mig flík úr hvítum hveitipoka, með einmitt svona bát sem ég átti í fórum mínum árum saman. Í dag þætti nú ekki smart að sauma úr hveitipoka flík og höfuðfat, þótt það væri allt útsaumað. Í dag þarf allt að vera svo flott og fínt og helst merkilegra en Gunna í næsta húsi á. Svo hveitipokar til útsaums myndi ekki þykja mjög merkilegar yfirhafnir í dag en þóttu það í den. Mamma mín var viðlíka hannyrðakona að allt sem við vorum í var unnið af henni sjálfri, hvort sem það hét buxur, úlpur, peysur eða annað. Hún saumaði mikið upp úr fötum af öðrum og sat fram á nætur bæði við saumaskap og annars konar hannyrðir, sér í lagi þegar kom að því að hann eitthvað á okkur börnin. Ég get ekki fullþakkað henni þegar ég lít baka og minnist hennar starfa, sérstaklega þegar ég hugsa um slánna og bátinn góða úr hveitipokanum. Svo man ég eftir úlpu sem ég átti á Skátaárunum, sem veitti ekki af að nota, því þótt ekki væri langt að fara á skátafundina, þá þótti gott að eiga úlpu sem hlífði vel og það gerði einmitt flíkin mín sem saumuð var upp úr gamalli úlpu af afa mínum. Þá voru vetrarhörkurnar svo miklar að maður varð að pakka sér inn áður en maður vogaði sér að fara á milli húsa. Búningurinn frægi var þá vöðlaður undir aðrar flíkur, og kom í ljós allur krumpaður, en maður var svo sæll með þetta allt saman þótt það væri notað og margnotað, teygt og togað og þvælt á allrahandamáta. Þá voru þetta manns eigin flíkur þótt tilkomnar væru úr flíkum annarra.

Þegar ég lít til baka og hugsa um alla endurvinnsluna sem fór fram á mínum ungdómsárum í bæði fatnaði og öðru, þá hugsar maður með hlýju til þess tíma þar sem allt skipti máli. Engu var hent, allt var skoðað, skilgreint og úr því reynt að finna bestu leiðina til hagsbóta fyrir okkur sem ekkert áttum í raun því viðlíka var fátæktin. Alltaf vorum við fínustu börnin í götunni því við áttum mömmu sem kunni að nota það sem var gamalt og úr sér gengið, og gerði úr því nýjar flíkur sem gerðu börnin hennar, sem voru langt frá því að vera eins falleg og hún sjálf, eins og kónga og drottningar, gangandi um í gömlum hveitipokum og öðru. Þetta var frábært hjá henni og þótt Æsku og Skátatíminn hafi verið frábær, þá var það ekkert miðað við þann tíma sem ég átti með mömmu þegar hún var að búa til flíkur, því hann sýndi svo ekki var um villst, hve mikill listamaður hún var og hvað henni var umhugað um að börnin hennar væru fín.

Skrifað 27.febrúar 2006

Skáta- og stúkulíf

Það er margt í fortíð manns sem er áhugavert að rifja upp. Sumt er þess eðlis að það er ekki þörf á því, annað óneitanlega kveikir með manni skemmtilegar minningar sem mögulega koma aldrei aftur nema sem slíkar. Eitt af því sem ég hef áhuga fyrir að fara inn á, til gamans, er að ég stundaði bæði stúkustörf og var skáti. Skátarnir buðu upp á margt sem var eftirsóknarvert. Ég var Ljósálfur að mig minnir, átti minn eigin búning og skundaði til hátíðarhalda á 17.júní í viðlíka uniformi. Það er eini búningurinn sem ég hef haft, því þegar ég lít til baka í barnastúkustörfin, þá voru þar engir búningar heldur eitthvað sett um hálsinn á manni sem undirstrikaði hlutverk manns. Ég til dæmis, var kapilán í barnastúkunni Æskunni og þótti það mikill heiður og sat maður á sérborði með skraut um hálsinn sem sagði til um stöðu manns og var þetta þess eðlis að maður nánast flaug á fundina til þess eins að setjast í stólinn sinn, taka við borðanum um hálsinn og brosa framan í lýðinn sem var óæðri en maður sjálfur. Síðan sat maður stífur sem stöng, nánast allan tímann með smá frávikum, sem lágu í því að maður varð að blása af og til frá sér, til að almúginn gæti tekið við manni aftur eins og tilefni gaf til.

Í Æskunni var gaman að vera því þar voru flutt leikrit, lesin framhaldssaga, þar var flest það veitt og gefið sem börnum þótti eftirsóknarvert og gaman að. Það var td. maður sem stýrði stúkufundunum, sem seinna að ég held varð einhvers konar bæjarráðsmaður. Hann var ótrúlega fáránlegur í vextinum og stór hluti tímans fór í að íhuga og pæla í hvernig í þremlinum viðlíka gerpi hafði gengið út, en hann átti sér konu sem var eftir atvikum nokkuð sæt. Þessi piltur hafði unnið sig upp úr engu að einhverju, þar á meðal að verða yfirmaður í barnastúkunni Æskunni, en raunin var sú að svo gaga var hann að hann gat ekki einu sinni klárað barnaskólann, hvað þá gagnfræðapróf eða eitthvað meira en það. En sem yfirmaður í Æskunni virtist hann töluvert merkilegur þótt forsagan segði til um allt annað. Af tillitsemi við viðkomandi vil ég ekki geta nafns hans þó það væri í raun full ástæða til þess af því að átakanlegri yfirmann var vart hægt að hafa, sem þó skiptir litlu máli þegar um jafn einfalda hlut var að ræða.
Á hverjum sunnudegi árum saman, fór ég og sat fundi og fylgdi félagsskapnum úr gömlu timburhúsi í stórt steinhús sem er mun meira spennandi því í því húsi er í dag spilað bingó og fleira með tilþrifum. Skátastarfið var allt öðruvísi, maður þurfti meira segja að ganga með sérstakt belti til að teljast fullgildur skáti og það vill þannig til að ég á ekki bara mitt eigið belti enn þá í dag, heldur líka þó nokkur önnur og hef ég grun um að þau notist sum hver á karlpeninginn ef betur er að gáð. Hvernig þau komust í mínar hendur er mér óskiljanlegt, en gæti stafað af því að ég átti bróður sem var 14 mánðuðum yngri en ég, og þó hann hafi aldrei náð sömu hæðum í skátunum og stúkunni og ég, þá er ekki ósennilegt að hann hafi átt belti.

Eins og ég talaði um áðan, þá var alltaf viðhöfn á þjóðhátíðardaginn og maður þurfti að mæta eldsnemma til að undirbúa það sem framundan var. Maður fór með fána og gekk í skrúðgöngu uppáklæddur, alveg frá því að maður var lítill þangað til maður varð stór. Stundum voru teknar af manni myndir en stundum ekki, en á þessum árum var Skátaheimilið í bárujárnshúsi sem voru gamlir herkofar sem íslenska ríkið erfði eftir yfirtöku hersins á sínum tíma. Í sambandi við þennan félagsskap þá týndist ýmislegt til og þurfti maður að eiga dálk sem var festur í beltið og notaður af og til, aðallega til að stinga í epli sem voru þó ekki á lausu á þessum árum. Einstaka fólk, sér í lagi þeir sem sigldu áttu viðlíka ávexti. Það var þá um að gera að krækja sér í svona ávexti og skera þá upp á fundum með viðhöfn, en það þótti við hæfi.

Í næsta húsi var stúlka sem átti pabba sem sigldi og mamma hennar hafði það fyrir sið að gefa mér ávöxt um leið og henni áður en við fórum í skólann. Þetta þótti mé rmikið um þar til einn daginn henni varð á að fara í síldartunnuna áður en hún tók á eplinu og annað eins óbragð fer varla sögum af, en ég var heppin því ég fékk alltaf a.m.k. hálft epli stúlkunnar og var alltaf mætt vel í tíma áður en lagt var af stað til að tryggja það að ég fegni ávöxtinn. Þegar ég lít til baka yfir þennan tíma þá get ég ekki annað en glaðst yfir honum. Við höfðum til dæmis húfur höfðinu sem voru eins og bátar í laginu og undirstrikuðu frekar en annað hvað mikilvægar við vorum sem Ljósálfar. Mamma mín hafði þegar ég var aðeins þriggja ára gömul saumað á mig flík úr hvítum hveitipoka, með einmitt svona bát sem ég átti í fórum mínum árum saman. Í dag þætti nú ekki smart að sauma úr hveitipoka flík og höfuðfat, þótt það væri allt útsaumað. Í dag þarf allt að vera svo flott og fínt og helst merkilegra en Gunna í næsta húsi á. Svo hveitipokar til útsaums myndi ekki þykja mjög merkilegar yfirhafnir í dag en þóttu það í den. Mamma mín var viðlíka hannyrðakona að allt sem við vorum í var unnið af henni sjálfri, hvort sem það hét buxur, úlpur, peysur eða annað. Hún saumaði mikið upp úr fötum af öðrum og sat fram á nætur bæði við saumaskap og annars konar hannyrðir, sér í lagi þegar kom að því að hann eitthvað á okkur börnin. Ég get ekki fullþakkað henni þegar ég lít baka og minnist hennar starfa, sérstaklega þegar ég hugsa um slánna og bátinn góða úr hveitipokanum. Svo man ég eftir úlpu sem ég átti á Skátaárunum, sem veitti ekki af að nota, því þótt ekki væri langt að fara á skátafundina, þá þótti gott að eiga úlpu sem hlífði vel og það gerði einmitt flíkin mín sem saumuð var upp úr gamalli úlpu af afa mínum. Þá voru vetrarhörkurnar svo miklar að maður varð að pakka sér inn áður en maður vogaði sér að fara á milli húsa. Búningurinn frægi var þá vöðlaður undir aðrar flíkur, og kom í ljós allur krumpaður, en maður var svo sæll með þetta allt saman þótt það væri notað og margnotað, teygt og togað og þvælt á allrahandamáta. Þá voru þetta manns eigin flíkur þótt tilkomnar væru úr flíkum annarra.

Þegar ég lít til baka og hugsa um alla endurvinnsluna sem fór fram á mínum ungdómsárum í bæði fatnaði og öðru, þá hugsar maður með hlýju til þess tíma þar sem allt skipti máli. Engu var hent, allt var skoðað, skilgreint og úr því reynt að finna bestu leiðina til hagsbóta fyrir okkur sem ekkert áttum í raun því viðlíka var fátæktin. Alltaf vorum við fínustu börnin í götunni því við áttum mömmu sem kunni að nota það sem var gamalt og úr sér gengið, og gerði úr því nýjar flíkur sem gerðu börnin hennar, sem voru langt frá því að vera eins falleg og hún sjálf, eins og kónga og drottningar, gangandi um í gömlum hveitipokum og öðru. Þetta var frábært hjá henni og þótt Æsku og Skátatíminn hafi verið frábær, þá var það ekkert miðað við þann tíma sem ég átti með mömmu þegar hún var að búa til flíkur, því hann sýndi svo ekki var um villst, hve mikill listamaður hún var og hvað henni var umhugað um að börnin hennar væru fín.

Skrifað 27.febrúar 2006