Kæru tilheyrendur,

nú eru áramót og okkur ber að fagna sem við gerum náttúrulega flest. Ekki síst sökum þess að okkur þykir gaman að sprella og leika okkur og láta lífið þannig ná fram að ganga. Þar sem ég get ekki neitað því eftir að hafa orðið fyrir þessum skelfilega heilaskaða á skurðarborðinu, að mér þykir lífið virkielga eftirsóknarvert. Ef að ég kemst í gegnum þessa áfallatengdu atburðarás skurðarborðsins, þá er ég nokkuð viss um það að ég mun lifa þar til ég á annað hundrað ára. Ekki það að mér finnist það í sjálfu sér eftirsóknarvert, heldur er ég bara svo gríðarlega þjálfuð líkamlega, að þetta er nokkuð ljóst. En staðreynd málsins er þessi: að höfuðið á mér eftir skurðarborðið í þrígang, er fullt af blóði og ég er með tappa á tappa ofan og þann stærsta 1,4 cm. Þetta segir okkur í raun að Jóna litla Rúna Kvaran getur farið á vit feðra sinna þegar minnst varir á tiltölulega sársaukalausan hátt, bara sí svona. Sagt er að þegar svona blóðhaf er til staðar þá sé þetta staðreyndasannleikur sem vinkonan á við að stríða. Auvitað segir það sig sjálft að ef að blóðið fer lækkandi, þá hljóta að sitja eftir sár í heilanum sem upprætast alls ekki. Þetta þýðir að vinkona vors og blóma verður sem ný, sem er í sjálfu sér ágætt, því ákveðin endurnýjun er alltaf af hinu góða og að eignast það sem ég hef eignast er meiriháttar. Ég er miklu meira skáld, meiri málari, tónvísari og margfalt sinnum dulrænni fyrir utan það að heilalæknirinn trúir því að ég geti sungið engli líkast, sem hefur ekki reynt á enn þá, enda get ég ekki beint sagt að ég hafi áhuga á að reyna slíka getu með tilliti til fortíðarinnar. Vissulega er ég meingölluð jafnframt þessum dássamlegu kostum, en við því er ekkert að gera, en ég finn að þrátt fyrir allt, eitthvað mjög gott vera að gerast þó að sé öfugt við það sem það ætti að vera, því það er ekki eitt heldur allt sem gengur ótrúlega erfiðlega. En þar sem þetta átti að vera áramótakveðja en um leið dullítil skýrlsugerð til ykkar elskurnar, þá vil ég segja, með Ævar litla í fanginu svo fallegan og bjartan og undursætan, megi algóður Guð gefa það að allir ykkar draumar og þrár megi fá líf á nýju ári, ekki bara þeir góðu og jákvæðu, heldur pínulítið af þeim erfiðu og ögn slæmu. Það er ekki eftirsóknarvert að vera algóður, en ekki heldur að vera alslæmur. En að vera staðsettur einhvers staðar þarna á milli hlýtur að vera meiriháttar. Svo að ég vona og ætla að leyfa mér að trúa því að Guð gefi okkur öllum forsendu fyrir slíku lífi. Í Guðs friði og Jesú nafni. Amen.