Þetta ljóð er ort til mömmu minnar þegar hún vegna erfðamála breytti um ytri aðstæður og eignaðist höll í orðsins fyllstu merkingu. Ég hafði frá 14 mánaða aldri, td. með því að bera ábyrgð á sjálfri mér þegar bróðir minn fæddist, reynt að gera allt til að auðvelda henni lífið og tilveruna, en því miður auðnaðist mér ekki að gefa henni heilsuna aftur eða leysa allar þær ytri hörmungar sem hún varð að horfast í augu við og Himnafaðirinn varð að hjálpa henni með. Mig skorti hugvit, þrek og getu til að stjórna því sem ekki var á mínu valdi að stjórna. Þar sem ég elskaði hana mjög heitt og hún mig, og samband okkar ekki bara móður og dóttur, var ég trúnaðarvinur hennar og gekk henni að stórum hluta til í móður, ömmu og langömmu stað, þ.e. ég verndaði hana og tók þátt í hennar sorgum og gleði. Menn og Guð verða að meta hvernig til tókst en aðalatriðið er að ég vildi henni allt hið besta. Engin hefur elskað mig á sama hátt og hún nema kannski Nína. En hún kenndi mér að elska og virða Guð, vera góð við þá sem minna mega sín og trúa á tilgangsríkt líf þrátt fyrir þrengingar og mótlæti og missa aldrei sjónar á staðfastri nálægð heilagrar þrenningar, þ.e. Föðurins, Sonarins og Heilags anda. Hún lét mig fara með bænir þangað til ég fór að heiman, alltaf áður en ég sofnaði og þess utan ef eitthvað bar að þakka eða kvarta yfir. Hún sýndi mér með verkum sínum að við eigum að elska náungann eins og sjálfa okkur og okkur ber að styðja hvert annað bæði í meðbyr og mótbyr. Hún var alltaf þrátt fyrir sínar sérstöku og erfiðu aðstæður, undurgóð við alla sem leituðu til hennar og hún beinlínis fann á götunni og studdi , gladdi og hjálpaði . Hún var ekki bara óvenjufögur kona, skipti sérstaklega fallega litum enda af Bergsætt, heldur var hún undurgóð manneksa með risastórt kærleikshjarta, óvenju gáfuð og sérlega víðlesin og í raun þegar ég lít til baka, kenndi hún mér allt sem kann að vera einhvers virði í minni sál í dag. Þessar vísu sem koma hér á eftir eru ákvæðisvísur sem ég orti til hennar þegar hún breytti um aðstæður. Hugsunin er í sterku skyldleikasambandi við bæði ámælis- og ákvæðisvísur stórsénía fortíðarinnr sem höfðu allt fram yfir einfeldninginn JRK nema kannksi fegurðina (haha) en þeir bjuggu til og lögðu á fólk bæði gott og slæmt. Þetta er mitt ákvæðisljóð til hennar og ég trúi því að það hafi yljað henni og verndað. Er hjá Nínu þegar ég skrifa þetta.

Til mömmu

Hver lítil rós hún léttir þér
langa harmagöngu.
Það góða ætíð birtu ber
og breytast kjörin þröngu.

Vonir þínar vafalaust
verma framtíð alla.
Tilfinningin afar traust
og tárin hætta’ að falla.

Þó sálin enn sé hrygg og tóm,
og sárin djúpt í hjarta.
Í fjarlægð heyrir frelsisóm
er framtíð kveikir bjarta.

Sumir kveikja sorgarbál
og sá í lífið meinum.
En þú ert góð og göfug sál
og gleymist aldrei neinum.

Að breyta krossum kannski reynist
kvöl, sem erfið verður þér,
En göfug vinna aldrei gleymist
og góðleikurinn skilar sér.

Bráðum líf þitt breytist allt
burtu forðar harmi sárum.
Höllin fagra hundraðfalt
hjartað fyllir gleðitárum.

Jóna Rúna Kvaran
25. nóvember 1983.

Eftir farandi ljóð orti ég síðan vegna andláts móður minnar

KVEÐJA

Fallin er hjartans fögur rós
og föl er kalda bráin.
Hún sem var mitt lífsin ljós
ljúfust allra er dáin.

Drjúpa hljóðlát tregatár
og tómið fyllir allt.
Ekkert sefar hjartasárin
í sálu andar kalt.

Þögul sorg í sál mér næðir
sár og vonarmyrk.
En Drottinn ætíð af gæsku græðir
og gefur trúarstyrk.

Hnípinn vinur harmi sleginn
hugann lætur reika.
Kannski er hún hinu megin
í heilögum veruleika.

Þú ert laus frá lífsins þrautum
og liðin jarðarganga.
En áfram lifir á andans brautum
ævidaga langa.

Heimur bjartur bíður þar
og bráðum kem ég líka.
Þá verður allt sem áður var
ef veröld finnum slíka.

Drottinn verndar dag og nótt
á dularvegi nýjum.
Aftur færðu aukinn þrótt
í eilífð ofar skýjum.

Þú alltaf verður einstök rós
elsku vinan góða.
Í krafti trúar kveiki ljós
og kveðju sendi hljóða.
JRK


KVEÐJA TIL EIGINMANNS MÍNS

Stirðnuð er fífilsins brosmilda brá
og brostinn er lífsins strengur.
Helkaldan grætur hjartað ná
því horfinn er góður drengur.

Sorgmædd sit við mynd af þér
og sárt þig ákaft trega.
Herrann helgur gefur mér
huggun náðarvega.

Tekinn var litríkur fífill frá mér
og ferðast einn um sinn.
Í kærleiksljósi leita að þér
og leyndardóminn finn.

Kyrrum klökkum tregarómi
kveð nú vininn hljóða.
Af sálarþunga úr sorgartómi
signi drenginn góða.

Farinn ert á friðarströnd
frjáls af lífsins þrautum.
Styrkir Drottins helga hönd
hal á ljóssins brautum.

Englar bjartir lýsi leið
lúnum ferðalangi.
Hefst nú eilíft æviskeið
ofar sólargangi.

Vonarkraftur vermir trú
og viðjar sárar brýtur.
Ótrúleg er elska sú
sem eilífðinni lýtur.

Í Gjafarans milda gæskuhjúpi
gróa öll mín sár.
Með sólargeisla úr sorgardjúpi
sendi þér kveðjutár.


Kveðja til fortíðar

Í hitabyr og hafsjó öldufárs
himnavængir opnast í dýrð
af veikum mætti í trúarvissu
vonargleði elsku opinberast.

Án sannleikselda sérhvert bál
sorgir brennir í döprum anda
því frelsisneistar í eldsfuna ylja
í fögnuði roðaslegins mánaloga.

Ef ótti knýr ógn vanmáttar áfram
og eitrar hugarró og hjartasárin
þá er grunnur trúar gæskulaus
og gengið er í myrkri bresta.

Þegar haldið er himinsljóma til
hverfa þjáningar blekkingatára
því sorgarský breytast í sólarblik
og vonleysi í hamingjustjörnur.

Ljúf er líknarbirta skilningsþels
ef logafuna roðaglóð opinberast
í skuggaþoku sést dýrðin vakna
og sæl rísa í fjóluskýi vonarvilja.

Léttofin litbrigði stjörnubliks
lýsa þjökuðum sálum heimferð
í mikilleik himnadýrðar máttur
magnast í áhrifakrafti trúarvissu.

Hamingjuleið er happadjásn
hugsað til gleðióps í táraflóði
hvert gengið spor grátursvíls
á göngu færir þreyttum frið.

Höf. Jóna Rúna Kvaran


KVEÐJA
Í skuggahúmi sálin döpur
syrgir harmi slegin.
Ofin gleðibliki gæskumynda
göngusporanna liðnu.

Í sorgarbirtu í stjörnuljóma
sólargeisla hryggðar.
Er hamingjutár í hjartatrega
í hvarfaflóru fortíðar.

Í englaveröld hnýpinn
gengurumvafinn elskuríkum yl.
Í föðurarmi finnur þrautalíkn
frjáls af æviviðjum

Höf. Jóna Rúna Kvaran

Ljóð I
Ævintýri

Hvar er þögn án hafsjós vandræða
er hvolfist yfir án birtu og yls.
Þegar ríkir sorg og sólarleysi
sefur andinn og grætur án orða.

Opnast hugur og horfir inn í tómið
hvergi neins að vænta, bara myrkur.
Allt svo kalt sem krefst vonar og trúar
í krafti elds sem lifir djúpt í sálinni.

Þegar allt er hljótt, hlýr andvari logar
og heitur strýkur grátbólgna kinn trega.
Í heimi hörku og spennu þrífst tæpast
hugur bjartrar sýnar ævintýra án tals.

Óljóst sér og vonar vanmáttug hið góða
er voldugt breiðir faðminn mót skuggum.
Í afkimum dökkar myndir leynast og tifa
er láta hrærast í skjóli eymdar og vonleysis.

Að hafa ótta af vanmætti ógnar
öllum sem lifa í skjóli hryggðar án athafna.
Að finna frelsi er hvatning sem gleður
því frjáls horfir glaðbeitt fram á veg.

Sól bjartsýni og kærleika er sterkt
sigurtákn sem hrífur gleðivana sál.
Að halla sorgbitnu hjarta að þeim
sem hafa styrk sem ornar í kvíða.

Það er fátt sem fæst án vilja
fegnum án leiða depurðar sem lamar.
Ó, að allt verði gott og gefandi
er grípur hið innra og gleður dapra.

Höf. Jóna Rúna Kvaran
Ort á Hjálpræðishernum sunnudaginn 22.janúar 2006


Ljóð II
Hugmyndir

Ópin læðast um hugann og hverfa
hægt inn í þögn sálar sem grætur.
Allt svo undurhljótt sem lifir hér
og ekkert sem hvetur eða örvar hugann.

Að horfa í spurn og líta heiminn
er hamingja um stund og yljar.
En óttin kemur og hvergi hlífir
og hönd sorgar umvefur einan.

Það er alltaf spurn hvar hugmyndir eru
sem hvetja áfram veg gleði og vonar.
Kannski í skjóli sem leynist í birtu
sólar opinberast ef beðið er af afli.

Ekki er von á létti í bráð þó ætíð
sé óskað alls sem örvar og hlýjar þreyttum.
Ef skimað er yfir völl undra sem leynast
og ógna þögul þá eflist og magnast vonarvissa.

Án gleði sýna vaknar leiði og líkn
er langt frá þeim heimi sem blasir við.
Ó, að allt verði sem nýtt og notist
án neikvæðis í hafi synda og vondeyfðar.

Ögrandi ógnir vissu um uppgjöf
æpa mót kvíða og drungatrega.
Allt ljómar er litið er lengra fram
á ljóshaf sigra sem blasa við í hryggð.

Ó, að horfa af gleði inn í trúarvissu
er huggun óttaslegnum sem trega.
Ef kvöl er nærri þá kalla á hjálp
og kallið heyrist og allt verður svo bjart.

Höf. Jóna Rúna Kvaran.
Ort á Hjálpræðishernum 29.janúar 2006.


Ljóð III

Ótti grefur um sig og allt
umhverfið breytist og fyllist ókyrrð.
Það er gleði í sólinni sem sefar
en sá hvílist sem lifir og brosir.

Allt er hljótt og hvar er friður
handan við gröf dauðans er sól.
Enginn veit sín örlög en vonar samt
að vegferð sín gefi dýrð og kyrrð.

Að líta framtíð sem finnur von
er frelsi þess sem tregar en hann bíður.
Ó, að finna styrk í þraut er það sem hrífur
og þel kyrrðar grætur við þreyttan arm.

Enginn sér sína ævi alla án leiða
allir hafa lifað og syndgað gegn Guði.
Hver sál er sjálfstætt barn forsjónarinnar
og á að þrífast í umhverfi stuðnings.

Er leitað er skjóls í náðarfaðmi Guðs
og ástar hjá þeim sem vakir og styður.
Þá er víst að ljósin lifna og birtast
í líkn sem fær líf í hafi vængja Hans.

Bráðum fer sól að skína heit og
ylur stjarna að lýsa upp tilveru ótta.
Af ilmi sætum í sorg opinberast trú
í skjóli vonarvissu sem kallar hlý af náð.

Í anda gleðiljóss finnur grátandi sál
grunn sem aldrei bregst en hrífur.
Og vonargleði þess sem veit að hann örvar
og veglausum gefur elsku og blessunaróð.

Ort á Hjálpræðishernum 5. mars 2006

Hvar er skjól?

Ó, Guð sem gefur líf og dauðann sjálfan,
góðvild þín er takmarkalaus og hlý.
Hvar er skjól nema í sefandi anda þínum?
svo góður, gjöfull, trúr og réttlátur.

Himneski faðir sem umvefur og örvar snauða.
fyrir náð þína grær allt sem lifir og deyr.
Í þér er mátturinn sem aldrei heftir eða meiðir,
undraráðgjafi sem gleður hrjáða af afli.

Í elsku og af trú örvar og gleður hólpna
alltaf nærri svo sterkur og góður Guð.
Án þín er allt hégómi sem heftir bága sýn
í hafsjó vandræða styrkir og græðir öll sár.

Elska þín hvetur umkomulausa og hrjáða
ótti vonleysis hverfur í ást þinni og yl.
Elsku Faðir, gef hamingju og heilindi í trú
og handleiðslu sem örvar á lífsins vegi.

Hvar er von nema í návist þinni og friður
í náðarfaðmi sem kveikir ljós í myrkri?
Sem aldrei bregst en er alltaf nærri í von
ó, þú sem lýsir leið og eflir líf sem tregar.

Unaðsfriður sem þú stýrir í kærleika og vissu
opnar sjón á elda þá sem þú kveikir stóra.
Þú gefur styrk sem aldrei dvín en lifir
og vissu í von og elsku sem fyllir hjartað.

Ó Faðir, sem ert skjól og styrkur sem græðir
í þér sorgir hverfa allar á braut í vissu.
Þú ástríki Drottinn sem öllu ræður
og af náð eflir þreytta sem trúa og treysta.

Hvergi er ró og kyrrð nema í faðmi þínum
í opnum örmum sem styrkja hrjáða og leiða.
Hlið himins opnast og birta lýsir leið
ljúfa sem líknar án orða en hvetur af styrk.

Allt í sól sem logar og lýsir veginn heim
og líkn í hverju spori gegn þér til dýrðar af náð.
Enginn tregi umlykur hólpna því skaparinn er nærri
og ástríkur færir týnda sauðinn heim í dýrð Himins.

Þú almáttugi Skapari alls sem lifir
upphefður sál mína brostna sem ákallar.
Vissan um nálægð þína og ást eflir sál
og óttinn hverfur og grátur dvín án orða.

Hvergi er skjól nema í náðararmi þínum
með næmum augum sérð eymd og vonleysi
Af vissu hvetur og ornar hryggum
Himneski Faðir sem allt sérð og skynjar.

Skapari Himins og jarðar sem sefar sálina
sjá óvissuna sem glepur sýn og heftir allt.
Lát náðarfaðm þinn og elskuríka umhyggju
umskapa allt svo að sorgir og drungi hverfi.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort í júlí 2006.

Bæn

Ó faðir þú sem líknar og græðir allt
Og gleður án orða
Hvergi skjól nema hjá þér
Og vissan um leiðsögn
Allt sem blindar verður tóm
Þegar þú ert nærri
Og hvetur og örvar.
Að finna náðarfaðm þinn
Er ríkidæmi hverjum manni
Þú ert unaðsríkur og gjöfull
Í þér er friður og kærleikur
Sem aldrei dvín og ætíð umvefur.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort í júlí 2006.

Morgunskil

Sólin ylrík umlykur allt og svo fagurlega skín
og undur opnast og veröldin logagyllt birtist.
Það eru morgunskil og himininn undurfagur
æðir um jörðina svo geislar bjartir hrífa.

Orð eru sögð en þögnin er nærri því allt logar
og í andtakt horfir á fegurð himinsdýrðar
Án gullofinnar sýnar verður allt svart
hvergi friður, ekkert skjól og allt tregablandið.

Ó að allt væri í veröldinni víðlíka fagurt
og frelsun hrjáðra óbundin af skilyrðum.
Hvergi ósætti, allt svo gleðiríkt og laust við þjáningu
án vandræða unaðsríkt og heillandi.

Það er sorglegt að sýn á gleði og von
skuli vera hverfandi í ríkidæmi allsnægta.
En vissa um breytingar er nærri og hróp aflvana
umkringja erfiðar aðstæður og hrífa.


Það er hryggilegt þegar allt er undurbjart
og glóð hvílir fagurlega allt um kring.
Engin sorg og sút sem dregur mátt úr gleðivana
skuli horft í trega á elda himins opnast í dýrð.

Hvar er réttlæti sem gefur grið og líknar döprum,
gæfurríkur undraóður sem sefar,yljar þjáðum.
Máttur sem hverfur aldrei en fyllir sálina þrá og trú
eftir ró hjartans án óvildar í armæðu dagsins.

Ef horft er til himinsglóðar í vissu
hverfa sorgir á braut og von ríkir og eflir.
Hvergi er skjól nema´í kyrrð andans sem efast
aldrei um trú, von og kærleika sem umvefur.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort júlí 2006.

Ljóð

Orð sögð með hlýju setja mark sitt á tilveruna
og sálin lyftist í hæðir án takmarks.
ef kærleikur litar innra lífið verður allt bjart,
ljúflega horfir í sortann og grætur hljótt.

Rósahaf prýðir og unaður andans hvetur sálina
og endamörk tilverunnar opnast og glaðlega brosa.
Í faðmi vondepurðar horfir hissa á og finnur skjól
í himneskum bláma án vonleysis í kyrrð og trú.

Án öryggis og vitundar um náð er hugurinn reikull,
hvergi von, engin vissa, aðeins hryggð og armæða.
Því í glóð sálarinnar lifir og vex þráin og sefar
og sólskin gleðinnar opnar sýn á óendanleika Almættisins.

Hvar ertu hólpinn nema í líknarfaðmi Föðursins?
Hann er vissan, vonarþelið og gleðigjafinn trúi.
Mikill er máttur Guðs og þel hans undursamleg dýrð,
Magnþrunginn og umvefjandi án orða, gefur yl og styrk.

Ást og friður lýsa allt og ekkert er hulið Honum
sem umbreytir í kærleika sem ornar og hvetur.
Því Friðarhöfðinginn eflir og lyftir vitundinni ljúflega
og líknar öllu án krafna af elsku sem er óendanleg.

Í Föðurnum er skjól og vissa sem varðveitir í náð og elsku,
sem vitað er að aldrei dvín heldur lifir og vex.
Hann er eldurinn sem kveikir kraft í þögn en yljar
Almáttugi Skapari sem öllu ræður og allt sérð og elskar.

Án Hans verður allr tom og tilgangslaust í nauð
hvergi von eða vilji til að þrá öryggi og skjól.
Ekkert læknast sem lifir ef Drottinn er fjarri,
lofaður sé sá sem öllum ann og engann svíkur.

Höf: Jóna Rúna Kvaran
Ort á Hjálpræðishernum 30. júlí 2006.


Stríð

Átök og armæða lita völl
og angist hrjáir nauðstadda.
Óhugur grípur alla og skelfing
sorgarþels heltekur umkomulausa.

Af hverju stríð sem brýtur niður
og angrar þá sem líða og þjást.
Ótrúlegt að enn þá sé barist að afli
og óhugnaður átaka skuli líðast.

Hvergi ylur eða birta, bara sundrung
og bál sem kveikir sorg í hjarta.
Ömurlegt en satt því staðreyndir
sýna afleiðingar átaka sem líðast.

Hjálpum hryggum og skjólvana
í harmi þjáninga og hugarangurs.
Án samstöðu sorgarþel opinberast
og snauðir finna til og liða.

Hróp umkomulausra eiga að hrífa
og heift á að víkja án tafar.
Enginn er svo snauður kærleika
að sorgmæddum sé ógnað af alefli.

Hvergi skjól, aðeins ófriður sorgar
sem alla skelfir óendanlega.
Í myrkri styrjaldar gráta allir
og enginn finnur frið og réttlæti.

Hróp berast um víðan völl
og vanmáttur ringulreiðar skapast.
Án ástar er engin samstaða eða trú
allt svart og vonlaust án elsku.

Höf: Jóna Rúna Kvaran
Ort 2.ágúst 2006


Ástin

Óður friðar fyllir sálina gleði og kyrrð
því fundin er elska sem lifir og gefur.
Í örmum kærleika er undur sem hvetur
og ástúð sem aldrei dvín og hrífur fagurlega.

Í undraveröld yls og máttar breytast
ástarheit sálarinnar ljúfleg og kossar falla.
Og ástin samofin orðum og athöfnum
umvefur allt og hlýja svo undurblíðlega.

Í skjóli atlota sem gleðja er vissa og þrá
um að sorgarferli hverfi og hlýja orni.
Samofin eldum ástarhita og glóð opinberast
og ósvikul og krefst einskis í þögn.

Fáir án unaðar ástar og elsku þrífast
eins fagurlega og þeir sem einlægir orna.
Hvergi er ómur undra og tákna eins ljúfur
og mildi ástarþels sem umvefur og ann.

Hvar er vonarþel og trúaróður nema í armi
elskuríkrar ástúðar sem dvelur í hjartanu.
Undravissa sem árvökul horfir inní eldinn
sem ylríkur umvefur þá sem unna og þrá.

Fellur einlæg, uppljómuð vitund um elskuríkan
óð sem allt umvefur og ekkert þarf enda algóður.
Unaðsþrá sem aldrei hverfur og umkringir í orði
án skilyrða veitir vonarvissu og trúarþel.

Ástin er ósk um að öfund og úlfúð víki
úr hjarta sem þráir kyrrð og trúir á vonina.
Án undrakrafts þess óðs sem elsku ávallt fylgir
er ekkert neins virði nema blómi ástarylsins.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 4.ágúst 2006.

Barnið

Barnið er svo fallegt og fullkomið
og flauelsmjúkt viðkomu, án krafna.
Í sál þess er undrabirta og unaðsbál
óendanlegs kærleika sem kveikir ljós og yl.

Hamingjutár falla og ljúflega lýsa leið
lítilli stúlku áfram vegferð sannleika.
Án vissu vonarþels og trúmennsku ógna
vindar sem blása angist sem fangar og sleppur.

Orð sögð af ástúð hvetja og örva litla sál
sem stundum grætur af hungri og þorsta.
Að elska angan litla eru forréttindi vissu
sem aldrei bregst og ávallt hvetur af elskuóð.

Kviknar lífið ljós og brosir af mildi
ljúflega á móti lífinu í spurn og þrá.
Enginn er sem þú svo undrablíð og ylrík
og armar þínir umvefja i spurn og vissu.

Lítur kvikum augum á allt orðvana
og áleitin horfir hissa á mennina tala.
Hreyfing fóta og handa opinberar vitund um
að hugurinn er heill og ekkert hrjáirandann.

Elska ríkir í athöfnum og engin fyrirstaða,
ást litar allt umhverfi lítillar stúlku.
Hún er gleðigjafi og kraftaverk sem hugfangar
og hamingja glaðlega hrífur alla sem vilja.

Lífsýn sem örvar og gleður ómar hljóðlega
og ungviðið brosir í bjarma við öllum yndislega.
Er skjól nema í örmum foreldra sem una
af ást, von og trú bænarþels þess sem yljar.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 5.ágúst 2006.

Kelly

Lítil stúlka ljúflega gengur veg
og lætur fátt trufla enda indíáni.
Í orði grandvör, hlý og hamingjusöm,
heillandi fögur, svo undurblíð og góð.

Umvefjandi kærleika gefur og krefst einskis
í krafti jafnlyndis ástúðlega horfir í spurn.
Án hennar yrði lífið lágdeyða og vanmáttugt
því leiftursýn umvefur af trúmennsku og gleðióð.

Í hita augnabliksins hrífur viss
og hugsi lítur fram á veg án krafna.
Allt svo bjart og blandað von umlýkur
sem brosandi af yl opnar faðminn í spurn.

Gleðigjafi sem af kærleiksþeli gefur hlýju
og glæðir tilveru vonlítilla og firrtra vissu.
Þessi litla rós gefur allt sem þarf svo glöð
enda gullofin ást sem frelsar vondaufa og hrygga.

Í veröld vonleysis og ótta sem glepur er sýn
um veglyndi sem er kostur litaður trúmennsku.
En vordísin fagra veit allt um sorg og sút
og sefandi yljar trúlitlum sem efast en þrá.

Af elsku umvefur og ástúðlega örvar
athugul sál sem knýr áfram veginn.
Lyftistöng undra og orða sem fylla
allt eldmóði án sorgarþels sem lamar.

Kyngimagnað og kraftmikið lítil ljós
sem líknar stöðugt og styður af afli.
Indíánar gefa án orða gjafir sem orna
af gleðivissu og trúarþeli án endurgjalds.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 6. ágúst 2006.



Í fjarlægð

Í fjarlægð heyrir frelsisóm sem líknar bágstöddum,
fundin er sannur vinur sem yljar og leysir.
Elska í vissu lyftir vitundinni á gneistaflug
og vonin um nálægð umvefur í trúarhita.

Allt um kring er ástúð sem gefur lífskraft
og unað sem umlykur og óskir opinberast.
Ekkert hrífur nema mikil þrá sem eflir styrk
frá sorgum sem veitist öllum sem þrá og vona.

Oft veldur kvíði og kraftleysi hryggð og depurð
og kostir undramáttar skipta öllu þegar þannig árar.
Hvergi er skjól vonarþels og vissu nema í ástarörmum
sem veita trúarvissu og vonaryl og öflug gefa.

Hjartað skelfist og grætur þegar harmar orna
og hæglátir vindar leika léttir um sorgarvöll.
Það er sem sálin hafi horfið um hríð í birtu
og hafsjór vandræða liti völl án gleðiyls.

Í hita og þunga augnabliksins hvílir hljóðlega
hæglát vera og stundarfró opinberast í ró og hvíld.
Ekkert gleymist og gleðivana horfir í myrkur
en gengin spor hverfa í sandinn án orða og trega.

Ef horft er á sorgarský hverfa inní skuggann
og svífa rólega burt breytist allt í gleðióm.
Vitað er að vonarvilji og frelsisþrá eru góðir gafir
gefnar af öllu hjarta fólki sem þeim ljúflega.

Sólin gullofin skín og kveikir elda hlýja
sem ylja og fylla sálina von og vissu um náð.
Hvergi er elska nema í friðararmi frelsisríkum
funheitum sem roðagylltur lýsir tóm og sorgarþel.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, ort 7.ágúst 2006.

Von

Faðmur frelsarans er í trú og gleðióður ómar
er fagnandi yljar og umvefur þreytta og hrjáða.
Hvar er skjól nema í elskuríkum ofurfaðmi
undraráðgjafans líknandi sem ljúflega leysir og örvar?

Ekkert í heimi er eins ástríkt og hlýtt í raun
en undrafaðmur þess sem styrkir og hvetur þreytta.
Ávallt ferðbúinn, svo kærleiksríkur og örvandi
fullkominn náðarfaðmur þess sem eflist.

Allt svo bjart í vonarfaðmi þess sem
stórkostlegur umvefur og krefst einskis.
Hann er gefandi og góður og veitir von
í vitund sem er sorgmædd og þráir frið.

Af mildi gefur vonarríka, óskiljanlega ást
og ýtir fagurri umbun að þeim hrjáðu.
Alltaf umvefjandi og hvetjandi og stjórnar öllu
af elsku sem aldrei dvín og ávallt örvar.

Hvergi er kyrrð og ró nema í faðmi sem hrífur
handan gullofinnar birtu sem allt umleikur yl.
Kraftur þess sem öllu ræður ríkir og veglyndur leysir
og rótfastur eflir vissu um óspillta nærveru sem ann.

Umhyggja þess sem öllu ræður er ótrúleg
alltaf ró, engin armæða, bara kærleiksóður.
Hvergi er að finna vegleysu eða villuráfandi sálir
því velviljinn er ríkjandi og byrðar hverfa í raun.

Himnadyr erm opnar öllum sem þrá frið og ró
án vonaryls grætur hjartað og tregar allt.
Ekkert er eins örvandi og að hvíla hrjáður hjá Guði
sem gefur vissu um gleðiríka og gullofna sigurgleði.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, ort 8.-10. ágúst 2006

Furðuverk

Heilagur alvaldur, undra Drottinn sem ornar
og helgur gefur og einskis væntir enda algóður.
Í vissu horfir í spurn til sjáanda alls sem lifir
og segir: Faðir líkna mér og léttu sporin mín, ó Guð.

Horft er til himins á furðuverk skapara jarðar
Hans sem allt veit í dýrð og gefur þreyttum hvíld.
Hann er alvís, algóður og líknandi
enda umhyggjusamur og öllum æðri svo undurblíður.

Hann er ótrúlegur og elskuríkur og léttir sporin
án hans verður allt svo dimmt og kalt og hverfur í skugga.
Hvergi er afdrep nema hjá Guði sem yljar og ornar
og aldrei yfirgefur Hann sorgmædda sem trega.

Hann sorgir sefar og skín sem undraperla á allt
og skarpskyggn augun sjá glundroðann og fárið.
Enginn eins bjartur og líknargóður sem lifir
því ljúf hönd hans umvefur og orku gefur.

Trúlega þarf að beygja hné og iðrast af afli
og opna hjartað í vissu um hlýju og hjartarstyrk.
Kannski er nayðsyn að nýta orðin öðruvísi
og óska lífs sem eflir og ýtir undirvonaryl.

Í honum er vonin og vissan um styrk
og velvilji sem aldrei hverfur og ávallt er nærri.
Hann er kærleiksóðurinn sem í krafti vissu veitir
og kennir ástúð og elskuríka velvild hjá hrjáðum.

Faðirinn ræktar af elju sem verndar og umvefur smáða
sem hræddir og örmagna trega og gráta í sortann.
Herrann er lífgjafi ástar og dálætis sem ljúflega
leysir dapra frá öllu sem veldur kvíða og hugarangri.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, 8.-10.ágúst 2006

Sigur

Orð sögð af kærleik ávallt umvefja í von
og eru alltaf nærri svo undrahvetjandi.
Hver vinur gefur af elsku og velvild hlýju,
voryl svo ástúðlegan og ylríkan án hryggðar.

Gleðin er í góðum verkum sem ylja af afli
og gæskurík uppörva af yl svo hlý og góð.
Ekkert vinnur gegn birtu og sólaróð björtum
sem ljúflega unna af elsku og ástaróð ríkum.

Ef horft er til baka er liðin tíð treguð sárt
þá tíminn staðfestir að kvíði og spenna ríktu.
Við vitum að vængjahóf vonleysis hvetur ekki
og vonin liggur í gleðióð og sigurvissu ljúfri.

Í elskunni er skjól se hrífur og dyggð
sem ornar sólrík og gullofin þeim sem vilja
Það er skrýtið hvað gleðióður gefur án orða
og græðir ljúflega innra með þreyttum sem þrá.

Heilindi sem eru ljúf og litrík vissulega
fylla leiða sálina ástúð happs og gleði.
En enn þá betra er að finna elskuríkan óð
undrablíðan sem gleður af góðvild og trausti.

Í nóttinni hvílir sorg og biturð þess gera
sem stöðugt knýja á og veikja vonaróð viljans.
Við verðum að hundsa það sem var og sveik
og vongóð sjá sigurþel þess sem styrkir og verður.

Hverfa kvíðaómar sem aldrei dvína eða hryggja
á burt í ofurskugga dapurlegra atvika.
Ef við viljum að þeir víkji og hverfi á braut ljúflega
þá verðum við að trúa og óska gæskuríkrar nálægðar.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, 8.-10.ágúst 2006.

Regn

Hlý sólofin ský hverfa í skuggan og gráta ljúf
silkimjúk falla og tár sefa og enduróma.
Ótrúlegt hvað himnaregnið gefur og yljar
og heitt strýkur bæði kinn og lund án orða.

Í hljómi sem endurómar er ástúð og kyrrð
og elska sem fellur aldrei úr gildi en bætir.
Regndropar eru vonarmildi og gefa gleði
öllu gangverki lífsins bæði mönnum sem og láði.

Furðulegt hvað vatn af h imni veitir ókyrrum,
vingjarnlegt er, verður og fylllir allt vissu um nánd.
Ormar sem umlykja allt eru kraftaverk
unaðar sem ávallt þreyjir sigur enda altækur.

Blómi regnsins yljar blóma hugans
og börnum líka, fer um allt og drýpur hljóðlega.
Allir og allt þarg vökva og sólarbirtu hlýja
án jarðarlinda hverfur líf úr öllu og allt fyrnist.

Í dagsbirtu og í skjóli myrkurs koma þau
og umvefja hvaðeina sem þau sverta án skilyrða.
Ekkert lífsafl er sem drjúpandi regnið sem
elskuhvetjandi umlykur og væntir einskis.

Í andartaki eilífðarinnar er von
og eitthvað undurfallegt líka og fallandi skúrar.
Daggardropar sem örva vöxt og strjúka vanga
og vinalega fá gróðurinn til að óma og mennina til að þakka.

Hvert fer svo allt þetta vatn sem lifandi lífgar?
Upp lágdeyða svo ótrúlega hljótt en sigurvisst.
Suddi himins sem bara gefur en ekkert tekur
og sýnir í verki að það lifir sem allt kveikir.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, 14. ágúst 2006.

Hamingja

Hamingja og elska umvefja allt sem lifir
Og ekkert jafnast á við það sem gefur hvetjandi.
Vonarhvati sá sem í ástarelskunni býr er öflugt
Undratæki sem umlykur allt og óskar einskis.

Hallar þreyttum augum aftur lítil rós og hugsar
Undrandi býr vonareldur í vitund minni.
Án afláts hverfa hryggðartár af hvörmum
Í haf þess liðna og koma ekki aftur sé þess óskað.

Við verðum að þrá og trúa á yl vonar
Því vissan um athygli og unað kemur sé kallað.
Minnast má að einungis vonarvilji fær líf
Og margfaldast í óð til ástúðlegra orða ef þráð er.

Í fyllingu tímas eflist og dafnar allt og grær
Og ekkert sem ekki uppfyllir vonarneistann sterkan.
Af hverju að kvíða og bíða ef að lifandi ylur er nærri
Sem ljúflega umvefur og hvetur fallega áfram.

Orð sem gefin eru af afli ýta undir kraft
Uppörvunar og óskaflóðs sem gefur og heftir ekki.
Óskýrður undraheimur býður þeirra sem vilja
En unaðseldar virðast færri en eru þó svo nærri.

Ekkert í heimi gefur og veitir sem ylríkur faðmur
Sem orðum umleikur og nálægð hans er svo velkomin.
Vonarvilji er afl sem ýtir undir söng sálar
Sem ljómandi brosir en segir fátt en veit um nálægðina.

Í vonaryl fæst vissa um allt sem óskað er
Og víkur aldrei á burt enda eilíf og öðruvísi.
Hvar er ómur unaðar og elskuafls nema
Í undraverðum elskufaðmi sem ávallt er orðvana.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, ort 15.ágúst 2006.

Frelsarinn

Öll erum við litlar ljúfar rósir
sem lofa skaparann svo hyggilega.
Við göngum í gleði inn í faðm hans
því gjöf vonar og kyrrðar er í Honum.

Það er vitað að Frelsarinn fús gefur
og felur öllum hlutverk í lífinu og grið.
Þegar við göngum með Guði opnast allt og eflist
sem gefur tilverunni gleði án skilyrða.

Hvar er friður nema í faðmi Hans
sem fordæmir engann, aðeins ann og gefur.
Ef við tölum við Drottinn heyrir Hann
og í hæðir lyftir huga og sál án táratrega.

Af hverju erum við bæði breysk og efins
og bugumst af engu tilefni án trúar?
Það er vegna vonbrigða og vegleysis gengnu
í volæði og fári þess sem glepur alla sýn.

Ef við þráum frelsi frá armæðu
þá gefur Faðirinn öllum sem ákalla.
Lausn vondeyfðar leggur um elda Hans
sem ávallt er tilbúinn að fyrirgefa og elska.

Ferðbúinn verðum við að ákalla og þrá
veglyndi þess sem allt færir og bætir.
Sem gleði veitir og allt eflir
af ást og unaði þess sem aldrei yfirgefur.

Við finnum skjól og afdrep hjá Föðurnum
sem feginn dvelur hjá öllum börnum sínum.
Við biðjum, óskum og vonum af vissu
og viti menn, Hann heyrir og svarar öllum.

Það er happ að finna návist Hans
og heilladrjúg að fá svör sem hrífa.
Við verðum staðföst að trúa á náð
og vita að Hann er ávallt nærri og gefur.

Í kraftinum býr trú, von og kærleikur
knúinn af eðalvissu og eldmóð styrkum.
Elska gleðigjafans er ástrík og ofurgóð
og góður Guð sér allt og veitir blessun.

Hver lítil vera sem óskar friðar og frelsis
fær í fangið unaðsvissu og eldmóð hlýju.
Því í Föðurnum fær sálin fullkomna hvíld
í fári þess sem aftrar og heftir vonarvissu.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 19. ágúst 2006

Að gleðjast

Af hverju óskir sem bresta og buga alla
og í blindarkvíða og depurð sem sverta lífið.
Betra er að gleðjast og fylla andann friði og vissu
og fræðast um það sem gefur lífinu gildi án víga.

Að trega það sem vor vekur reiði og hryggðartár
vitað er að það liðna kemur ekki aftur er firnt.
Betra er að eflast í því sem er og glæðir andann
og án afláts verkar bæði trú og von sem lifir.

Bæn sem gleður hrjáða og þreytta hrífur sterk
og huggar vonlitla á barmi óvissu og sorgar.
Ef við opnum faðminn og finnum unað streyma inn
um frjálsann hugann fer eldur og vonarvissa hamingju.

Sterk vissa vekur þrá eftir yl sem örvar og gleður
og veitir sorgbitnum klæði trúarinnar sem styrkir.
Hvergi skjól nema í skilningsríkum faðmi hlýjum
sem staðfastur örvar líflitla sál sem grætur þögul.

Orð sögð af hlýju svo fögu og veita ró og yl
því sannleikurinn er vísir að veglindi sem hrífur.
Í sólríkum hvertjandi undrafaðmi finnur andinn
umvefjandi ástríkt frelsi sem veitir og hvetur af styrk.

Óður til hamingjunnar er hlý vissa um gleðióm og elsku
happs sem umvefur án orða og væntinga því það bara er.
Að dvelja í ylríkum friðarörmum er örvandi undraafl
sem er engu líkt en vonar allt og trúir öllu því það er eilíft.

Allt myrkur víkur fyrir gleðióð og sigurvissu vonar
sem vökvar og styrkir alla hugsun orðvana en svo góður.
Ekkert í heiminum hrífur eins og hreinn kærleikur
sem hamingjuhvetjandi ann og ýtir undir ást og friðaróð.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 20.ágúst 2006

Alvaldur

Drottinn vakir og elskar alla í dýrð
og eins er Hann svo góður og hlýr.
Enginn er sem Hann svo blíður og elskuríkur
án allra kvaða bara gefur og ekkert tekur.

Í opnum föðurfaðmi brosir tilveran
öll og allt verður svo bjart og bjargfast.
Undraráðgjafi hjartahhlýr og himneskur
sem hefur allt enda altækur og algóður Guð.

Í trú og vissu um tilveru Hans er friður
svo tilgangsríkur en gefur náðarfrið hamingjuóðs.
Í bjarma bænagleði titrar brjóstið létt
og bíður án afláts í vonarvissu og sigurgleði.

Elsku góði Guð veitir öllum frið og kyrrð
og gleði sem engu er lík svo umfaðmandi.
Hvergi er skjól og styrkur nema hjá þér
svo stór ertu og óeigingjarn, ástríki undra Faðir.

Við vonum og trúum á návist þína Faðir
og vitum að þú ert ávallt nærri svo gefandi.
Hvar er skjól eða sigurvon nema í örmum þínum
þú dásamlegi gleðigjafi og skapari alls sem lifir.

Frelsari sem líknarríkur veitir vonlitlum hvíld
færðu öllum börnum þínum vissu og gleðióð
Aðeins í þér vex sólin og styrkist happadrjúg
og sól undrabirtu lýsir upp alla tilveruna.

Gæskuríkur aflgjafi sem gullsleginn
gefur ómþýða tóna sem hrífa hljómfagrir.
Hvar er vonarvissan nema hjá þér Vorgjafi gæða
velvildar sem vex og dafnar enda algóður og vitur.

Ástríki óumræðanlegi Faðir allra barna
opnaðu unaðsfaðm þinn öllum sem þrá og vona.
Að finna návist þeirra er sem gullslegið afl
umburðarlyndis án orða sem hvetur til dáða og dugs.

Allir harmar rólegra hverfa á braut og liða
hljóðir burt í skugga vængja þinna Friðarfaðir.
Hvergi er himnavissa nema í faðmi þínum
og hamingjuóður svo undurfagur veitir ofurhlýju.

Án þín væri tilveran tóm og tregablandin
og er víðsfjarri enda ertu algóður og mikill.
Ekkert í heimi hér er líkt þér Alvaldur
orða og æðis sem aldrei heyrist en hljóðhlátt er nærri.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 21.ágúst 2006

Friðarhöfðinginn

Í anda þess sem öllu ræður, gefur og styrkir hlýr
farðu áfram veginn í trúarþeli og vonarvissu í ró.
Öllum gefur heilaga leiðsögn í líkn af trúarþeli
ljúfur gæðavinur sem ávallt er nærri og gefur.

Hvert spor er gjöf frá Honum elskuríkum anda
sem gefur án óska um endurgjald í friðarró.
Allir fá ást og alúð að gjöf frá Herranum hlýjum
og Hann gefur án tjóns og innir firru allt og skín.

Það er skrýtið en Hann bara er og verður alltaf
svo nálægur og svo undurblíður og svo eldheitur.
Ekkert er eins örvandi, styrkjandi og ylríku faðmur
Unaðsráðgjafans hlýja sem er og umvefur hvetjandi.

Hvergi er skjól nema í fangi Friðarhöfðingjans
sem frjáls uppörvar og veitir af krafti og gleði.
Í frelsi gefnu af gæsku og innra afli örvast allt
og gæfuspor eru farin frá kvíða og hörmungarfári.

Að finna ástríkan arm umlykja sig í kyrrð og yl
er eins og undragjöf yls og gæða sem altekur.
Án verndar og elsku gengur ekkert áfram veginn
og sætur ilmur lífsins verður vondaufur og fjörlaus.

Af krafti færir og ekkert tekur, bara veitir í von
og elskan umvefur svo gjöful og gæskurík örvar.
Með trú verður allt bjart og sigurhvetjandi í líkn
og ekkert vonlítið, bara öflugt og undarlega gefandi.

Algóður, umvefjandi Faðir sem frelsar hrjáða
og armæðu upprætur hjá þreyttum sem trega.
Láttu hvert spor minna á hlýja arma þína
og hvetja áfram veg vonar, birtu og vaxtar.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 27.ágúst 2006.

Kyrrð

Í húmi nætur hlý golan blæs tær
og hylur sorgir og trega sem gráta.
Það er skjól og styrkur í hljóði óskanna
sem sveifla til þránum og voninni.

Vitundin leitar kyrrðar og friðarfús
og frjáls upplifir sanna gleði sem gefur innri ró.
Það er sannleikur í orðum sem ala
á ást og trúarþeli sem hvetja andann góðlega.

Ef sálin er sorgmædd er gott í tárum
að sefa hugann og finna kraft heltaka sig.
Eitthvað sem styrkir og umvefur stöðugt
og staðfastlega veitir opinberun vonarinnar.

Það er skrýtið að sjá og upplifa þel
sumarsins sem fagurlega brosir hlýtt.
Ekkert uppörvar og styrkir í ótta sem vissan
um frelsi og unað þess sem horfir til sólar.

Það er mikilvægt að trúa á umvefjandi arma
unaðsríka sem veita kyrrðarþel í vissu og trú.
Gleðigjafa sem góðlega færir friðsemd og ylríkt
ríkidæmi sem engann svíkur eða hundsar.

Hvergi er vonarvissa nema í vinsemd sem
veitt er af elsku góðlega og af skilningsgetu.
Vonarvilji sem er hvetjandi veitir unaðsríka og
vísa fró sem eflir viljann og gefur ástúð.

Það er unaðsríkt að finna til frelsis og öryggis
sem umlykur þreyttan og hrjáðan andann af afli.
Í staðfastri getu til að gleðjast og vona
er máttur sem græðir öll sár og engann svikur.

Höf:Jóna Rúna Kvaran, ort í sept.2006.


Ljós

Ef tendrað er ljós sem lýsir framtíðina
er gjöf sáð og gjöf lífsins er birta.
Án óska um elda hjálpræðis hamingjuleysis
hittir sál og allt verður kalt og dimmt.

Undarleg er leitin eftir líkn og ljóshafi
takandi hönd sem umvefur og hvetur áfram.
Að finna yl sem verndar er heillandi og harmar
hverfa á burt og gæfusól birtist sem umlykur allt.

Hvar er skjól og sigurvissa nema í fangi
sannleika sem umlykur og örvar af ástúð.
Von í kvíða er kraftmikil vissa sem fyllir andann
og kærleiksrík hvetur áfram til lífsgleði og trúarþels.

Án sjónar á elda friðar og vonarvissu veikist
viljinn og hamingjuleysi umlykur sálina og birta víkur.
Að finna vonarþel umvefja andann eflir allt
og opinberar kærleiksþel sem lifir hyggilega í von.

Í hita harma er mikilvægt að trúa og þrá í kyrrð
handleiðslu sem umvefur sálina og gefur vonarvilja.
Ekkert er dýrmætara en vissa um ástarþels og velvilja
vonsterkan sem umvefur af elsku og örvar birtu og vinsemd.

Allt er hljótt og hreyfist svo unurblíðlega í ró
af hógværð fyllist öndin em af eldmóð umvefur og ann.
Fátt í heimi örvar og eflir eins og eldheit sigurvon
sem umvefur án krafna um endurgjald í friði og ást.

Að gefa af líknarafli í vilja um opinberun er styrkur
og undralækir fljóta fram sem þrá vonar þreyttra og ylja.
Vonarþrá sem er nærri veitir hamingjuglóð og hvetur
og væntingar verða að óskum um nánd hlýja sem yljar.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort í sept. 2006

Í von og trú

Í von og trú á undramátt orðsins
eflist vissa um afl ummæla sem hrífa.
Hver sem tjáir gleði og hughrif væntinga
hefur fundið vitund sinni stað í vissu.

Ekkert fær andann til að eflast eins og viljinn
til að veita skjól því sem ornar og kætir.
Vegur sannleikans er margslunginn og máttugur
en mikilvægur öllum sem þrá frið og yl.

Það er svo skrýtið að sumt gefur og bætir
og skapar forsendur velvilja sem veitir.
Hvað er meira virði en loforð um málskrúð
sem máttugt gefur vonaryl og mildar allt?

Að vera viss um orðgleði er ríkidæmi sem
vökull gætir orðs og gæðis og gefur kraft.
Fátt er hollara en heillindi sem gefa ró og trú
og hætta aldrei að hafa áhrif sem lifa og líkna.

Án hugarþels hvatningar er fátt sem veitir
hamingju í armæðu dagsins og vonarvissu.
Vitað er að orðfæri sem hlýlega umvefur
alla vitundina er happadrjúgt og gulli betra.

Hvergi er eins gott að taka við straum hljóðum
en hjá þeim sem glaðlega veita en óska einskis.
Þeir sem orðvísir sýna hollustu og hugrakkir gefa
hugværa fró án krafna um endurgjald eða athygli.

Það er mikilvægt að treysta tilgangi orðfæris
sem tengir saman ást og örvar kröftuglega.
Hvað er merkilegra en sá munaður sem orðvísir
marka og veitir hryggum skjól og afdrep gleði?

Höf: Jóna Rúna Kvaran, 25.sept. 2006.

Faðmur forsjónarinnar

Faðmur forsjónarinnar opnar gáttir himnabirtu
og frelsar sálina frá sorg og kvíða.
Elsku Drottinn gefðu andanum ró og grið
og gjafir sem eru kærleiksríkar og ylja.

Hönd þín blessi bljúgan huga í trú og ljósi
handan böls og armæðu og gefi von líknar.
Vissan um ástríka nærveru opinberar andann
og ylríkir straumar fara hlýlega um og sefa.

Faðirinn er skjól þreyttum sem hvíla og orna huga
sem hljóður fellur í faðm þess sem öllu ræður.
Hvergi er von sem sigurviss fellir fjötra nema
í sólríkum armi þess sem elskar og örvar.

Hvað er lífið án líknar gullofinnar nærveru Guðs
guðdómlegrar tilveru ástríks föður sem gleður.
Drottinn veitir angurvær kæra og kvíðalausa
kærleiksheita nánd fyrirhyggju og yls.

Líf í trú með Herranum er gjöfult og gullslegið
gæfuofið djásn sem engan svíkur og er óður lofs.
Hvergi er vonarvissa og hamingjusól eins hlý
og í himneskum unaðsfangi þess sem öllu stýrir.

Höf: Jóna Rúna Kvaran, ort 12.febrúar 2007

Ljóð til Hugrúnar Hansen

Einn af öðrum birtast þeir,
spámenn Guðs á jörðu hér.
Boða trú á sama Guð,
kenna kærleik mér og þér.

Sálin glæðist, sólin skín,
augun brosa, ástin mín.
Er ég glaður minnist þín,
augun brosa, sólin skín.

Vorið kemur, lifnar bær,
fuglar kvaka, sléttur sær.
Blómin spretta, grasið grær,
léttur leikur sunnanblær.

Kvölda tekur, sólin sést,
stjarna blikar, máni sest.
Hátt himni heiður skín,
Drottinn verndar börnin sín.

Höf. Jóna Rúna Kvaran, 16 ára

Poema I

Son tus ojos los más hermosos
Que yo he visto.
Son tan bellos y brillantes
Que hacen resplandecer mi mente.

Con el brillo y el encanto de tus
Ojos, abres paso a mi sendero.
Por más oscuro que éste sea.
Hasta un invidente lo vería.

Si algún día tu me dieras.
La oportunidad de amarte
Un día, te juro que mi vida
Inmolaría, para ser felices algún día.

A tus pies me arrojaría.
Y toda dicha derramaría.
Por tu incomparable beldad.
Nadie se resistiría.

Todo el mundo me envidiaría
Lo que tú me enseñarías.
Oh, que ironía.
Lo que yo de ti aprendería.

Perdona si te ofendí.
Es que te amo con frenesí.
Si fue pecado haberme
Fijado en ti yo no lo pienso así.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna.

Poema II
Mil caminos

Toda mi vida recorrí
Por mil caminos, que no sentí.
Tan sólo y abandonado
Con el rostro enjuto digo:

Por que dios mío
Me haces sufrir tanto
Por que dios mío
Laceras mi vida.

Todo ya pasó
Todo ya sucedió
Pero a pesar de Todo
Asustado y perplejo de mis actos.

Llorando cobardemente mi desdicha.
Siguiendo con mi pesar perpetuo
Y sin aliento ni esperanza
Para el cambio de mi vida.
Por mil caminos seguiré.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna.


Poema III
Nunca amaré otra mujer

Por las sendas de mi vida.
Vertí lágrimas innecesarias
Quedando atrás y al olvido
Los caminos que yo he recorrido.

Mi corazón quedó vacío.
Como el cauce de un río
Te digo que a veces me río
Como un orate perdido.

Nunca volveré atrás.
Para no quererte más.
Trataré de amar a otra mujer
Pero a ti, nunca jamás.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema IV
Amor interesado

No he olvidado,
Lo que me dijiste
En aquél lugar que ya no existe
Sólo sé que te aburriste, cuando
Por primera vez me viste.

Te digo que no fue un chiste
Por lo que me hiciste
Es obvio que me encuentre triste
Te juro que ya me perdiste.

Si por dinero te vendiste
Que te valla bien lo que elegiste
Por tus palabras que no cumpliste
Ya mi cuerpo no lo resiste.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna.


Poema V

Si algún día me marchara de
Tu lado, no será porque lo halla
Deseado, quisiera ser tu hombre
Amado, aunque no esté a tu lado.

Mis palabras no han cambiado
Aunque tú lo hallas pensado
Juro que sigo enamorado
Por el tiempo que a pasado.

Si algún día te extraviaras
Indagaré por todo el mundo
Corriendo como un vagabundo
Hasta quedar moribundo.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna

Poema VI

Cuando las suaves brisas
Acaricien tu cuerpo.
Piensa que será mi aliento.
El que te acaricia.

Cuando el sol queme
Nuestros cuerpos y haga brillar
Nuestras almas, susurraré en
Tus oídos, que bello y lindo es el amor.

Con qué amor, con qué alegría
Nuestros corazones se encuentran
Día a día, pero muy tristes se quedan
Cuando eligen diferentes caminos.

Cuando me aleje de tu lado
No llores ni sufras, piensa
Que por más lejos que me encuentre
Siempre estarás en mi mente.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna

Poema VIII

Llorando te encontré
Llorando te dejé
Por una decepción
Que yo no te causé.

Juro no ser tu mala suerte
Para no causarte la muerte.
Rogaré a Dios ser más fuerte
Para no volver a verte.

Si fui imprudente
Perdona por perturbar tu mente.
No es que quiera perderte
Te digo adiós sin conocerte.

Mi léxico no fue carente
Para comprender tu amor indiferente
No es que sea un hombre elocuente
Para amarte eternamente.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna

Poema XI

Me embarga la soledad
Día tras día.
Y en la distancia queda
Mi corazón lleno de
Profunda melancolía.

Me llevo tus recuerdos
Como grabación adhesiva
Por aquel amor tan confuso
Que con mucha idolatría
Toda mi vida lo ocultaría.

A pesar de tus contundentes rechazos
Te esperaré toda mi vida
Para unirnos el uno al otro
Con la coraza del amor que te idolatro.

En mis sueños veo reflejar
Toda la belleza y hermosura
De tu encanto
Bañándome las venas de
Fuego ardiente e inconsumible
Por la beldad que irradia
Todo tu cuerpo.

Un mar de amor nos espera
Para saciar la sed de nuestras vidas.
Un mar de amor de inmenso fuego
Para disfrutar de la unión de nuestros cuerpos.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XII

Si en verdad me amas
Perpetuemos nuestros corazones
Muy lentamente
Así como las raíces de los árboles
Se entrelazan bajo la tierra árida.

Ámame como los vientos tempestuosos
Que abrazan la naturaleza con ímpetu
Natural que nos da la vida.
Así seremos felices uniendo nuestras
Almas, en el mundo infinito.

Nuestros besos y caricias serán
La razón de nuestro amor
Y la unión de nuestros corazones
Serán el sello de la eternidad.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XIII

Lleno de tristezas y maltratos
Dejo mi pueblo donde nací.
Sin dejar de pensar de seguir viviendo
Busco a Dios, para que me dé la luz de la vida.

Yo no estoy cansado
Tengo los pensamientos
Más lúcidos como los manantiales
Que se deslizan por los suelos; sin poder beberlo.

Te digo que soy de allá en donde nadie le importa
El dolor de los demás,
Te digo que soy allá en donde se exclaman palabras
Y nadie te oye.
Te digo que soy de allá en donde crece el pasto
Pero pocos lo obtienen por su precio alto.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XIV

Te dejo siete rosas que son él
Significado y la ternura de nuestro amor.
Mil promesas y mil partidas
Vagaran por el espacio

Alegrías y tristezas
Como someras vibraciones
Del amor que té profeso
Quedaran en tus oídos.

Llantos desgarradores
Gritos desesperantes
Por la ausencia y el desprendimiento
De aquellos besos inesperados.

Me marcho y aún te quiero
Me marcho y aún no he llorado
Me marcho y te dejo la esperanza
Son mil palabras que embargarán nuestras vidas.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XV

Si quieres que sonría
Mientras mis ojos se llenan de llanto día a día.
Aunque a pesar de mi letanía
Huyes de mí cuando más te sentí mía.

Con voz melodiosa me decías
Fue tan largo el camino por donde venías?
Dejaron ce escuchar palabras entrecortadas
Ya en mis sueños te conocía; eres tú la que yo quería.

Llegaste a mis brazos por telepatía
Con mirada dulce y seductora me atraías.
Llenando mi alma de lozanía.
Y borrando aquellas noches mustias que yo tenía.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna

Poema XVI

Una luz sé esta apagando
Y son las de mis ojos.
Una esperanza de desvanece
Por el estrecho camino
De mi vida.

Cuando mis ojos
No puedan verte.
Aquella imagen bella de
Tu cuerpo ardiente.
Pero aún mis manos
Podrán tocarte, toda tu
Hermosura, que grabada
Esta en mi mente.

A pesar de los días lóbregos
Que me esperan
Aguardaré pacientemente
Un nuevo amor que
Llene mi corazón ardiente.
Para saciar así nuestras vidas eternamente.

Autor: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XVII

Cuan emocionado me sentí
Cuando por primera vez te conocí.
Te busqué incesablemente.
Sin poder volver a verte.

Mi corazón siempre estará latente
Con la esperanza de repente.
De ser felices para siempre.
En la eternidad de este mundo trasparente.

Ya no siento aquellos pasos suaves
Que te conducían hacia mí.
Ya se apago aquella voz que con
Dulzura la escuchaba.

Tu presencia en mi fue como el viento
Que llenó mi alma por un momento
Te digo que no lo lamento
Por que fui feliz y no me arrepiento.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna


Poema XVIII

En tu ausencia me inspiré
Y una decisión yo tomé
De hacerte mía sin preguntar porque
Eres tú la mujer que yo soñé.

Son muchos los sueños que
Perturban mi mente.
Por que en ellos veo reflejarte muy dulcemente.
Te digo con palabras diáfanas muy
Claramente que te adoro mucho sinceramente.

En mi honda vida soñé acariciándote
Bañando tu cuerpo con mis besos ardientes.
Retozando tu cuerpo
Como las aguas de un volcán caliente.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna

Poema XIX

Sueños de ilusiones
Sueños de esperanzas
Momentos de amargura
Que llenaron mi alma entera.

En mis sueños traté de amarte
Sin poder lograr mis deseos
En mis sueños quise tocarte.
Y de mis manos te libraste.

En mis sueños quería verte
Pero tu no estabas presente.
Agotaron sé mis sueños profundos y
Despertando con las ansias de poseerte.

Al terminar mis sueños
Acabó mi vida por ser tu dueño
Recordé una anécdota desde pequeño
Que para lograr un gran amor se debe
Luchar con mucho empeño.


Poema XX

Recuerdo el primer beso
Que te di.
Jamás olvidaré ese día
Por que me enamoré de ti.

Nunca pude sacarte de mi mente.
Nunca pude olvidarte
Pues tus labios quedaron
Grabados en los míos, desde aquél día.

A pesar que fue casualidad
Día, día te adueñaste de mi vida.
Fue ese día que empecé a quererte
Como nunca a nadie quise desde el primer día.

Fue mi tormento toda mi vida
Por no poder tocar tus labios nuevamente
Quise resignarme a perderte
Te digo que aun m sigues en mi mente.

Eras mujer prohibida.
Cuando yo llegué a tu vida.
Pero al llegar ese día
Fui yo el hombre que empezó
A amarte desde el primar día.

Author: Lázaro Luis Núñez Altuna