Höf Jona Runa Höfnun

Það er nokkuð öruggt að þegar fjalla á um höfnum að okkur er töluverður vandi á höndum, meðal annars vegna þess að þetta er eitt algengasta fyrirbrigði vandræða, sem við mannfólkið verðum að taka á og horfast í augu við. Við reynum eins og áður að vera verulega sanngjörn og málefnaleg eftir atvikum. Það er auðvitað mjög misjafnt, hvernig við lítum á hvað verður að teljast höfnun og hvað ekki. Vissulega fer slíkt mat bæði eftir þroska og greind þess sem fyrir
höfnun verður. Sjálfshöfnun er ekki undanskilin, því hún er nokkuð algeng ekki síður en það að vera hafnað af öðrum. Þegar við erum börn koma oft upp atvik hafnanna og þá af ýmsum ástæðum. Skilnaðarbörn verða áþreifanlega vör við höfnun. Vegna þess hvað skilnaðir barnafólks eru tíðir, er full ástæða til að gefa þessu fyrirbrigði nokkurn gaum. Barnið eða börnin verða einmitt við skilnað iðulega bitbein foreldra. Báðir vilja barnið hafa, en hvað vill barnið sjálft? Á þessu tímabili eykst allur áhugi fyrir barninu svo um munar. Það eru keyptir handa því ýmsir áður óþekktir hlutir, og flest gert til að ganga sem mest í augu þeirra. Þetta framferði okkar foreldrana gerir barnið ruglað og það segir ýmist. "Ég vil vera hjá þér mamma" eða "Pabbi ég ætla að eiga heima hjá þér." Þarna magnast upp mikil sálræn og tilfinningaleg spenna, bæði hjá barni og foreldrum, því engin vill verða undir í þessari ósæmilegu valdatogstreitu, sem
ekki er von kannski. Hvað gerist svo þegar fyrsta árið er liðið. Við foreldrarnir leitum kannski að nýjum lífsförunaut og af þeim ástæðum a.m.k meðan sú leit og árangur hennar er á krítísku stigi, er langoftast að áhugi á barninu fer dvínandi. Þetta veldur barninu miklu taugastríði sem Guð einn veit hvaða afleiðingar getur haft þegar litið er til lengri tíma. Á sama tíma og barnið fær minni tíma með foreldri sínu af augljósum ástæðum, er því ætlað að þýðast umbúðarlaust nýjan pabba eða mömmu. Þegar barn finnur sér hafnað, ef það getur ekki aðlagast viðkomandi líður því mjög illa, án þess kannski að gera sér grein fyrir, að um er að ræða tilfinningu höfnunar, sem það auðvitað þekkir ekki og hefur sáralítinn möguleika á að vinna úr hjálparlaust. Börnin verða nefnilega að þiggja þær tilfinningar sem að þeim eru réttar og geta svo að segja engu ráðið eða krafist í þeim efnum. Allur þessi sársauki er nefnilega tilkomin af því að pabbi og mamma gátu engan veginn fellt sig hvort við annað og ákváðu að slíta samvistum. Á sama tíma jafnvel og þessi sársauki er í gangi í einkalífi þeirra, er þeim kannski hafnað í ofan á lag af skólasystkinum og jafnvel öðrum. Þegar við full­orðna fólkið erum eyðilögð yfir að okkur hefur verið hafnað er ágætt fyrir okkur að minnast þessa, því við getum valið okkur fólk og tækifæri eftir höfnun, en börnin verða að sætta sig við okkur þrátt fyrir að við
á vissan hátt höfum hafnað þeim. Á unglings árum er okkur betur orðið ljóst hvað
tilfinningin höfnun í raun þýðir, því með vaxandi þroska greinum við þetta allt miklu betur og skiljum jafnframt, að það að vera hafnað er ömurlegt. Sumir
unglingar hafna sér sjálfir vegna þess t.d., að þeim finnst þau vera ósjáleg og lítt spennandi í augum félagana. Þau fyllast þá óbærilegri tilfinningu þess,
að þau séu ekki gjaldgeng og verða tímabundið fráhverf sjálfum sér og um leið kannski öðrum. Þannig sjálfshöfnun getur óneitanlega dregið dilk á eftir sér og margur fyrirmyndar unglingurinn hefur leiðst út óheppilegan félagsskap í von um að verða ögn álitlegri í hóp þeirra, sem gera ekki ströngustu kröfur um fullkomnun einmitt vegna þess, að viðkomandi bera ekki ýkja mikla virðingu fyrir sjálfum sér og þar af leiðandi kannski ekki dómbær á hvað gagnrýna beri í
annarra manna fari. Á þeim árum sem ástarævintýrin eru í algleymingi er
ekki óalgengt að hafnanir séu tíðar og skapi miklar og þungbærar skráveifur hér og þar í mannlífinu. Ef við erum yfir okkur ástfangin af einhverjum og viðkomandi kærir sig ekki um okkur er það erfið höfnum. Verra er þó ef viðkomandi hefur sjálfur orðið til að magna tilfinningar okkar og kveikja stórar væntingar hjá okkur og síðan hætt við. Við tökum út þvílíkar kvalir að annað eins finnst varla. Þunglyndi er algengt sem afleiðing af þessu ástandi og kannski ekkert skrýtið; við verðum svo innilega sár. Það sem kannski er óhuggulegra er að í framhaldi af þessu þunglyndi grípur viðkomandi oft til
örþrifaráða sem meðal annars kemur fram í tíðum sjálfsvígum sem afleiðing af höfnun í ástarmálum. Okkur finnst nefnilega að við höfum fallið á prófum
ástarinnar og fyllumst sjálfsfyrirlitningu, sem dregið getur þennan raunalega dilk á eftir sér. Þau okkar sem erfitt eigum með nám og kannski mistekst
á prófum þeim, sem vissum áföngum getur fylgt, í skóla getum fyllst óbærilegri sjálfshöfnun og gefist upp tímabundið á lífinu og einangrast sem afleiðing af
því. Erfitt getur verið að vinna sig frá þessum tilfinningum og við staðið í þeirri röngu meiningu að við séum ófær til náms. Í flestum tilvikum er slík
niðurstaða grundvallar misskilningur. Það að mistakast á prófum í skólagöngu okkar þarf ekki endilega að vera mælistika á alhliða hæfni okkar, miklu nær er að álykta sem svo "ég þarf bara að þjálfast betur og næ árangri á endanum." Við sem erum á kafi í lífsgæðakapphlaupinu erum oft á tíðum nokkuð háð vinnuveitendum okkar og áliti þeirra á okkur sem starfsmönnum. Við teljum okkur hafnað, ef verkin okkar eru að okkar mati ekki metin sem skyldi og verðum ýmist öskureið eða gjörsamlega eyðilögð, sem afleiðing að þessari tegund höfnunar. Við virðumst flest þurfa annað fólk til að segja okkur hvert manngildi okkar er og þá um leið hæfni til starfa. Eins er með yfirmenn sem starfsmenn hafna, þeir taka það vissulega nærri sér sem er mjög eðlilegt og eiga venjulegast erfitt með að skilja af hverju þeim er hafnað, enda ástæður oft mjög loðnar og illkvittnar
jafnvel þegar betur er að gáð. Í þessari tegund höfnunar felst ekki minni hætta á sterkri kennd höfnunar, sem ruglað getur sjálfsmatið tímabundið. Það á engin að komast upp með það að ákvarða manngildi okkar og hæfni án þess að við gerum það upp við okkur hvaða álit við sjálf höfum á verkum okkar og persónu fyrst. Þannig komum við sjálf í veg fyrir, að ósanngjörn höfnun meðalmennskunnar fái líf í okkur sjálfum og lami tímabundið starfshæfni okkar. Af þessum ástæðum skoðuðum er virkilega viturlegt, að eyða sem mestum tíma í sem fullkomnasta tegund sjálfsræktar sem miðar fyrst og fremst að því að gera okkur hæfari til að verjast hinum ýmsu tegundum höfnunar og senda þær beint til föðurhúsa, með bros á vör náttúrlega. Í ellinni er algengt að enn ein tegund höfnunar fái
líf. Við sem yngri erum og brattari erum því miður mörg tiltölulega skeytingarlaus, þegar við höfnum þeim sem hafa alið önn fyrir okkur og á árum áður lögðu flest í sölurnar til að gera veg okkar sem mestan og bestan. Við erum svo upptekin að eigin þörfum sum hver að við látum gamla fólkið daga upp á stofnunum eins og nátttröllin í gamla daga og þeim finnst vissulega að þeim sé hafnað, óverðskuldað náttúrlega. Við sem erum að byggja okkur hallir og söfnum upp alls kyns óþarfa lúxus í skjóli lífsaflsins, sem enn er stöðugt ættum að eyða meiri tíma í mannleg samskipti t.d. og þá þau samskipti sem liggja í meiri löngun til að gefa gamla fólkinu ögn af tíma okkar, áður en það verður of seint. Við gætum líka notað einhverja möguleika tölvutækninnar til að reikna út til gamans hvað það kostar að hafa fullorðna aðstandendur inn á venjulegu heimili, þó hugmyndin kunni að virðast neyðarleg og jafnvel ósmekkleg. Það er nefnilega líklegt að kostnaðurinn verði engum ofviða, en sú gleði sem sambúðinni gæti óneitanlega fylgt er öllum aurum betri. Við eigum að fá að vera eins lengi inn á venjulegum heimilum og hægt er, en ekki lokast inn á stofnunum, óhamingjusöm. Auðvitað er yndislegt, að veikt fólk og illa haldið líkamlega eða andlega skuli eiga kost á vist á hinum ýmsu stofnunum. Aftur á móti er hryggilegt til þess að vita að í nútíma© þjóðfélagi skuli finnast inn á stofnunum fullorðið og tiltölulega hraust fólk, sem finnst að bæði ættingjar og þjóðfélagið hafi hafnað því freklega með því að afgreiða það langt fyrir tímann
inn á stofnanir, og það er erfið höfnunarkennd sem þarna er á ferðinni. Hafnanir eru og verða alltaf sárar hvort sem það erum sjálfshafnanir eða hafnanir af völdum annarra og erfitt að ímynda sér hvernig og þá hvenær von sé á að slíkt sé£ár sögunni. Best væri auðvitað að við værum öll klár á því, að höfnun segir svo lítið um manngildi okkar. Við getum aldrei í öllum tilvikum gert svo öllum líki, hvað þá að við getum öllum stundum verið alsæl með okkur sjálf. En þegar höfnun dregur úr lífsafli okkar og framkvæmdarvilja er hún neikvæð og þarf íhugunar við. Mikið er til af sálfræðingum og geðlæknum, sem eru
fúsir eru til að auðvelda okkur að skilja hvernig vinna megi skipulega að því, að uppræta þessu hvimleiðu tilfinningu úr innra lífi okkar og algjörlega nauðsynlegt að nota sér frábæra þjónustu þessara starfsstétta í öllum þeim tilvikum þar sem við erum þess ekki megnug sjálf, að uppræta höfnunartilfinninguna án utankomandi hjálpar. Það þarf engin að skammast sín fyrir að vera eyðilagður yfir höfnun einhvers konar, slíkt er fráleitt. Við getum tæplega komist í gegnum heila mannsævi öðruvísi en að upplifa einhvers konar höfnun og ekkert eðlilegra. Aftur á móti er mjög óeðlilegt, ef þannig atvikast í lífi okkar, að við leggjum upp laupana, því þá erum við óbeint að fallast á að við eigum ekkert betra skilið en vera hafnað og það er
synd. Engin á að líða lengur fyrir höfnun en nauðsyn krefur. Biturleiki og lægri þættir persónuleikans eru mjög virk tilfinningaáhrif eftir hafnanir, og þá er um að gera að fullvissa sig um hvort okkur finnst sá sem hafnar eiga eitthvað sem við eigum ekki tvöfalt. Að lokum þetta; sé tekið tillit til þess, hvað við erum flest áhugaverð, reyndar alveg yndisleg meira að segja, er engin ástæða til að gefast upp, þó ófullkomið fólk kunni að hafna okkar annars ágætu
persónu. Það er sem betur fer til fullt af fólki, sem hefur enga tilhneigingu til að hafna öðrum og síst óverðskuldað, og þetta fólk er fleira en hitt sem
sérhæfir sig vegna einhvers konar vonbrigða með sjálft sig í að hafna góðu og hæfileikaríku fólki. Það koma ekki allir dagar í einu en sem betur fer hver á eftir öðrum. Þetta er ágætt að hafa í huga, þegar við erum leið og óhamingjusöm vegna annarlegrar þarfar fólks til að beita okkur frávísun af nánast óskiljanlegu tilefni. Allar framkvæmdir sem eru bersýnilegar rangar hitta
okkur sjálf fyrir fyrr en síðar. Þess vegna er engin ástæða til að gráta óréttlæti það sem við finnum til, þegar við erum á valdi þeirra viðkvæmu tilfinninga sem frávísun óneitanlega fylgir. Þeir sem hafa rétt sjálfsmat og næga virðingu fyrir sjálfum sér, sjá vitanlega í gegnum allar óþarfa tilhneigingar annarra til að gera lítið úr þeim, og brosa breitt þegar þeir
fá dyrnar á nefið á sér og dettur ekki í hug að gefast svo auðveldlega upp, hvaða vopnum eða brögðum sem beitt er til að hafna þeim. Þeir sem trúa á eigið
manngildi þurfa engu að kvíða, því þegar þeirra tími kemur sem gerist fyrr eða síðar, sem betur fer, þá fá þeir vitanlega að fullu notið sín. Í framhaldi af þessum spaklegu niðurstöðum hlustum við á gott lag og látum okkur dreyma um betri tíma og aukna hamingju.
+++
Höfundur: Jóna Rúna

Óhætt er að segja að margt getur gerst í okkar ágæta heimi sem kemur á óvart, sérstaklega með tilliti til þess að við lifum á tuttugustu öld. Reyndar öld ótrúlegra framfara og ekki síst á sviðum tækni og vísinda eins flestum er vel kunnugt um. Eins er að á allra síðustu tugum og kannski árum hefur hlutskipti kvenna á vissan hátt breyst, þó betur megi ef duga skal ganga að rétta allan mögulega jafnréttisbaráttu þó eitt og annað hafi vissulega áunnist á hjartkærum baráttumálum okkar stelpnana, Ef við konur eigum að standa körlum jafnfætis í mikilvægum þáttum tilveru þessara tveggja kynja og tengjast meðal annars mögulegum atvinnu tækifærum og eðlilegum launajöfnuði þar að lútandi, þá verðum við stúlkur að halda skynsamlegan vörð um það sem þegar hefur áunnist og færa okkur nokkuð nettlega ennþá frekar uppá skaftið.

Mig rak í rogastans eftir að ég heyrði ótrúlega frétt sem tengist atvinnumöguleikum og viðhorfum til kynsystra okkar í Asíu. Frétt sem upplýsti það að flugmálayfirvöld tiltekins lands þar austur frá hefðu ákveðið að hverfa aftur til fortíðar í vali á starfskröftum í hefðbundið hlutverk flugfreyju. Nokkuð sem kemur sérlega óþægilega við mig vegna þess að mér var kurteislega hafnað af sýnilegum yfirþyngdar ástæðum hér um árið, þegar draumastarfið var að sjálfsögðu flugfreyjan. Ég get vel viðurkennt hér og nú, að meiningin var að verða um sextugt flugfreyja í Asíu, til þess að styrkja heilbrigt sjálfsmat og yfirvinna gamla höfunarkennd tengda Flug­félagi Íslands.

Af þessum augljósu ástæðum er kannski ekkert skrýtið, þó ég yrði hissa og reyndar ögn spæld þegar þessi ömurlega frétt barst mér frá Asíu að velvitibornar konur og jafnvel nokkuð þéttvaxnar væru ekki nothæfar í flugfreyjustarfið. Þessari tvíræðu staðreynd má ég reyna að kyngja, þegar ég í sakleysi mínu sé fram á ögn betri tíð okkar fjölgáfuðu og fjörlegavöxnu stelpnanna, sem höfum drifið okkur útúr sjálfskipuðu öskubuskuhlutverki með harðfygli og töluverðri fyrirhöfn út í lífið, sem sjálfstæðir og vel skipulagðir einstaklingar og annan hátt áhugaverðar þjóðfélagsþegnar. Tilbúnar að skila okkar hlut ríflega á hinum ýmsu sviðum einkalífs, atvinnu, áhugamála, frelsis og heðbundinnar baráttu hins venjulega lífs, sem byggist meðal annars á áhuga á að meta sjálfa sig að verðleikum og óska þess sama af öðrum, án tillits til útlits, kyns eða aðstæðna. auk þess að bera gæfu til að nota vel þau fjölbreyttu tækifæri sem kynnu að gefast okkur sem viljum áfram í tilverunni en ekki aftur til fortíða að þessu leiti að minnsta kosti.
--------------------------Shadows----------------------
Hvað um það framámenn flugmála í asíulandinu áður nefnda heimta nú að konur sem eru augljóslega kjúklingar í kvenmannslíki gangi alfarið fyrir, þegar á að velja í störf flugfreyja. Þeir telja þessir ágætu herrar gamalla viðhorfa, að það geti skipt sköpum efnahagslega að ráða konur með læri, lendar og barm sem minnir á þessa ágætu fuglstegund, sem stundum hefur verið talin hafa örvita einkenni þegar vitsmunir fuglsins hafa verið til umræðu manna á meðal og sérstaklega þeirra sem hafa þurft að lifa fuglinn af með tilheyrandi fylgihlutum og annarri óútreiknanlegri fyrirhöfn.

Sem sagt eftirsóknarverðasta asíutýpa flugfreyju, er grannholda, áferðarfögur, vitgrönn dúkkulýsugerð og það sakar sýnilega ekki ef hún getur kvakað dálítið, þannig að strákum ungum sem öldnum finnist á flugi sínu heimshornanna á milli, að þeir sé á einhvern hátt ákaflega áhugaverðir reyndar meiriháttar spes og allt til vinnandi til að ná athygli þeirra og aðdáun, jafnvel þó ofar skýjum séu hvort sem er heima eða að heiman. Þeir eru með þessum hæpnu framkvæmdum látnir greiði vel fyrir óumbeðna hallærisþjónustu, sem liggur í grófu vanmati á þeim sem heilbrigðum velvitibornum karlmönnum og ofmati á líkamlegri fegurð sem hreint ekki hefur tryggt konum stjörnulíf, happ eða hmingju fram að þessu og þaðan af síður karlmönnum ánægjuleg og eggjandi samskipti við hitt kynið.

Sem sagt greindar, sjálfstæðar og framsýnar konur sem kannski hafa rúmlega fimm til fimmtíu kíló umleikis og umfram tískuímyndir um eða ofar nafla, getur ekki auðnast sú upphefð að fá flugfreyju starf í viðkomandi asíulandi, þó kynþokkafullar geti reynst t.d. hjá sumum ættbálkum afríku eða bara hjá skynsömum strákum hér heima á landinu okkar góða, en ísilagða á köflum. Enda mjög eðlilegt að strákar á köldu og veðurhörðu landi eins og Íslandi kjósi frekur efnismiklar konur í bland, þó ekki væri nema til að lækka í allri verðbólgunni ótæpilegan hitakostnað og sýna þar með nokkra fyrirhyggju í peningamálum eins og íslensku strákum einum er lagið a.m.k. stundum, sumum eða þannig.
--------------------------Shadows-----------------------
Ekki er verið með áður sögðum ábendingum að veikja möguleika kjúklingakenndu kvenímyndarinnar, heldur þvert á móti benda á að konur eru vitsmunaverur og vel flestar með allgóða skynsemi og býsna notadrjúgt heilabú yfirleitt og verða að sjáfsögðu einstakar hver á sinn hátt, hvað sem allri almennu holdafarisumræðu teprulegra karlmanna líður.

Eins og öllum er kunnugt um stóð um það mikið stríð á öldum áður hvort konur hefðu yfirleytt t.d. sál eða vitsmuni yfirleitt og á tímabilum voru við ákvarðaðar andlega eins og við værum eins og hverjir aðrir misþungir og áferðarfallegir kjöthleyfir, sem væru ganglegir til síns brúsk eftir atvikum, en ekkert meira eða minna en það.

Síðan þetta var höfum við konur komist að því sjálfar af skiljanlegum ástæðum, að forsjónin skildi okkur ekkert útundan, þegar hún skóp að hún vissi mann og konu í sinni mynd. Ef eitthvað er, þá finnst allavega sumum verulega skynsömum strákum að Drottinn hafi verið mun örlátari í öllum gjöfum sínum til okkar stelpnana. Enda erum við að sjálfsögðu á góðri leið með að sanna að svo sé eins og sést greinilega á ágætum framgangi okkar heima og að heiman, hvað sem öllu afturhaldssömum asíu mönnum líður.

Mennum í stjórnunarstöðum ættu íhuga alvarlega misskilning þess, að herfa með þessum óáhugaverða hætti til fortíðarinnar og það í flugmálum, sem teljast þó undanbragðalaust mál seinni tíma uppgötvana og því fráleitt og ætlast til að þeir sem að þessum ágæta ferðamáta loftsamganga standa detti í hug, að því verði tekið með þögn og þolimæði, ef þeir ætla sér alfarið að hafna heilbrigðri skynsemi og framúrskarandi manngildi sumra kvenna á altari þess hégómlega með því að efast um að í fallegri konu geti þrifist ágætt heilabú og öfugt.

Hvað þá að þeim detti í hug að í þykkvaxin kona geti ekki haft kynþokka, sem er fáranleg þröngsýni eiginlega útþynntir fordómar, sem alls ekki ættu að eiga sér stað á okkar tímum. Eða eins sagt var fyrir tuttugu öldum og rúmlega það eitt sinn." Fjörlega vaxnar stelpur geta haft ótrúlegt aðdráttarafl fyrir utan það hvað þær eru oft meira en í meðallagi greindar, þó þær grönnu séu líka ágætar eftir atvikum og ekkert síðri ef betur er að gáð." Þar höfum við það stærðin skiptir í sjálfum sér ekki máli eða annað umfang einungis hæfnin og á það mat að sjálfsögðu við um fleira og strákum öllu nærtækara.
---------------------------Shadows----------------------
Hvað sem öllum hentugum kvenímyndunum líður, þá er það nú einu sinni svo, að hvort sem við erum konur eða karlar feit eða mjó, vitgrönn- eða þykk, eru það í sjálfum sér enginn aðalatrið í mannlegum samskiptum sem betur fer og eiga aldeilis ekki að vera það. Það sem á að sjálfsögðu að skipta mestu máli er það, að við séum sannar og heiðalegar manneskjur, sem viljum hvert öðru vel og geymum sem aðal innra með okkur kærleishvetjandi lífsviðhorf hvert til annars. Mangildi hvers og eins á að vera mælistika á hæfni hans og þá möguleg tækifæri í lífinu, en alls ekki útlit, kyn, aðstæður eða ætterni.
Manngildisstefnan er þegar á allt er litið eina raunhæfa stefnan sem ber að hlú að og rækta. Í henni fellst nokkuð sem getur fært inní samfélagið meiri mannúð og aukna mildi fyrir hvert og eitt okkar. Þannig stefna tryggir öðrum stefnum meira, að hver fái að njóta sín í samskiptum og tækifærum eins og hann er, en ekki vegna einhvers óþarfa hégóma eða andlegs hallærisháttar, sem mælistiku á möguleika fólks til að kallast fyrirmyndar fólk og getur reynst töluvert mikils virði, þrátt fyrir sýnilega útlitsgalla eða erfiðar yrti aðstæður. Burt með lákúru þá sem víða þrífst og tengist ofmati okkar á því sem sést, en vanmati á því sem lifir í innra lífi einstaklingsins og segir svo mikið um manngildi hans.
--------------------------Shadows----------------------
Þetta er þátturinn Gagn og Gaman með Gulla og Jónu Rúnu. Mannlegi fjölskyldu þátturinn sem er alltaf á sunnudagskvöldum hér á Bylgjunni kl: 22:oo fyrir mig Gulla og ykkur til að skoða og velta fyrir okkur einu og öðru sem mögulega getur hentað okkur sem viðmiðun við allt annað gott og gagnlegt sem hægt er að njóta í þessu ágæta samfélagi okkar allra okkur til uppörvunar og kannski smá gleði líka. Við viljum flest eignast innri frið og aukin andleg verðmæti, auk meiri persónulegar hamingju og því hollt og gott fyrir okkur öll að gefa sálartetrinu sína næringu eftir efni og ástæðum.voninni. Umræðuefni sem við þurfum svo sárlega á að halda mörg hver, til uppörvunar í hinum ýmsu málum hins daglega lífs, ef við erum kannski vondauf og svartsýn.


Við endum með því að fara saman með bænina sem Drottinn gaf okkur öllum "Faðir Vor og minnast um leið saman allra þeirra sem minna mega sín hvar sem þeir eru staddir í þessari ágætu veröld
+++
LJÓ
Sólin er tákn þeirra birtu sem lifir
í sérstöku fólki í litum bliksins.
Sálirnar veita yl og fegurð í þögn
öllum sem þiggja gjöfina.
Undarlegt en satt.

Þessar litofnu skínandi sólarperlur
sjá gildi kærleikans án orða.
Þær umvefja sköpun Guðs án krafna.
í angan eilífðarorku sem örvar og gleður
Undarlegt en satt

Himinn ,haf , menn,dýr og jörð ljóma
í heitum kærleiksloga þeirra.
Í hverju spori er trúmennska tignuð
í tækifærum sem örvar til dáða.
undarlegt en satt.

Án elsku þeirra sem hafa neista náðarinnar
að leiðarljóst ríkir vondeyfð í hjarta.
Hver athöfn unnin af trú von og kærleika
opinberar sköpunarvilja drottins .
Undarleg en satt.

JRK (Höf.).