Í von og trú

Í von og trú á undramátt orðsins
eflist vissa um afl ummæla sem hrífa.
Hver sem tjáir gleði og hughrif væntinga
hefur fundið vitund sinni stað í vissu.

Ekkert fær andann til að eflast eins og viljinn
til að veita skjól því sem ornar og kætir.
Vegur sannleikans er margslunginn og máttugur
en mikilvægur öllum sem þrá frið og yl.

Það er svo skrýtið að sumt gefur og bætir
og skapar forsendur velvilja sem veitir.
Hvað er meira virði en loforð um málskrúð
sem máttugt gefur vonaryl og mildar allt?

Að vera viss um orðgleði er ríkidæmi sem
vökull gætir orðs og gæðis og gefur kraft.
Fátt er hollara en heillindi sem gefa ró og trú
og hætta aldrei að hafa áhrif sem lifa og líkna.

Án hugarþels hvatningar er fátt sem veitir
hamingju í armæðu dagsins og vonarvissu.
Vitað er að orðfæri sem hlýlega umvefur
alla vitundina er happadrjúgt og gulli betra.

Hvergi er eins gott að taka við straum hljóðum
en hjá þeim sem glaðlega veita en óska einskis.
Þeir sem orðvísir sýna hollustu og hugrakkir gefa
hugværa fró án krafna um endurgjald eða athygli.

Það er mikilvægt að treysta tilgangi orðfæris
sem tengir saman ást og örvar kröftuglega.
Hvað er merkilegra en sá munaður sem orðvísir
marka og veitir hryggum skjól og afdrep gleði?

Höf: Jóna Rúna Kvaran, 25.sept. 2006.

Poema I

Son tus ojos los más hermosos
Que yo he visto.
Son tan bellos y brillantes
Que hacen resplandecer mi mente.

Con el brillo y el encanto de tus
Ojos, abres paso a mi sendero.
Por más oscuro que éste sea.
Hasta un invidente lo vería.

Si algún día tu me dieras.
La oportunidad de amarte
Un día, te juro que mi vida
Inmolaría, para ser felices algún día.

A tus pies me arrojaría.
Y toda dicha derramaría.
Por tu incomparable beldad.
Nadie se resistiría.

Todo el mundo me envidiaría
Lo que tú me enseñarías.
Oh, que ironía.
Lo que yo de ti aprendería.

Perdona si te ofendí.
Es que te amo con frenesí.
Si fue pecado haberme
Fijado en ti yo no lo pienso así.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna.

Stórfljótið streymir

Stórfljótið streymir um auðnina enn
og strauma þess standast ei fallvaltir menn.
Djúpið er drungalegt dapurri sál,
dauðlegum mönnum það slekkur öll bál.
Fárviðrið fjandsamlegt geysist um lönd
og fljótið, því halda’ ekki guðanna bönd.
Beljandi brimið er mannanna mein
þótt blásveipuð sólin sé saklaus og hrein.
Næfurköld nóttin er stingandi nöpur,
svo mannanna hjörtu æ verði döpur.
Hafgolu grátur er harmakvein,
óp sem nístir um merg og bein.
Fjallið við fjöruna stendur kjurrt
og horfir á landið fjúka burt.
Stórfljótið streymir um auðnina enn
og strauma þess standast ei fallvaltir menn.
Dalurinn djúpi, hann fyllist af tárum
sem drupu úr lífsins ljótu sárum.
Stórfljótið streymir um jörðina enn,
stríðinu tapa þá konur og menn.